Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για τις Εκλογές 2023: Προς μια νέα διεθνή τάξη αυτόνομων λαών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΚΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 20231

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

Ο Ελληνικός λαός καλείται για άλλη μια φορά (τώρα πια που… «εκπολιτιστήκαμε», τακτικά, ανά τετραετία) να εκλέξει την κυβέρνησή του για την επομένη τετραετία, όπως κάνουν όλοι οι «πολιτισμένοι» λαοί της Δύσης.

Όμως αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον «λαό» για τη δημιουργία συνθηκών σημαντικής κοινωνικής, ή έστω πολιτικής, αλλαγής. Οι βασικές συνθήκες που καθορίζουν την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική διαδικασία δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξουν, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Και αυτό διότι οι συνθήκες αυτές έχουν ήδη ενσωματωθεί στο οικονομικό και πολιτικό/πολιτιστικό γίγνεσθαι μέσα από την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ2 κλπ.

Ακόμη δηλαδή και αν εκλέγονταν στην κυβέρνηση κόμματα που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν σκοπό απλώς τη διαχείριση της χώρας με βάση τις εντολές της Υπερεθνικής Ελίτ, είναι τέτοιες οι δομές εξάρτησης οι οποίες δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, που είναι ελάχιστοι αν όχι μηδαμινοί οι «βαθμοί ελευθερίας» με βάση τους οποίους θα κινείται η νέα κυβέρνηση, όποιο κόμμα και αν νικήσει από τα υπάρχοντα, ακόμη και το ΚΚΕ. Εκτός βέβαια εάν την επόμενη μέρα της εκλογής του αποχωρούσε από όλους τους θεσμούς της εξάρτησης, δηλαδή τους θεσμούς που ενέταξαν τη χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ)!

Οι εκλογές επομένως γίνονται απλά για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον λαό ότι αυτός κυβερνά, εφόσον:

α) καμία υπόσχεση μιας ριζικής πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής αλλαγής δεν μπορεί να τηρηθεί στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο

β) η αλλαγή ή έστω ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στην κυβέρνηση, είναι αδύνατη, εκτός αν μιλάμε για την περίπτωση όπου «ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!

Επομένως, η δημιουργία συνθηκών ριζικής κοινωνικής ή έστω πολιτικής αλλαγής είναι αδύνατη. Ακόμη περισσότερο όταν η λαϊκή βούληση νοθεύεται σήμερα και επίσημα με την πρωτοφανή απαγόρευση κομμάτων, πράγμα που καθιστά τις εκλογές στη χώρα μας ουσιαστικά άκυρες3. Το ίδιο αδύνατη είναι η δημιουργία συνθηκών ριζικής οικονομικής αλλαγής με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, όχι μόνο της χώρας γενικά και αφηρημένα, αλλά των ίδιων των πολιτών!4

Ο στόχος επομένως των εκλογών είναι απλά για να μπει άλλη μια φορά στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ το πολιτικό προσωπικό, το οποίο έτσι βέβαια βγάζει το ψωμί του… Αυτό φάνηκε άλλωστε καθαρά και στη «μεγάλη συζήτηση» όλων των πολιτικών αρχηγών που έγινε τελικά προ ημερών, μετά από άγρια προβολή από τα απόλυτα ελεγχόμενα (έμμεσα από την Υπερεθνική Ελίτ) ΜΜΕ. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς από αυτή να προκύψει κάποια σοβαρή συζήτηση για τα κρίσιμα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως:

–τη φτώχεια που, όπως ήταν αναμενόμενο, επανέκαμψε στη νέα χρονιά (μετά τη φούσκα της ανάκαμψης από την επάρατη επιδημία –ανάκαμψη που φαίνεται διήρκεσε μόνο μερικούς μήνες!)

–τον πόλεμο στην Ουκρανία ο οποίος φαίνεται ότι δυναμώνει όλο και περισσότερο, καθώς είναι πια πασιφανές ότι η μανιασμένη εκστρατεία της σημερινής ηγεσίας της Υπερεθνικής Ελίτ, της αμερικανικής, δεν πρόκειται να σταματήσει, εάν δεν μεταβληθεί και η Ρωσία σε ένα «ήσυχο αρνάκι» της ΝΔΤ, όπως η Κίνα, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται ουσιαστικά είναι ο… μπεζαχτάς.

Το ερώτημα όμως είναι πώς θα μπορούσαν παρόμοιες εκλογές να είχαν σημασία;

Η απάντηση βέβαια είναι ότι παρόμοιες εκλογές θα ήταν σημαντικές μόνον εάν βρισκόμασταν στο μέσο κοινωνικής αλλαγής και ένα κίνημα ώριμο να φέρει τον λαό στην εξουσία είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του, αμφισβητώντας τις δομές και τους θεσμούς εξάρτησης. Για την ανάδυση άλλωστε ενός τέτοιου ριζοσπαστικού-ανατρεπτικού κινήματος παλεύει και το ΜΕΚΕΑ, ήδη από το 2011. Ενός κινήματος δηλαδή που στο εσωτερικό θα αμφισβητούσε τις ίδιες τις δομές και θεσμούς εξάρτησης της χώρας μας, ενώ, διεθνώς, θα πάλευε για τη δημιουργία προϋποθέσεων εθνικής και οικονομικής αυτοδυναμίας των λαών.

Δυστυχώς, όμως, είμαστε ακόμη στο μέσον της παντοδυναμίας της Υπερεθνικής Ελίτ που ελέγχει τη ΝΔΤ και η μόνη ελπίδα φωτός θα ήταν η ριζική αλλαγή των διεθνών συνθηκών η οποία θα προέκυπτε από μια ουσιαστική ήττα της ΝΔΤ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Παρόμοια ήττα θα επέτρεπε στο Ρωσικό λαό ν’ ανοίξει για άλλη μια φορά τον δρόμο για μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών, όπως προσπάθησε να κάνει και με την αποτυχούσα τελικά Σοβιετική Επανάσταση, η οποία προδόθηκε ουσιαστικά από τα ίδια τα ηγετικά στελέχη της…

 

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 18/05/2023

 

2 Τάκης Φωτόπουλος, Εξαρτημένη Ανάπτυξη, 2η έκδοση (Κουκκίδα, 2017)

4 Βλ. Grexit.gr: «Ποια είναι τα άμεσα μέτρα που πρέπει να ληφθούν μετά το Grexit στην Ελλάδα;», «Τι σημαίνει οικονομική αυτοδυναμία;»  και το βιβλίο του Τ.Φ. «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος 2010): κεφάλαιο 14, «Είναι δυνατή η οικονομική αυτοδυναμία σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης;» και κεφάλαιο 15, «Η οικονομική αυτοδυναμία ως θεμέλιο για τη μετάβαση σε μια Περιεκτική Δημοκρατία».

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η Γαλλία σε σταυροδρόμι

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ (ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ)

H Γαλλία σε σταυροδρόμι

«Η γαλλική κοινωνία δεν είναι διαιρεμένη ανάμεσα στους πεφωτισμένους υποστηρικτές της προόδου και στους αμόρφωτους εχθρούς της. Το πραγματικό σχίσμα βρίσκεται ανάμεσα στους νικητές της παγκοσμιοποίησης, ή τουλάχιστον σε εκείνους που έχουν τα μέσα να προστατευτούν από περιστασιακές ατυχίες, και στους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι δεν έχουν καμία δύναμη να αντισταθούν στην αμείλικτη επέλασή της.»

– Christophe Guilluy (Κριστόφ Γκιλουί)

Το φάντασμα της καθολικής λαϊκής εξέγερσης, από τη στιγμή που ο Γαλλικός λαός εισέβαλε με τόση ορμή στη δημόσια σφαίρα, άρχισε να στοιχειώνει και πάλι τη γαλλική και την υπερεθνική ελίτ. Έπειτα από πάνω από δύο εβδομάδες διαδηλώσεων, συγκρούσεων και οδοφραγμάτων στην πρωτεύουσα και στην επαρχία της Γαλλίας, η «επιστροφή του νόμου και της τάξης», όσο κι αν θα το επιθυμούσε ο Μακρόν αλλά και τα συνδικάτα (που δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν την αυθόρμητη πολιτική δράση), αποτελεί ένα όνειρο θερινής νυκτός. Το ταξικό ρήγμα ανάμεσα σε εκείνους που επωφελούνται και στηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και σε αυτούς που μάχονται εναντίον της, έχει γίνει ξεκάθαρο.

Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και η κοινωνική κατάσταση

Η αφορμή για την όξυνση της κοινωνικής πάλης ήταν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που προωθεί ο πρώην μεγα-τραπεζίτης και νυν πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, το οποίο σκοπεύει να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64. Κι αυτό διότι, όπως είπε στην τηλεοπτική συνέντευξη της περασμένης εβδομάδας, «αυτό είναι απαραίτητο» για τη βιωσιμότητα του συστήματος.

Και έχει δίκιο αλλά μόνο βέβαια αν πάρει κανείς ως δεδομένες ορισμένες παραμέτρους που διαμορφώνουν το οικονομικό περιβάλλον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα σε διάφορες παρεμβάσεις μας του ΜΕΚΕΑ, η πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι οι λεγόμενες «4 ελευθερίες» (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών, υπηρεσιών), οι οποίες στον ευρωπαϊκό χώρο θεσμοποιήθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Συγκεκριμένα, η εφαρμογή των 4 ελευθεριών συνεπάγεται την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών ελέγχων επάνω στις αγορές, οι οποίοι έχουν ως στόχο την προστασία της κοινωνίας και της φύσης από τη ελεύθερη λειτουργία της αγοράς. Έτσι, αυτό που παίρνει ως δεδομένο ο Μακρόν, και πίσω από αυτόν σύσσωμη η υπερεθνική ελίτ (Υ/Ε), είναι η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας (που συνεπάγεται την αύξηση της μερικής και περιστασιακής απασχόλησης, όπως και της ανεργίας), η ελαχιστοποίηση της φορολογίας του εισοδήματος των ανώτερων οικονομικά στρωμάτων (από τα έσοδα της οποίας χρηματοδοτούταν κατά τη σοσιαλδημοκρατική περίοδο το ισχυρό Κράτος-Πρόνοιας), η επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων (ώστε να μπορεί να βγαίνει κέρδος και από τις υπηρεσίες που παλαιότερα λειτουργούσαν με κριτήριο το δημόσιο όφελος) και, φυσικά, το άγριο πετσόκομμα του κοινωνικού κράτους. Και γιατί θεωρεί αυτές τις παραμέτρους ως δεδομένες; Όχι γιατί είναι ένας «κακός», «νεοφιλελεύθερος» πολιτικός, όπως υποστηρίζει η παγκοσμιοποιητική «αριστερά», αλλά γιατί μια διαφορετική οικονομική πολιτική που δεν θα ακολουθούσε τις παραπάνω απαράβατες αρχές θα καθιστούσε τη γαλλική οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική σε επενδύσεις. Με άλλα λόγια, τα κίνητρα των διεθνών οικονομικών ελίτ για επενδύσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα στη Γαλλία θα περιστέλλονταν[1]. Πράγμα που θα έκανε τα κέρδη της γαλλικής οικονομικής ελίτ οι οποίες συνεργάζεται με αυτές τις διεθνείς ελίτ, χαμηλότερα.

Παρατηρώντας, ωστόσο, την επιμονή του Μακρόν να μην κάνει πίσω παρά τη λαϊκή εξέγερση, διαπιστώνουμε την αναγκαιότητα για τις ελίτ αυτού του νομοσχεδίου, δηλαδή τη σημασία που έχει η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Και αυτό διότι, απλούστατα, το ασφαλιστικό σύστημα «δεν βγαίνει», χωρίς σημαντική αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος σε βάρος των εργαζομένων. 25 χρόνια σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής (από την κυβέρνηση Σιράκ και τις εξεγέρσεις των προαστίων το 2005 και έπειτα) έχουν διαμορφώσει μια «ελαστική» αγορά εργασίας όπου κυριαρχεί η υποαπασχόληση και η ανεργία. Άμεση συνέπεια είναι η μείωση των εσόδων του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης σε σημείο που πλέον να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες συνταξιοδότησης. Επομένως, μία είναι η λύση: η παράταση της εργασιακής ζωής για άλλα δύο χρόνια ελαστικής απασχόλησης και είσπραξης εισφορών, ταυτόχρονα με την μείωση του συνολικού συνταξιοδοτικού κόστους από τη μεριά του Κράτους. Συνοπτικά, στο πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία εκφράζει εδώ κυρίως η Ευρωπαϊκή Ένωση –όπου η οικονομική ανάπτυξη (δηλαδή η δημιουργία πλούτου για τους κεφαλαιούχους) είναι συνάρτηση της ανταγωνιστικότητας–, η Γαλλία είναι αναγκασμένη να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης, ώστε να προστεθούν δύο ακόμη χρόνια εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ο κρατικός προϋπολογισμός να γλιτώσει έτσι ένα μάτσο λεφτά από τις συντάξεις.

Ωστόσο, όπως τόνισε ο επικεφαλής του κόμματος «Οι Πατριώτες» Φλοριάν Φιλιπό, η κυβέρνηση του Μακρόν, ενώ δεν είχε πρόβλημα να ξοδέψει 8,5 έξτρα δισεκατομμύρια για να εξοπλίσει κι άλλο την Ουκρανία, ήταν σε αδυναμία να δαπανήσει περισσότερα για τις συντάξεις ή τα νοσοκομεία! Και αυτό πέρα βέβαια από το γεγονός ότι, όπως υποστήριξαν τα συνδικάτα, θα μπορούσε η κυβέρνηση να επιβάλει έναν φόρο στους πλούσιους. Αλλά, προφανώς, ο Μακρόν και τα πολυεθνικά αφεντικά που έχει από πίσω του δεν διανοούνται βέβαια να κάνουν πίσω στον εξοπλισμό των Ουκρανο-ναζί, ούτε φυσικά επιθυμεί να σπαταλήσει τα λεφτά των φίλων του πλουσίων σε αχρείαστες δημόσιες δαπάνες για τους «πλεμπαίους» –οι οποίοι ως αμόρφωτοι δεν καταλαβαίνουν βέβαια την έννοια της ανταγωνιστικότητας στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης οικονομίας!

Αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, βέβαια, δεν έρχεται στο κενό. Η γαλλική κοινωνία αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα με αυτά που γνωρίζουμε και εδώ στην Ελλάδα, μολονότι φυσικά δεν είναι υπανάπτυκτη σαν την Ελλάδα! Το κύμα ακρίβειας σαρώνει και τη 2η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας περιορίσει δραστικά το βιοτικό επίπεδο. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η ανεργία, η υποχρηματοδότηση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας διαμορφώνουν μια κοινωνική κατάσταση πλήρους κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού (του πάλαι-ποτέ Κράτους-Πρόνοιας). «Πάνω από το μισό των εργαζομένων στη Γαλλία δεν έχουν τη δυνατότητα να αποταμιεύουν σε μηνιαία βάση ένα επαρκές ποσό που θα έκανε κάποια διαφορά στη ζωή τους. Το 2015, 54% του εργαζόμενου πληθυσμού είπε ότι δεν μπορεί να αποταμιεύσει παραπάνω από 50€ το μήνα· ενώ για το ¼ των εργαζομένων το αντίστοιχο ποσό βρίσκεται στα 10€. Με άλλα λόγια, στη Γαλλία εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα για αποταμίευση αποτελούν μια μειονότητα. Η αποταμίευση είναι, πλέον, ένα προνόμιο των πλούσιων»[2].

Επομένως, τα ακόλουθα λόγια ενός παριζιάνου διαδηλωτή δεν πρέπει να μας προξενούν κάποια εντύπωση: «Ξέρουμε ότι αν ο Μακρόν περάσει τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, τότε στη συνέχεια θα ξηλώσει τα πάντα, την κοινωνική ασφάλεια, θα διαλύσει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες»[3]. Αυτό θα είναι δηλαδή το οριστικό ξήλωμα του Κράτους-Πρόνοιας που υποτίθεται έκτισε η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία μεταπολεμικά.

Φυσικά, το οικονομικό ρήγμα που περιγράφουμε, το οποίο είναι συνέπεια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, πηγαίνει μαζί με έναν βαθύ πολιτιστικό διαχωρισμό που επικρατεί στη γαλλική κοινωνία. Είναι το πολιτιστικό χάσμα ανάμεσα στις κυρίαρχες, μεταμοντέρνες και χίπστερ ελίτ των μεγάλων αστικών κέντρων που κηρύττουν τα «ελευθεριακά» τους ιδανικά της πολυπολιτισμικής κοινωνίας των «ανοιχτών συνόρων», και στις πλατιές λαϊκές, εργαζόμενες μάζες που έχουν διαπιστώσει από την εμπειρία τους ότι η μετανάστευση είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και συμβάλλει στο πάγωμα ή ακόμα και τη μείωση των μισθών των εργατών. Έτσι, από τη μία έχουμε τον κόσμο των πολιτικών ταυτότητας που υπονομεύει ως «φασισμό» κάθε δεσμό με μια κοινότητα ανθρώπων και έναν συλλογικό τρόπο ζωής και, από την άλλη, τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τα οποία ενστικτωδώς αντιδρούν σε αυτή την παράνοια της ιδεολογίας των δικαιωμάτων και επιδιώκουν μέσα από το θεμελιώδες αίτημα για εθνική/λαϊκή κυριαρχία να διαμορφώσουν μια νέα πολιτιστική ταυτότητα με εθνικό περιεχόμενο.

Γενικότερα, επομένως, υποβόσκει μια βαθύτερη εθνική και πολιτιστική κρίση στη Γαλλία, πλάι στην οικονομική, εφόσον το σύνολο του Γαλλικού λαού σήμερα, ακόμα και στα μεσαία αστικά στρώματα, βλέπει τον «παραδοσιακό γαλλικό τρόπο ζωής» (που υποτίθεται παρείχε ασφάλεια, άνεση, ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος καθώς και μια ισχυρή εθνική κουλτούρα/ταυτότητα) να καταστρέφεται από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι φανερό ότι η πρόταση του Μακρόν να αυξήσει τα συνταξιοδοτικά όρια δεν μπορούσε παρά να εκληφθεί σαν ένα «ως εδώ» από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τα οποία βγήκαν στο δρόμο πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι τεράστιες μάζες της γαλλικής περιφέρειας που άρχισαν να εξεγείρονται στην προ-Covid εποχή φορώντας κίτρινα γιλέκα.

Η λαϊκή αντι-βία

Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της πραγματικής εξέγερσης που λαμβάνει χώρα σε όλο το μήκος και πλάτος της Γαλλίας είναι η αποφασιστικότητα των αντιστεκόμενων και η λαϊκή αντι-βία που χρησιμοποιούν. Η ένταση της αντι-βίας των «από κάτω» αποτελεί την αντανάκλαση της οικονομικής και φυσικής βίας των «από πάνω» και ταυτόχρονα τη συνειδητοποίηση ότι η ζωή των «3 και 60» εντός μια πολιτιστικής σούπας α λα παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας του Χόλιγουντ δεν είναι φυσικό γεγονός, αλλά σκόπιμη πολιτική.

Οι Γάλλοι έρχονται να μας διδάξουν ότι λαός που προτάσσει ειρηνικές πορείες-λιτανείες, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει τα στημένα και κομματοκρατούμενα συνδικάτα μαζί με την ελεγχόμενη αντιπολίτευση της «αριστεράς», είναι καταδικασμένος να τσακιστεί από τα γκλομπ των κρανοφόρων σκυλιών. Μας δείχνουν επίσης τι σημαίνει (ημι)αυτόνομη συνδικαλιστική δράση, δηλαδή συνδικάτα τα οποία δεν αποτελούν αντικατοπτρισμό ενός πελατειακού Κράτους-Μπανανίας, αλλά οργανώσεις εργαζομένων που προσπαθούν να συντονίσουν τις δράσεις των απεργών, για να ασκηθεί ακόμη περισσότερη πίεση στην κυβέρνηση. Οργανώσεις που αποκλείουν σιδηροδρομικούς σταθμούς, κάνουν καταλήψεις σε σούπερ-μάρκετ και εστιατόρια πολυεθνικών, μπλοκάρουν λιμάνια[4]… Και αυτό, σε αντίθεση με τη δική μας ΓΣΕΕ που όταν στις αρχές του μήνα όλος ο λαός ήταν στο δρόμο, η ηγεσία της έκανε «συνέδριο» στο Καβούρι!

Φυσικά, δεν πρέπει να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτοί οι γραφειοκράτες σε συγχορδία με την «αριστερά» τύπου Μελανσόν –του Τσίπρα της Γαλλίας– (που ποτέ δεν είπε να μην ψηφιστεί ο Μακρόν στο δεύτερο γύρο!) είναι οι πιο ικανοί να φέρουν πάλι τον κόσμο σπίτι του. Aκόμα και εκεί που τα συνδικάτα όντως κάπως λειτουργούν και έχουν μια σχετική ανεξαρτησία από το Κράτος, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αφομοίωσης και ενσωμάτωσης κάθε προσπάθειας αντίδρασης. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι το γεγονός πως σήμερα στη Γαλλία έχει βγει τόσος κόσμος στο δρόμο δεν είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της δράσης των συνδικάτων, αλλά της ορμής του Γαλλικού λαού να αντιπαρατεθεί με τον Μακρόν και τις πολιτικές του, κατορθώνοντας να συμπαρασύρει και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ένας νεαρός απεργός δηλώνει μάλιστα το εξής: «Το πρόβλημα είναι ότι τα συνδικάτα έχουν τη βασική ευθύνη, έχουν διασφαλίσει ότι [το κίνημα] δεν θα ριζοσπαστικοποιηθεί»[5].

Κοινοβουλευτική χούντα ως η νόρμα στη Νέα Διεθνή Τάξη

Προφανώς κανείς δεν ανέμενε από τον Μακρόν να δείχνει κάποια συμπάθεια προς τον καθημερινό άνθρωπο της βιοπάλης. Αλλά η περιφρόνησή του ακόμα και για τις στοιχειώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» (καθ’ ότι μόνο η άμεση, Περιεκτική Δημοκρατία είναι πραγματικά δημοκρατία) φανερώνει ότι σήμερα ζούμε σε κοινοβουλευτικές χούντες. Γι’ αυτό και ο Μακρόν δεν είχε καμία δεύτερη σκέψη στο να παρακάμψει το κοινοβούλιο, το οποίο θα καταψήφιζε το νομοσχέδιο, και να το περάσει σαν Προεδρικό Διάταγμα. Όπως έχει περιγράψει ο Τ. Φωτόπουλος, «η κοινοβουλευτική χούντα είναι ένα καθεστώς-υβρίδιο μεταξύ της παλιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας χούντας. Υπό αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσω μιας ψευδο-δημοκρατικής εκλογικής διαδικασίας […] και κυβερνά μέσα από “νόμους” που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει αλλού. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και καταφεύγουν στην κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της τη συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά»[6].

Σήμερα στη Γαλλία γίνεται έκδηλη η τεράστια αλαζονεία της εξουσίας της Υ/Ε και η περιφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας (ακόμα και σε τυπικό επίπεδο), όπως βέβαια συμβαίνει πάμπολλες φορές, ειδικότερα την τελευταία 30ετία κατά την οποία «ανθεί» η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ο Μακρόν λέει πως ο λαός δεν μπορεί να κατανοήσει την οικονομική αναγκαιότητα πίσω από αυτή τη μεταρρύθμιση. Υποστηρίζει ότι ο λαός δεν ξέρει, ότι δεν έχει τη γνώση. Τη γνώση την κατέχει αυτός, ο ειδικός και τεχνοκράτης. Και αυτό πρέπει να συμβαίνει στις «δημοκρατίες» που οραματίζονται: εκείνοι που (υποτίθεται) ξέρουν πρέπει να παίρνουν τις αποφάσεις, δηλαδή οι ελίτ, και οι υπόλοιποι, δηλαδή οι «άθλιοι» οπαδοί του Τραμπ, οι «βλάχοι» της γαλλικής περιφέρειας των Κίτρινων Γιλέκων και οι «αμόρφωτοι» υποστηρικτές του Brexit, να κάθονται στα αβγά τους.

Αυτή είναι η επιτομή της κοινοβουλευτικής χούντας, όπου πίσω από το σύνθημα «κυβέρνηση των ειδικών-τεχνοκρατών» κρύβεται η πραγματικότητα μιας κυβέρνησης των πλουσίων με μεταβιβασμένες μάλιστα τις περισσότερες αρμοδιότητές της στα υπερεθνικά όργανα και θεσμούς αυτής της υπερεθνικής ελίτ στην ΕΕ, τον ΠΟΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. Φανταστείτε ποια θα ήταν η αντίδραση των «Ευρωπαίων εταίρων» αν γινόταν κάτι αντίστοιχο στην Ουγγαρία του Όρμπαν ή στη Ρωσία του Πούτιν. Αν στους δρόμους της Βουδαπέστης ή της Μόσχας τα αντίστοιχα ΜΑΤ ξυλοφόρτωναν με τέτοια ένταση άοπλους διαδηλωτές με εκατοντάδες τραυματίες. Ποιοι θα ήταν οι δικτάτορες και ποιοι οι δημοκράτες; Μόνο που στη σημερινή κατάσταση του απολύτου ελέγχου των συνειδήσεων μέσω των (μαζικών και εναλλακτικών) μίντια βιώνουμε την πλήρη αντιστροφή: οι Ευρωκράτορες είναι οι υπερασπιστές της ελευθερίας (των Πολυεθνικών, βεβαίως) που έχουν αιματοκυλήσει τόσους και τόσους λαούς του κόσμου και όσοι μάχονται για την εθνική κυριαρχία είναι οι δικτάτορες. Ευτυχώς που αυτά τα ψευτοδιλήμματα δεν περνάνε στον Γαλλικό λαό, ο οποίος έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν μπορεί να ανεχθεί την περιφρόνηση.

Όπως τονίσαμε και σε προηγούμενη ανακοίνωση, η αυτο-οργανωμένη πάλη του Γαλλικού λαού αποτελεί το επόμενο βήμα προς το ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των κομματικών παραγόντων που επιδιώκουν να καρπωθούν πολιτικά από αυτή την εξέγερση. Πράγματι, ο γαλλικός λαός σήμερα πηγαίνει ένα ακόμα βήμα μπροστά, θέτοντας ζητήματα για το σύνολο της γαλλικής κοινωνίας, αμφισβητώντας το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και δίνοντας το έναυσμα στους Ευρωπαϊκούς λαούς να αμφισβητήσουν την ευρωπαϊκή πολιτική της Χούντας των Βρυξελλών που, με τη στάση της στον πόλεμο (και όχι μόνο), σπρώχνει τους λαούς μας στην εξαθλίωση.

[1] Για αυτή την ανάλυση βλ. «Κοινωνική ασφάλιση: άλλο ένα θύμα της παγκοσμιοποίησης» στο Τάκης Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002), σελ. 384.

[2]. Christophe Guilluy, The Twilight of the Elites, (Yale University Press, 2019), σελ. 56.

[3] https://www.liberation.fr/economie/social/en-direct-greve-du-23-mars-suivez-la-neuvieme-journee-de-mobilisation-contre-la-reforme-des-retraites-20230323_WQCWSFRRRRAARDNMUBDB4KAIBY/ (Ανακτήθηκε 5/4/2023)

[4] https://www.humanite.fr/social-eco/reforme-des-retraites/alain-sylvere-tsamas-salarie-monoprix-ne-veut-pas-travailler-jusqu-l-arrivee-du-corbillard-787941 (Ανακτήθηκε 5/4/2023)

[5] https://www.liberation.fr/economie/social/en-direct-greve-du-23-mars-suivez-la-neuvieme-journee-de-mobilisation-contre-la-reforme-des-retraites-20230323_WQCWSFRRRRAARDNMUBDB4KAIBY/ (Ανακτήθηκε 5/4/2023)

[6] Τάκης Φωτόπουλος, Το Χρονικό της Καταστροφής (Γόρδιος, 2015), σελ. 128-29.

Βλ. και «Παγκοσμιοποίηση και Κοινοβουλευτικές Χούντες», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10/2/2013.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 05/04/2023

Κατεβαίνουν στους δρόμους κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οι Γάλλοι…«δεξιοί» – στις βολικές τους ‘ίσες αποστάσεις’ επιμένουν οι «αριστεροί»

Σχόλιο Αντιπαγκοσμιοποίηση – Αυτοδυναμία – Περιεκτική Δημοκρατία:

Οι μεγαλύτερες αντιΝΑΤΟϊκές διαδηλώσεις ξέσπασαν στην Γαλλία, όχι από τους «επαναστάτες αριστερούς», αλλά από «δεξιούς πατριώτες» του νέου πατριωτικού γαλλικού κόμματος που αποσπάστηκε από τους κόλπους του κόμματος της Μαρί Λε Πεν.

Με ξεκάθαρα αντινατοϊκά συνθήματα για αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ και για την παύση αποστολής βαρέος οπλισμού στην Ουκρανία, οι διαδηλωτές βροντοφώναξαν την αντίθεσή τους στο στέλεχος της Υπερεθνικής Ελίτ Εμμανουέλ Μακρόν, με συγκεντρώσεις σε 25 πόλεις.

Ο ηγέτης του πατριωτικού κόμματος οργανώνει πολιτικές διαμαρτυρίες όχι μόνο ενάντια στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην ΕΕ, από το Φθινόπωρο.

Σκεφτείτε στην πατρίδα μας ηγέτης «δεξιών» καταβολών πατριωτικού κόμματος να ψαλιδίζει τη σημαία του ΝΑΤΟ σε δημόσια συγκέντρωση…

Την ίδια στιγμή, οι «επαναστάτες αριστεροί» (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) συνεχίζουν τον … ‘διμέτωπο’ “αγώνα” τους, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι, από τη μία, τον πόλεμο της Υπερεθνικής Ελίτ ενάντια στη Ρωσία, στον οποίο σύρθηκε μετά το πραξικόπημα στην Ουκρανία του 2014 και, από την άλλη, τον αμυντικό ουσιαστικά πόλεμο της Ρωσίας κατά της φασιστικής αλητείας των Ζελένσκι και Σία, και του εγκληματικού ΝΑΤΟ από πίσω της…

Πρέπει να φτάσει η ώρα που ο λαός μας θα ξεπεράσει τις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος και θα τραβήξει μπροστά για εθνική κυριαρχία…

Ακολουθεί σχετικό ραπόρτο από το –λογοκριμένο στη «δημοκρατική» Δύση– RT:

Η σημαία του NATO καταστρέφεται σε πορεία χιλιάδων στο Παρίσι

Oι οργανωτές ισχυρίζονται ότι περίπου 10.000 άτομα διαδήλωσαν ενάντια στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία

ΠΗΓΗ: RT (13.02.2023)

Tην Κυριακή στο Παρίσι έλαβε χώρα μία μεγάλη πορεία ενάντια στη συμμετοχή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ και στην παροχή όπλων στην Ουκρανία. O Φλοριάν Φιλιππό o επικεφαλής του δεξιού κόμματος «Oι Πατριώτες» (Les Patriotes), το οποίο οργάνωσε τη διαδήλωση, ισχυρίστηκε ότι συγκεντρώθηκαν περίπου 10.000 άτομα καθιστώντας την μία από τις μεγαλύτερες τις διαδηλώσεις τέτοιου είδους μέχρι σήμερα.

Βίντεο από τη Γαλλική πρωτεύουσα απαθανάτισαν πράγματι ένα πολύ μεγάλο πλήθος τουλάχιστον μερικών χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι κρατούσαν γαλλικές σημαίες και ένα πολύ μεγάλο πανό το οποίο έγραφε «Για την Ειρήνη».

Το πλήθος φώναζε συνθήματα μεταξύ άλλων «Όχι αεροπλάνα, όχι τανκς, όχι πύραυλοι για την Ουκρανία», «Ας βγούμε από το ΝΑΤΟ», «Μακρόν, δεν θέλουμε τον πόλεμο σου» και «Όχι στον Tρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο».

Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, ο Φιλιππό ανέβηκε στη σκηνή και με τη χρήση ενός ψαλιδιού έκοψε την μπλε σημαία του ΝΑΤΟ μεταξύ επευφημιών των διαδηλωτών. «ΝΑΤΟ σημαίνει πόλεμος», δήλωσε.

Ο Φιλιππό διοργανώνει διαδηλώσεις ενάντια στη συμμετοχή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση από το Φθινόπωρο, ενώ παράλληλα ασκεί σκληρή κριτική στις αποστολές όπλων στην Ουκρανία καθόλη τη διάρκεια της σύγκρουσης. Μεταξύ του 2012 και 2017 ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης στη Γαλλία, του Rassemblement National (Εθνικός Αγώνας – πρώην Εθνικό Μέτωπο), στο οποίο ηγείται η Μαρί Λε Πεν. Ωστόσο, αφού το εγκατέλειψε, ο 41χρονος πολιτικός δημιούργησε το δικό του κόμμα με το όνομα «Οι Πατριώτες».

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν είναι από τους λίγους δυτικούς ηγέτες που έχουν διατηρήσει επαφή με τον Βλαντιμίρ Πούτιν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία. Επιπλέον, έχει κάνει λόγο για την ανάγκη επίτευξης ανακωχής η οποία «δεν θα ταπεινώνει τη Ρωσία», προς δυσαρέσκεια της ουκρανικής κυβέρνησης.

Παρ’ όλα αυτά η Γαλλία αποτελεί έναν από τους βασικούς παρόχους βαρέος οπλισμού της Ουκρανίας μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τις πρώτες μέρες της σύγκρουσης, το Παρίσι έχει προσφέρει στο Κίεβο Caesar χόβιτζερ (οβιδοβόλα), όπως και άλλον εξοπλισμό. Τον Ιανουάριο ο Μακρόν ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του Βολοντίμιρ Ζελένσκι θα λάβει δεκάδες γαλλικά εξοπλισμένα AMX-10 μεταφοράς προσωπικού, τα οποία συχνά περιγράφονται ως ‘ελαφριά τανκς’. Τέλος, δεν απέκλεισε την αποστολή αεροπλάνων Ραφάλ, λέγοντας ωστόσο ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί «τις επόμενες εβδομάδες».

Η Ρωσία έχει δηλώσει πολλές φορές ότι, μέσω της παροχής όπλων, τα δυτικά έθνη έχουν εγκαταστήσει εαυτούς de facto συμμετέχοντες στις εχθροπραξίες. «Η γραμμή μεταξύ έμμεσης και άμεσης εμπλοκής σταδιακά εξαφανίζεται» δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ την προηγούμενη εβδομάδα.

Η συντριπτική νίκη Όρμπαν και ο ακήρυχτος πόλεμος στην ΕΕ (Σ.Μ.)

 «Θα θυμόμαστε αυτή τη νίκη μέχρι το τέλος της ζωής μας, γιατί έπρεπε να παλέψουμε ενάντια σε ένα τεράστιο πλήθος αντιπάλων: την τοπική αριστερή πτέρυγα, τη διεθνή αριστερή πτέρυγα, τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, όλα τα χρήματα και τους θεσμούς της αυτοκρατορίας του Σόρος, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, και τον Ουκρανό πρόεδρος επίσης. Ποτέ δεν είχαμε τόσους πολλούς αντιπάλους ταυτόχρονα.»

– Ο Βίκτορ Όρμπαν στην ομιλία του αμέσως μετά τον εκλογικό θρίαμβο της 3ης του Απρίλη.

Οι εθνικές εκλογές της Ουγγαρίας πριν μερικές εβδομάδες ανέδειξαν, σαφώς, με συντριπτική πλειοψηφία νικητή για 4η φορά τον Βίκτορ Όρμπαν και τον πολιτικό σχηματισμό του Fidesz (Φίντες). Σπάνια έχει συναντήσει κανείς σε εθνικές εκλογές σε χώρα της Ευρώπης να τίθενται συμπυκνωμένα και ταυτόχρονα τόσα πολλά βασικά ζητήματα –και μάλιστα ρητά–, τα οποία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, καθορίζουν το μέλλον του Ουγγρικού λαού και της χώρας. Τα διλήμματα αυτά διατυπώθηκαν καθαρά τόσο από τον ηγέτη του Fidesz, όσο και από την ενωμένη αντιπολίτευση έξι κομμάτων που προσπάθησε ανεπιτυχώς να σπάσει την λαϊκή πλειοψηφία και κυριαρχία υπό τον Βίκτορ Όρμπαν.

Όπως ο ίδιος το έθεσε προεκλογικά,οι εκλογές στην Ουγγαρία είναι ζήτημα «ειρήνης ή πολέμου», λέγοντας ότι η ήττα του θα είχε ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη στρατιωτική υποστήριξη για την Ουκρανία. «Εάν η αριστερά κερδίσει τις εκλογές της Κυριακής, οι αποστολές όπλων στην Ουκρανία θα ξεκινήσουν αμέσως… Γι’ αυτό λέω ότι το διακύβευμα στις εκλογές είναι πλέον η ειρήνη ή ο πόλεμος. Η αριστερά αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την ειρήνη, ενώ το Fidesz αποτελεί εγγύηση», τόνισε ο Όρμπαν.

Φυσικά, όταν μιλούσε για την Αριστερά εννοούσε όλες τις τάσεις τις φιλοευρωπαϊκής παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», «σοσιαλιστών» κ.λπ., που συνασπίστηκαν με τα άλλα (φιλελεύθερα-συντηρητικά ως …ακροδεξιά!) φιλοδυτικά κόμματα, μήπως και καταφέρουν να τον ρίξουν και εμπλέξουν την Ουγγαρία στον πόλεμο, στο πλευρό της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε). Ο Peter Marki-Zay (Πίτερ Μάρκι-Ζάι), ηγέτης του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού, κατηγόρησε τον Όρμπαν για «προδοσία» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ υιοθετώντας μια φιλορωσική στάση που συνδέεται με τη στενή του σχέση με τον Πρόεδρο Πούτιν. Όπως διατύπωσε το δίλημμα από τη μεριά του, «ο Όρμπαν πρόδωσε την Ουγγαρία, πρόδωσε την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρόδωσε το ΝΑΤΟ, πρόδωσε όλους εμάς», είπε ο Marki-Zay. «Δεν μπορεί να είναι για πάντα η μαριονέτα του Πούτιν. Πρέπει να ταχθεί με την Ευρώπη και πρέπει να ταχθεί με το ΝΑΤΟ». Και όπως το έθεσε ξεκάθαρα, το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι «ή με τη Δύση ή με την Ανατολή».

Όμως λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, τον Ουγγρικό λαό, ο οποίος αποφάνθηκε για τον προσανατολισμό της χώρας του στην κρίσιμη αυτή καμπή, τόσο για τα εθνικά του θέματα, όσο και για τα σοβαρά εσωτερικά ζητήματα, ότι παρόλο που ανήκει στην ΕΕ αλλά και το ΝΑΤΟ, σίγουρα δεν θέλει να είναι ένα άβουλο προτεκτοράτο τους (π.χ. όπως η Ελλάδα), και εκδήλωσε για ακόμα μια φορά την εμπιστοσύνη του στην πολιτική Όρμπαν.

Πάραυτα αντέδρασε η ΕΕ, αφού δύο μόλις μέρες μετά την πανηγυρική επανεκλογή Όρμπαν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επανεκκίνησε τη σύγκρουση μεταξύ της ΕΕ και της Ουγγαρίας σχετικά με το Κράτος Δικαίου (και τώρα σαφώς βέβαια και με τη, στην ουσία, φιλορωσική στάση του Όρμπαν) και διεμήνυσε ότι ξεκινά μια διαδικασία που θα μπορούσε να παγώσει δισεκατομμύρια ευρώ που πρόκειται να λάβει η Ουγγαρία από τον προϋπολογισμό της ΕΕ, καθώς επίσης και τα κονδύλια για την ανάκαμψη των χωρών από την Πανδημία. Αντίθετα, η ΕΕ αλλάζει την προσέγγισή της προς την Πολωνία, με την οποία η Ουγγαρία είχε συστήσει κοινό μέτωπο (βλέπε παρακάτω), ακολουθώντας την πολιτική του «καρότου» γι’ αυτήν, έναντι του «μαστιγίου» για την Ουγγαρία, και δρομολογεί εξελίξεις για να επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Πολωνίας, εάν βέβαια η Πολωνία ανακαλέσει ορισμένα από τα αιτήματά της την τελευταία στιγμή.

Αυτό οφείλεται στη σφοδρή αντιρωσική και φιλονατοϊκή στάση της Πολωνίας και με την παρέμβαση της ΕΕ ήδη διασπάται το κοινό μέτωπό της με την Ουγγαρία, η οποία τελικά απομονώνεται μέσα στην ΕΕ.

Τι αντιπροσωπεύει όμως η «περίπτωση» Όρμπαν για μια μικρή χώρα η οποία μάλιστα βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ;

Η πολιτική Όρμπαν προπομπός εθνικής κυριαρχίας

Την 1η Φεβρουαρίου, πριν το ξέσπασμα του πολέμου, ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας επισκέφθηκε τη Μόσχα και είχε συνάντηση με τον Ρώσο Πρόεδρο, με σκοπό (αλλά και  αποτέλεσμα) να συσφιγχθούν περαιτέρω οι ήδη καλές σχέσεις των δύο χωρών με στενότερη συνεργασία σε όλους τους τομείς. Στον οικονομικό τομέα, οι δύο χώρες αύξησαν τον εμπορικό κύκλο εργασιών από το περασμένο έτος κατά 30%, παρ’ όλους τους περιορισμούς λόγω της πανδημίας, ενώ προχωρούν από κοινού στην κατασκευή πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας στο έδαφος της Ουγγαρίας. Στον τομέα της ενέργειας, η Ουγγαρία σε συμφωνία με τη Ρωσία και την Gazprom, κατάφερε να εξασφαλίσει σταθερή παροχή σε καύσιμα και μάλιστα σε φθηνότερες τιμές από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι το 2036. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Β. Όρμπαν «ολόκληρη η ήπειρος βιώνει ενεργειακή κρίση, αλλά η Ουγγαρία είναι ευγνωμονούσα για τη σύμβαση και σχεδιάζει να αυξήσει την άντληση». Μάλιστα, ο πρόεδρος της Ουγγαρίας μόλις τώρα, μετά τις νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας και το ρωσικό τελεσίγραφο για πληρωμή του φυσικού αερίου σε ρούβλια, δήλωσε πολύ επιτυχημένα ότι η Ουγγαρία δεν πρόκειται να αντικαταστήσει το ρωσικό αέριο με… πουλόβερ, διότι είναι ζωτικής ανάγκης για την (ενεργειακή) ύπαρξη της Ουγγαρίας.

Φυσικά, μένει να δούμε εάν θα μπορέσει ο Όρμπαν να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές μέσα σε μια ΕΕ που γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο ένα δυτικό προτεκτοράτο της Υ/Ε. Έτσι, ακόμα και η κραταιά Γερμανία αναγκάστηκε να παρατήσει τη φθηνή τροφοδότησή της από τον ρωσικό αγωγό αερίου και να προμηθεύεται πολύ ακριβότερο υγροποιημένο αέριο από τις… ΗΠΑ! Στην προαναφερθείσα συνάντηση, η Ρωσία διά στόματος Πούτιν παρέδιδε ακόμα 5 εκατομμύρια δόσεις του πετυχημένου ρωσικού εμβολίου Σπούτνικ, δεδομένου ότι η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα που προμηθεύτηκε μεταξύ άλλων το ρωσικό εμβόλιο, σπάζοντας την απαγόρευση της ΕΕ. Μάλιστα στην Ουγγαρία διεξήχθη και η πρώτη συγκριτική έρευνα για την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια των εμβολίων, όπου το Σπούτνικ αναδείχτηκε γενικά σαν το καλύτερο εμβόλιο, το οποίο χρησιμοποιούν ήδη πάνω από 70 χώρες, με την κυβέρνηση Πούτιν να δεσμεύεται για τη μεταφορά της σχετικής τεχνογνωσίας του εμβολίου, ώστε η Ουγγαρία να γίνει συμπαραγωγός χώρα.

Στον εξωτερικό τομέα και πριν το ξεκίνημα της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας, στην κρίσιμη κατάσταση που διαγραφόταν στην περιοχή λόγω της απευθείας (επιθετικής) ανάμειξης της Υπερεθνικής Ελίτ (βλ. ΝΑΤΟ) στην κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ο Ούγγρος πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει την επίσκεψή του «ειρηνευτική», τονίζοντας έτσι τη σημασία μιας ουσιαστικής προσέγγισης και συνεννόησης των αντιμαχόμενων μερών.

Επομένως, βλέπουμε ότι η Ουγγαρία, μια χώρα περίπου σαν την Ελλάδα σε μέγεθος, και παρόλο που είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία του Βίκτορ Όρμπαν, προσπαθεί να χαράξει τη δική της αυτόνομη εθνική πορεία, συσφίγγοντας τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Και όλα αυτά, μάλιστα, σε μια περίοδο έντονης κρίσης στις σχέσεις της τελευταίας με τη Δύση, δεδομένης της σταθερής προσπάθειας περικύκλωσης της Ρωσίας, που έχει ως σκοπό την τελική υποταγή της. Και, τώρα, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης με την απόφαση της Ρωσίας για την αναγκαία στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, εκεί που θα περιμέναμε ο Όρμπαν να κάνει πίσω σαν το «καλό παιδί» και να ευθυγραμμιστεί με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οργανισμούς από τους οποίους φυσικά δεσμεύεται, αυτός αταλάντευτα κηρύττει ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι την Ουγγαρίας, ότι δεν κατηγορεί γι’ αυτόν τη Ρωσία (αντιτιθέμενος σθεναρά στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας) και ότι δεν αλλάζει τον προσανατολισμό και την πολιτική της χώρας του. Και πράττει κατ’ αυτόν τον τρόπο για το συμφέρον της χώρας του βέβαια. Η συνέπεια ήταν να εισπράξει την επίθεση από τη δυτική μαριονέτα Ζελένσκι και τη μήνη της Υπερεθνικής Ελίτ, που εδώ και καιρό ψάχνει κάποιον τρόπο για να τελειώνει μαζί του.

Και όμως η μικρή Ουγγαρία –και πολύ περισσότερο τώρα σε συνθήκες πολέμου– υψώνει σταθερά το ανάστημά της, έστω και εντός ΕΕ (μην αμφισβητώντας προς το παρόν την ένταξη της σε αυτήν), και διεκδικεί το εθνικό της αυτεξούσιο, δηλ. την ανεξαρτησία της, να αποφασίζει η ίδια για τα σημαντικά εθνικά, οικονομικά και πολιτιστικά της θέματα. Γι’ αυτό και ο Βίκτορ Όρμπαν, επί 10 ολόκληρα χρόνια απολαμβάνει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του Ουγγρικού λαού και έτσι κατέστη ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας του και ο μακροβιότερος εν ενεργεία αρχηγός κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τι ήταν όμως αυτό που καθιέρωσε τον Όρμπαν σαν τον ηγέτη της Ουγγαρίας στη δεύτερη πολιτική του περίοδο, που εγκαινιάστηκε με τη νίκη του στις εκλογές του 2010; Ας δούμε εν τάχει την πολιτική διαδρομή Όρμπαν.

Ο Βίκτορ Όρμπαν ξεκίνησε απλά σαν ένας μετακομουνιστικός κεντροδεξιός πολιτικός, του λεγόμενου κλασικού φιλελευθερισμού, που συνέβαλε στην ένταξη της χώρας του στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενώ ήταν ο πρωτεργάτης της ένωσης των δυνάμεων των κεντροδεξιών φιλελεύθερων συντηρητικών κομμάτων στην Ουγγαρία, θητεύοντας σε σημαντικές ή κορυφαίες πολιτικές θέσεις στους εθνικούς ή ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ήδη όμως από την πρώτη πολιτική του περίοδο (1998-2002) που συμμετείχε στη διακυβέρνηση, παρόλη την ιδιωτικοποίηση της οικονομίας που συντελέσθηκε, έλαβε μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα: μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, προσπάθεια για μείωση του πληθωρισμού και της ανεργίας, επανεισαγωγή των καθολικών επιδομάτων μητρότητας, κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, ενώ καθιέρωσε νομοθετικό πλαίσιο για την προστασία και εκπαίδευση κ.λπ. των εθνικών ουγγρικών μειονοτήτων που ζουν στις γειτονικές χώρες.

Μετά από μια μακρά περίοδο στην αντιπολίτευση, μπαίνει στη δεύτερη πολιτική του περίοδο (2010 ως σήμερα), και κάνοντας μια σημαντική συνειδητή πολιτική στροφή, εγκαταλείποντας τον κλασικό φιλελευθερισμό, περνάει στον λεγόμενο «δεξιό εθνικό συντηρητισμό». Έτσι, σε μια σημαντική ομιλία του το 2014 απέρριψε την κλασική φιλελεύθερη θεωρία του κράτους ως ελεύθερης ένωσης ατομικιστικών ατόμων (το οποίο αποτελεί πρότυπο και στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη αγορά, αποδομώντας κάθε έννοια έθνους, και γενικότερα κοινότητας). Αντίθετα, όπως σημείωσε, το είδος κράτους που υποστηρίζει, αν και σέβεται τις παραδοσιακά φιλελεύθερες έννοιες όπως τα δικαιώματα του πολίτη, αποκαλείται σωστά «μη φιλελεύθερο» (illiberal), επειδή θεωρεί την κοινότητα, και όχι το άτομο, ως τη βασική πολιτική μονάδα. Έτσι, σύμφωνα με την αντίληψη του Όρμπαν, το κράτος είναι μέσο οργάνωσης, αναζωογόνησης ή ακόμη και οικοδόμησης της εθνικής κοινότητας. Στην πράξη, ισχυρίστηκε ο Όρμπαν, ένα τέτοιο κράτος θα πρέπει να προωθεί την εθνική αυτάρκεια, την εθνική κυριαρχία, τις οικογενειακές αξίες, την πλήρη απασχόληση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, αναφέροντας χώρες όπως η Τουρκία, η Ινδία, η Σιγκαπούρη, η Ρωσία και η Κίνα ως παραδείγματα επιτυχημένης διακυβέρνησης, που δεν έχουν σχέση με τις φιλελεύθερες δυτικές «δημοκρατίες».

Φυσικά, εδώ θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσο μια χώρα που είναι πλήρως ενσωματωμένη στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά μπορεί πράγματι να εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές (ιδιαίτερα μέσα στην ΕΕ ένα από τα κατεξοχήν όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ!).

Στην πράξη, οι κυβερνήσεις του Όρμπαν πήραν μια σειρά από μέτρα τα οποία θα προστάτευαν και θα τόνωναν την εθνική υπόσταση του Ουγγρικού λαού. Το 2015  μαζί με τις χώρες του ομάδας Βίσεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία) η Ουγγρική κυβέρνηση ανέλαβε πολυάριθμες ενέργειες για την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης και τη μείωση των επιπέδων προσφύγων και απαγόρευσε στην ουσία την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα, θεσπίζοντας αυστηρότερους κανόνες για την παροχή ασύλου. Στο οικονομικό πεδίο, μεταξύ άλλων θεσπίστηκε ένας νόμος για τις κεντρικές τράπεζες που «δίνει στην Ουγγαρία μεγαλύτερη ανεξαρτησία από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Παράλληλα, ο Όρμπαν αμφισβήτησε τον Nord Stream II, έναν νέο αγωγό φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας. Είπε ότι θέλει να ακούσει ένα «εύλογο επιχείρημα γιατί ο South Stream ήταν κακός και ο Nord Stream όχι». Ο South Stream αναφέρεται στον βαλκανικό αγωγό που ακυρώθηκε από τη Ρωσία τον Δεκέμβριο του 2014 μετά από εμπόδια από την ΕΕ.

Στα θέματα οικογένειας, η κυβέρνηση Όρμπαν, πέρα από την περαιτέρω ενίσχυση των κινήτρων εναντίον της υπογεννητικότητας, απέρριψε κατηγορηματικά τις πολιτικές «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ», που επιβάλλει η Υ/Ε μέσω της ΕΕ, αρνούμενος να υιοθετήσει τα παράλογα σχήματα «γονέας 1 και 2» στη θέση του «πατέρα» και της «μητέρας», και δεν ενέκρινε τη θέσπιση ειδικών δικαιωμάτων για τους LGBT+, συμβαδίζοντας με την πολιτική άλλων χωρών στα ζητήματα αυτά, όπως η Ρωσία.

Με αυτά και άλλα σημαντικά μέτρα, στον τομέα της διακυβέρνησης, των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, ελέγχου της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, ήταν αναπόφευκτο να έρθει (όπως και η κυβέρνηση της Πολωνίας) σε άμεση σύγκρουση με την ΕΕ και έμμεσα την Υπερεθνική Ελίτ, και το δήθεν φιλελεύθερο Κοινοτικό Δίκαιο της ΕΕ, αφού οι κυβερνήσεις Όρμπαν αυτά που πρεσβεύουν και αυτά που πράττουν, όχι απλώς δεν είναι συμβατά με την προωθούμενη από την Υ/Ε παγκοσμιοποίηση, αλλά είναι και ευθέως αντίθετα με αυτήν και την υπονομεύουν: αντίκεινται στην κατάργηση των κρατών-εθνών, της εθνικής και πολιτιστικής κυριαρχίας και ομοιογένειάς τους, και εν μέρει στην κατάργηση της οικονομικής τους κυριαρχίας. Γι’ αυτό και η ΕΕ πολεμά εδώ και καιρό με λύσσα την κυβέρνηση Όρμπαν και κάθε παρόμοια κυβέρνηση ελπίζοντας να τις ανατρέψει.

Το ερώτημα όμως είναι: Γιατί αυξανόμενες λαϊκές πλειοψηφίες σε πολλές χώρες υποστηρίζουν παρόμοια μέτρα και αιτήματα που, πέρα από τα οικονομικά αιτήματα, σε άλλες εποχές θα χαρακτηρίζονταν «συντηρητικά» έως «ρατσιστικά»: εννοώντας εδώ τη διατήρηση των παραδοσιακών αξιών, τη μη αποδοχή της «ελεύθερης» δηλαδή παράνομης μετανάστευσης κ.λπ., όπως σκόπιμα χαρακτηρίζονται έτσι σήμερα από την Υπερεθνική Ελίτ;

Η απάντηση βέβαια είναι διότι οι λαοί ζουν στο πετσί τους και αντιλαμβάνονται, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, ότι βάλλεται η εθνική τους ανεξαρτησία αλλά και η ύπαρξή τους η ίδια, από την καθολικευμένη επιβολή της νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, που θα σημάνει την πλήρη οικονομική, πολιτική, εθνική και πολιτιστική υποδούλωση και σαλαμοποίησή τους. Έτσι, σε πολλές χώρες αναδύονται άτυπα κινήματα εθνικής κυριαρχίας (σημείωση 1) που εκπροσωπούν σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό τα λαϊκά και εργατικά στρώματα (αλλά αντιπροσωπεύονται προς το παρόν, κυρίως από τέως συντηρητικούς πολιτικούς), σε έναν υπόρρητο ή ρητό αγώνα κατά της Παγκοσμιοποίησης, όπως εκδηλώθηκαν κατεξοχήν στη Βρετανία με το BREXIT όπου τα εργατικά κυρίως στρώματα το επέβαλαν—και επειδή τμήμα της αστικής τάξης επίσης το επεδίωκε για οικονομικούς κυρίως λόγους— και έτσι τελικά η Αγγλία επέτυχε περήφανη λύση κατά της Υπερεθνικής Ελίτ, έστω και αν σήμερα η κυβέρνηση Τζόνσον πρωτοστατεί στον αγώνα κατά της Ρωσίας, μαζί με την υπόλοιπη Υ/Ε!  Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και η Ρωσική Ελίτ υπό τον Πούτιν δεν έχει μέχρι τώρα αρχίσει αγώνα για εθνική και οικονομική αυτοδυναμία, που θα σήμαινε τη ρήξη και έξοδο από την Παγκοσμιοποίηση, και αυτήν ακριβώς την αδυναμία εκμεταλλεύεται σήμερα η Υ/Ε κατά της Ρωσίας του Πούτιν…

Ανάλογα κινήματα έχουν ξεκινήσει μεταξύ άλλων στη Γαλλία, την Ιταλία, στις ΗΠΑ και ακόμα και στη Γερμανία, όπου το εθνικοκυριαρχικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) όχι μόνο αμφισβητεί ευθέως πλέον την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, αλλά εναντιώθηκε και στην αντιρωσική στάση της Y/E. Με τη σειρά της, αυτό που αντιπροσωπεύει η περίπτωση Όρμπαν είναι η «oυγγρική περίπτωση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της»: ένα μικρό έθνος που θέλει να παραμείνει ζωντανό και επιδιώκει την μεγαλύτερη δυνατή ανεξαρτησία του τόσο από τη Δύση, όσο και από την Ανατολή, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

Και είναι αξιοσημείωτη η θαρραλέα πολιτική και εθνική στάση του Όρμπαν, γιατί παρόλο που η χώρα του έχει σε κάποιον βαθμό αντικομουνιστική και αντιρωσική παράδοση, αυτός, όπως και ο Ουγγρικός λαός, δεν διστάζει να δει καθαρά το συμφέρον της πατρίδας του και προσεγγίζει σταθερά και όχι ευκαιριακά τη Ρωσία, σαν ένα ανεξάρτητο κράτος. Παρόλο βέβαια που η Ουγγαρία ανήκει στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ξεπερνάει τη γειτονική Πολωνία, που ναι μεν έχει έρθει σε σημαντική αντίθεση με την ΕΕ, αλλά στο ζήτημα του πολέμου, το σφοδρά αντιρωσικό κυβερνόν κόμμα υιοθέτησε όπως ήταν αναμενόμενο, μια άθλια φιλο-ΝΑΤΟϊκή στάση, ταυτιζόμενο πλήρως με την Υπερεθνική Ελίτ, και μόνο η Ελληνική κυβέρνηση του Μητσοτάκη μπορεί να την ανταγωνιστεί σε αθλιότητα.

Φυσικά, όπως έχουμε τονίσει σε όλες μας τις αναλύσεις η πραγματική λύση και προοπτική για τους λαούς δεν προέρχεται από «σωτήρες» επαγγελματίες πολιτικούς, και σίγουρα καμιά πραγματική εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια της ΕΕ και εντός των θεσμών της Παγκοσμιοποίησης. Μπορείτε όμως να φανταστείτε τις υποτελείς «κυβερνήσεις» της Ελλάδας με τους επαγγελματίες πολιτικούς της να σήκωναν το ανάστημά τους στα μισά από όσα το ορθώνει για τη χώρα της η κυβέρνηση Όρμπαν στα πλαίσια της εθνικής κυριαρχίας του Ουγγρικού λαού, όταν αυτοί οι ίδιοι πρωτοστατούν στην προώθηση της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και της ατζέντας της Νέας Διεθνούς Τάξης, και μάλιστα σήμερα πρωτοστατούν στο ψέμα και την αθλιότητα εναντίον της Ρωσίας που αγωνίζεται για εθνική κυριαρχία;

Και αυτό γιατί είναι άλλο να είσαι μια φιλοδυτική φιλο-ΕΕ χώρα που όμως κοιτάει το εθνικό ή/και λαϊκό της συμφέρον σε στοιχειώδη ζητήματα (κρατώντας μια ουδέτερη ή έστω «χλιαρή» σώφρονα στάση ισορροπίας στην σημερινή κρίση, όπως έκανε παραδειγματικά η Τουρκία και άλλες χώρες), και είναι άλλο να είσαι μια δυτικόδουλη χώρα, «ανήκομεν εις την Δύσιν», ένα κανονικό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, όπως κατάντησε η Ελλάδα από το 2010, η οποία καταστρέφει κάθε οικονομική αυτοδυναμία της, ενώ σήμερα καταστρέφει και τη μακραίωνη σχέση φιλίας της με τη Ρωσία για χάρη των αφεντικών της, καθώς βυθίζει σε περαιτέρω φτώχεια και εξαθλίωση τον Ελληνικό λαό (πιθανόν κόβοντας αύριο το Ρωσικό φυσικό αέριο, εκτοξεύοντας την τιμή στην κατανάλωση ενέργειας 50% και πάνω). Και αυτό, όταν δεν διαθέτουμε εδώ και χρόνια αγροτικά μας προϊόντα στη Ρωσία, αφού κάνουμε εμπάργκο, με καταστροφικά αποτελέσματα στη γεωργία μας, ενώ από φέτος ξεκινούμε εμπάργκο και στον ρωσικό τουρισμό, με ό,τι συνέπειες θα επιφέρει και αυτό για το λαό μας…

Σ.Μ.

Υ.Γ. Βέβαια, ενόψει και της συνεχιζόμενης και εντεινόμενης σύγκρουσης στην Ουκρανία, είναι πολύ πιθανό εάν τελικά η Υπερεθνική Ελίτ επιβληθεί και απομονώσει τη Ρωσία (έστω κι εάν η Ρωσία καταφέρει να αποτρέψει την πλήρη περικύκλωσή της), ο Όρμπαν να εξαναγκαστεί  από την Υ/Ε να επιλέξει σαφώς στρατόπεδο, ειδάλλως θ’ αποβληθεί από την ΕΕ…

Σημειώσεις

Για τα νέα κινήματα εθνικής κυριαρχίας που αναδύονται κυρίως στην Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ, διαβάστε μεταξύ άλλων:

1. Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Τα εργατικά στρώματα στη Βρετανία άνοιξαν τον δρόμο για πανευρωπαϊκό αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

2. Ευρωεκλογές ’19: Μεγάλη νίκη και εδραίωση των κομμάτων που εκπροσωπούν τα κινήματα για Εθνική κυριαρχία

3. Γιατί φουντώνει το κίνημα κατά της ΕΕ σε όλη την Ευρώπη;

4. Επίσης, τεκμηριωμένα όλη την εκτενή ανάλυση του Grexit.gr / ΜΕΚΕΑ για τις τεκτονικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων στον αγώνα για μια δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων λαών, στο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου (προς το παρόν μόνο στα αγγλικά) The New World Order in Action: Globalization, the Brexit revolution and the “Left”

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η υπερεθνική ελίτ χτυπά τώρα το ποδόσφαιρο

Ανακοίνωση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

Η υπερεθνική ελίτ χτυπά τώρα το ποδόσφαιρο

Εδώ και μερικές ημέρες έχουμε συνταρακτικές εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, ως το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο.

Κάποια μέλη της Υπερεθνικής ελίτ (Y/E) με πολύ παχιά πορτοφόλια και ενδιαφέρον (με το αζημίωτο βέβαια! – Αννιέλι, αμερικανοί ιδιοκτήτες Αγγλικών ομάδων κ.λπ.) προχώρησαν αιφνιδίως στην ανακοίνωση δημιουργίας κλειστής Λίγκας ομάδων ποδοσφαίρου, έξω από την ΟΥΕΦΑ και τη ΦΙΦΑ–ένα εγχείρημα το οποίο χρηματοδοτείται (με ασύλληπτα ποσά δισεκατομμυρίων δολαρίων) από τον οικονομικό κολοσσό της Υπερεθνικής Ελίτ της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, την Τράπεζα J.P.Morgan.

Το θέμα έλαβε τεράστιες διαστάσεις σε διάφορες χώρες και κυρίως στην Αγγλία, στην οποία οι φίλαθλοι αντέδρασαν ακαριαία και με σφοδρότητα, με αποτελεσμα οι έξι (6) πλούσιοτερες ομάδες της Αγγλίας, που εμφανίζονται συνιδρύτριες της European Super League, να ανακρούσουν πρύμναν και να ανακοινώσουν την παραίτησή τους από το εγχείρημα. Το BREXIT φαίνεται ότι μπόλιασε πολλές συνειδήσεις, ιδίως των λαϊκών στρωμάτων, στην Αγγλία! Με το θέμα ασχολήθηκε και αντέδρασε εντόνως και ο Πρωθυπουργός Τζόνσον, και ήδη το θέμα αυτό είναι στην παγκόσμια επικαιρότητα.

Το σχέδιο της δημιουργίας της νέας Λίγκας στον χώρο του πλέον δημοφιλούς αθλήματος στον κόσμο (στο ποδόσφαιρο, που αγκαλιάζει δισεκατομμύρια ανθρώπους) εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο της Υ/Ε της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης το οποίο στοχεύει στη διάλυση των κρατών-εθνών αλλά και κάθε θεσμού που υπηρετεί και τροφοδοτεί την ύπαρξη, επιβίωση και ανάπτυξη των εθνών, και της διακριτής κουλτούρας κάθε έθνους, με απώτερο βέβαια στόχο τη συγκέντρωση της παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής αλλά και πολιτιστικής δύναμης μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ και των κοινωνικών μίντια στα χέρια των μελών της ελίτ αυτής.

Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να μιλάει σήμερα για «εθνικό» ποδόσφαιρο, αφού εδώ και δεκαετίες, με τη σταδιακή άνδρωση και επικράτηση της διεθνοποίησης που οδήγησε στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, διεθνοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό και τα δημοφιλή αθλήματα, έτσι ώστε σωστότερο είναι να μιλάμε για ποδόσφαιρο των πολυεθνικών. Απλώς, η σημερινή κίνηση της Υ/Ε στο χώρο του ποδοσφαίρου αντανακλά τη γενικότερη πορεία των πολυεθνικών προς μια πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης σήμερα.

Επομένως, οι στόχοι δεν είναι μόνο πολιτικοί, στο πλαίσιο της διάλυσης των εθνών-κρατών, αλλά (κυρίως) οικονομικοί, γιατί βέβαια είναι τεράστια τα κέρδη από αυτή τη μπίζνα και η Υ/Ε αυτό που επιδιώκει όπως και παντού είναι τη συγκέντρωση οικονομικής δύναμης σε όσο λιγότερα οικονομικά κέντρα γίνεται, αφού ξέρει πολύ καλά ότι η συγκέντρωση οικονομικής δύναμης είναι η κύρια προϋπόθεση και για τη συγκέντρωση πολιτικής αλλά και πολιτιστικής δύναμης.

Έτσι, πέρα από τους επιμέρους οικονομικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς και «παιχνίδια» που εκφράζονται στον αθλητικό χώρο, η ουσία βρίσκεται στην αντίδραση των λαών. Και οι Άγγλοι είναι οι περισσότερο υποψιασμένοι από κάθε άλλον ευρωπαϊκό λαό πάνω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας των εθνών από τη μέγγενη της Υ/Ε της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, αφού έζησαν στο πετσί τους τον λυσσαλέο αγώνα της Υ/Ε για να ακυρώσει το BREXIT, δηλαδή τη σφοδρή επιθυμία του Βρετανικού Λαού να αποδεσμευθεί από τον «λάκκο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) — του προκεχωρημένου οργάνου της Υ/Ε στην Ευρώπη. Και επειδή τα εγκληματικά σχέδια της Υ/Ε κατά των εθνών τα έχει βιώσει ο Βρετανικός λαός με το BREXIT (το οποίο κατάφερε τελικώς και το επέβαλε), η εμπειρία του αυτή τον όπλισε, ώστε να εκδηλώσει την ακαριαία αντίδρασή του στο νέο, ισοπεδωτικό σχέδιο για τα (εναπομείναντα) εθνικά χαρακτηριστικά των ποδοσφαιρικών Συλλόγων και του αθλήματος των διαφόρων χωρών!

Φυσικά, οι Άγγλοι ποδοσφαιρόφιλοι θα διαμαρτύρονταν ακόμη και αν δεν υπήρχε Μπρέξιτ, η διαφορά όμως τώρα είναι ότι σήμερα, μέσω της κυβέρνησης του Μπρέξιτ, άσκησαν πίεση και απέτρεψαν το ξεπούλημα των κλαμπ που σχεδιαζόταν από τους κεφαλαιούχους. 

Μάλιστα, αυτή τη στιγμή δρομολογούνται εξελίξεις, αφού η βρετανική κυβέρνηση συζητά σοβαρά την απόδοση της ιδιοκτησίας των πάμπλουτων βρετανικών συλλόγων στους οπαδούς τους ή έστω τη συμμετοχή τους στην ιδιοκτησία, πράγμα που θα σημαίνει τον έλεγχό τους από τη λαϊκή βάση.

Το βέβαιο είναι ότι η Υ/Ε και τα άλλα όργανα της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης θα επανέλθουν, διότι ο στόχος τους, για τη διάλυση των εθνών (και της δημιουργίας πληθυσμιακών αμαλγαμάτων) και τον αφανισμό κάθε εθνικού χαρακτηριστικού στις ανθρώπινες δραστηριότητες (και δημιουργίας ενός παγκόσμιου πολιτιστικού ‘χυλού’), παραμένει γι’ αυτούς σε πρώτη προτεραιότητα.

Γι’ αυτό οι Λαοί (και ειδικότερα, εδώ, οι φίλαθλοι) δεν επιτρέπεται να εφησυχάσουν! Τα εθνικά χαρακτηριστικά κάθε αθλήματος (και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, ως του δημοφιλέστερου αθλήματος) είναι στο στόχαστρο της Υ/Ε της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, και μόνον οι φίλαθλοι (οι λαοί, δηλαδή) είναι εις θέση να τα προστατεύσουν, όπως έκαναν τώρα στην Αγγλία οι Άγγλοι φίλαθλοι, και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο!

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 23/04/2021

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η άθλια κυβέρνηση Μητσοτάκη μάς οδηγεί σε μια μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή από αυτή του 2010

Ανακοίνωση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης

Η άθλια κυβέρνηση Μητσοτάκη μάς οδηγεί σε μια μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή από αυτή του 2010

Την ώρα που κάθε χώρα στον κόσμο κοιτάζει να αντεπεξέλθει στη μεγάλη πανδημία και επιλέγει την εμβολιαστική πολιτική της, η ελληνική κυβέρνηση των Μητσοτάκηδων επιμένει πάντα, σαν ο απόλυτος κολαούζος της ΕΕ και της υπερεθνικής ελίτ, να “περιμένει” πότε η ΕΕ θα καταφέρει να μοιράσει εμβόλια. Και αυτό, ενώ η Βρετανία του Brexit, ακριβώς χάρις στην ανάκτηση της ανεξαρτησίας της, καθορίζει αυτοβούλως την πολιτική της, έχοντας εμβολιάσει ήδη τον μισό πληθυσμό της, και είναι σχεδόν ένα βήμα πριν το ξεπέρασμα της πανδημίας, όπως άλλωστε δυνητικά πλησιάζει και η Ρωσία, η οποία, επίσης, εξάγει το πιο αξιόπιστο μέχρι στιγμής εμβόλιο –το Σπούτνικ– σε δεκάδες χώρες εκτός ΕΕ, και έχει κατασκευάσει ήδη 4 ακόμα εμβόλια.

Την ώρα που ρημάζει η ελληνική οικονομία, η άθλια ελληνική κυβέρνηση, με σχεδόν πέντε χιλιάδες κρούσματα τη μέρα και ιδίως με το αυξανόμενο βούλιαγμα των νοσοκομείων, αποφασίζει τώρα ν’ ανοίξει την αγορά γιατί καταλαβαίνει ότι η υπομονή των εμπόρων και των επιχειρήσεων έχει σωθεί, κάτι που όμως μπορεί να αποβεί μοιραίο για την πορεία της πανδημίας στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, φυσικά και θα ανοίξει τον τουρισμό, όμως ήδη η Βρετανία, μεγάλος τουριστικός πελάτης μας, είναι σίγουρο ότι δεν θα κατατάξει την Ελλάδα στις «πράσινες» χώρες, εάν συνεχιστεί για μερικές εβδομάδες ακόμη η σημερινή έξαρση της πανδημίας στην Ελλάδα, πράγμα που αν πράξουν και άλλες χώρες θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική οικονομία. Στην πραγματικότητα όμως αδιέξοδο δεν υπάρχει αφού ΧΤΕΣ η κυβέρνηση θα μπορούσε να κλείσει συμφωνία με τη Ρωσική κυβέρνηση για το Σπούτνικ και μάλιστα να κάνουμε και συμπαραγωγή, όπως αποφάσισαν η Τουρκία, η Ιταλία, η Αυστρία, αλλά και η Τσεχία και Ουγγαρία από τις χώρες που είναι στην ΕΕ, αλλά παρέβησαν τις αποφάσεις για τον αποκλεισμό του ρωσικού εμβολίου. Αντιθέτως, αντί ο Μητσοτάκης να ζητήσει συνεργασία με τη Ρωσία, αυτός προσέβαλε ανεπίτρεπτα τον Ρώσο πρωθυπουργό, όταν αυτός ήρθε να τιμήσει την μεγάλη επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση.

Αλλά πότε ελληνική κυβέρνηση κοίταξε το καλό της Ελλάδας και το συμφέρον του ελληνικού λαού; Πάντοτε άβουλοι και υποτακτικοί σε ό,τι πουν οι πάτρωνές μας και σήμερα η εγκληματική υπερεθνική ελίτ. Η οποία σήμερα παίζει ένα σκληρό παιχνίδι πολέμου με τις χώρες που διεκδικούν την εθνική κυριαρχία τους και γι’ αυτό απέρριψε την πρόταση του Βρετανού πρωθυπουργού Τζόνσον για συμπαραγωγή του βρετανικού εμβολίου (πριν ακόμη αμφισβητηθεί η καταλληλότητά του). Από την άλλη μεριά, όμως, τμήμα της ελίτ των Βρυξελλών υποστηρίζει αναγκαστικά το βρετανικό εμβόλιο, για να μη βρεθεί η Ευρώπη κατακαλόκαιρα με έξαρση της πανδημίας, σαν τη δραματική κατάσταση στη Γαλλία, η οποία επιτάσσει τώρα και τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Η ΕΕ και πίσω από αυτή η υπερεθνική ελίτ προτιμούν να καταστρέψουν οικονομικά τις ευρωπαϊκές χώρες, κάτι που τις συμφέρει φυσικά, για να επιτευχθεί η πελώρια οικονομική και πολιτική συγκέντρωση σε ακόμα λιγότερα χέρια, αντί να δώσουν έγκαιρα την άδεια να κυκλοφορήσει το ρωσικό εμβόλιο Σπούτνικ στην Ευρώπη, και γι’ αυτό σκόπιμα το καθυστερούν, καθώς επίσης και για να προλάβουν οι δυτικές πολυεθνικές φαρμάκου να καταλάβουν όλες τις θέσεις της αγοράς.

Επομένως, έχει τεράστια ευθύνη η ευρωκατοχική κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν προκαλέσει μια δεύτερη, ίσως και μεγαλύτερη καταστροφή στην οικονομία και στον ελληνικό λαό, μετά την ευρωκαταστροφή του 2010-2020, όπως τεράστια ευθύνη έχει και η εξίσου ευρωκατοχική ψευτοαριστερά των Τσίπρα και Σία, που δεν απαιτούν ευθέως το ρωσικό εμβόλιο (και δεν τόλμησαν να απαντήσουν στον άθλιο Μητσοτάκη όταν τους προκάλεσε!) για να βγούμε από την λαίλαπα, αλλά κοροϊδεύουν όπως πάντα τον λαό με μισόλογα. Τέλος ας μας πει ο απόλυτος υπηρέτης της Υ/Ε Μητσοτάκης, γιατί στην Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστρία και Τσεχία όπου οι κυβερνήσεις παρήγγειλαν το Σπούτνικ, δεν δημιουργήθηκε «κυβερνητική κρίση», όπως αυτός λέει; Μήπως γιατί έχουν πρωθυπουργούς εκεί και όχι μαριονέτες;

Ακόμα, ας πουλήσει αλλού τα παραμύθια που εκστόμισε στη Βουλή ότι δήθεν δεν υπάρχουν τώρα ρωσικά εμβόλια, όταν η Ρωσία επισήμως αναφέρει ότι μπορεί να προμηθεύσει την Ελλάδα τον Μάιο με 500 χιλιάδες εμβόλια, την ώρα που στη λίστα προμήθειας του εμβολίου Σπούτνικ βρίσκονται σήμερα 59 χώρες!!

Ο λαός μας πρέπει να δει σοβαρά την κατάσταση και πού μας πηγαίνουν οι απόλυτα υποταγμένες ευρωκατοχικές “κυβερνήσεις” που εναλλάσσονται, και να αναλάβει τις ευθύνες του. 

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 08/04/2021

Σχόλιο ΜΕΚΕΑ/Grexit.gr για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση μιας χώρας που κατάντησε προτεκτοράτο

Το γεγονός ότι κανένας ηγέτης σημαντικού κράτους δεν ήρθε για τον εορτασμό των 200 ετών της Επανάστασης (με πρωτοστατούντα τον «φίλο της Ελλάδας» Μακρόν, που παίζει ρόλο του κυρίου εκπροσώπου της Υπερεθνικής Ελίτ) δεν είναι καθόλου τυχαίο και είναι φανερή ένδειξη του πώς βλέπει την Ελλάδα όλη η Υπερεθνική Ελίτ, σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης, για την οποία είναι αμελητέο να σπαταλάνε οποιοδήποτε χρόνο γι αυτή. Πράγματι, οι μόνες χώρες που έστειλαν σημαντικές αντιπροσωπείες ήταν, όχι τυχαία, η Ρωσία και η Βρετανία. Η Ρωσία γιατί ξέρουν πολύ καλά τα φιλορωσικά αισθήματα του Ελληνικού λαού, παρ’ όλο που ο Μητσοτάκης βρήκε την ευκαιρία να προσβάλει τον Ρώσο πρωθυπουργό για να πάρει κάποιο πιστοποιητικό από τον Πάιατ –και έκανε μεγάλο σφάλμα ο Ρώσος πρωθυπουργός που δεν σηκώθηκε να φύγει από την τελετή και να εκθέσει τις δυτικές ορντινάντσες στην κυβέρνηση– και η Βρετανία, η οποία βέβαια θέλει να παίξει ρόλο ανεξάρτητο από την ΕΕ μετά το Μπρέξιτ και την ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας. Γι’ αυτό και τώρα κυνηγά η ΕΕ τη Βρετανία για τα εμβόλια, επειδή ήδη έχουν εμβολιάσει πάνω από τον μισό πληθυσμό και έχουν σχεδόν ξεπεράσει το πρόβλημα του ιού, ενώ στην ΕΕ συζητούν να φθάσουν στο σημερινό επίπεδο της Βρετανίας κατά τον …Αύγουστο!
Αυτή, όμως, είναι η κατάντια μιας χώρας της οποίας ο πρωθυπουργός, στη μεγαλύτερη επέτειο της Χώρας, τρέχει στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο ενώ, την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει ούτε μια πολιτική δύναμη, ακόμα και «πατριωτική», που να (τολμήσει να) μιλήσει καθαρά για την ανάγκη να αποκοπούμε ολικά από την δυτική εξουσία, δηλαδή την εξουσία της Υπερεθνικής Ελίτ, αν θέλουμε 200 χρόνια μετά την επανάσταση για την ανεξαρτησία να γίνουμε επιτέλους ένα πραγματικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο έθνος-κράτος. (βλ. την ανακοίνωση του ΜΕΚΕΑ για το 1821).

Υ.Γ. Ακολουθεί η υπέροχη εκτέλεση του «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» από το Άξιον Εστί στα ελληνικά από την ορχήστρα του Κόκκινου Στρατού «Αλεξάντροφ» για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και τη μακραίωνη φιλία Ελλάδας και Ρωσίας. Φυσικά, θα μπορούσαμε και εμείς να είχαμε οργανώσει μια ανάλογης ποιότητας και εμβέλειας εκτέλεση του Εθνικού μας Ύμνου και όχι την «εκτέλεση» που επέλεξε η Επιτροπή της Γιάννας…

ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (ΜΕΚΕΑ) Grexit.gr – 01/04/2021

Ανακοίνωση MEKEA: Το 1821 έγινε το πρώτο βήμα για την Εθνική και Κοινωνική Κυριαρχία, που βραχυκυκλώθηκε από τις ξένες και ντόπιες ελίτ – Χρέος μας να συνεχίσουμε την Επανάσταση

Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Βρυζάκη Θεόδωρου «Η Έξοδος του Μεσολογγίου», 1853

Ανακοίνωση του Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση – 24η Μαρτίου 2021

Το 1821 έγινε το πρώτο βήμα για την Εθνική και Κοινωνική Κυριαρχία, που βραχυκυκλώθηκε από τις ξένες και ντόπιες ελίτ

Χρέος μας να συνεχίσουμε την Επανάσταση

1. Η επανάσταση του 1821, η πρώτη επανάσταση για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού στα Βαλκάνια, ξεκίνησε μεν, όπως κάθε λαϊκή επανάσταση, «από τα κάτω», αλλά οι προεργασίες για αυτήν είχαν ξεκινήσει από πριν, από τις πνευματικές κυρίως ελίτ των Ελλήνων στο εξωτερικό (Ρωσία κ.α.), στις οποίες αργότερα προστεθήκαν και οι οικονομικές ελίτ (μεγαλέμποροι, καραβοκύρηδες κ.λπ.). Τα στοιχεία που ένωναν ελίτ και λαϊκά στρώματα ήταν βασικά δύο, αντιφατικά μεταξύ τους, στοιχεία που ήταν όμως και τα δύο στοιχεία της παράδοσής μας όπως διαμορφώθηκε ανά τους αιώνες: η ελληνική γλώσσα και η ορθόδοξη θρησκεία. Και ήταν η θεμελιακή αυτή αντίφαση που χαρακτήριζε όλη την νεότερη ιστορία του Ελληνικού έθνους, διότι βέβαια η έννοια του έθνους ήταν άγνωστη στην αρχαία Ελλάδα όπου το ενοποιητικό στοιχείο της κάθε κοινότητας ήταν η «Πόλις», μολονότι υπόρρητα υπήρχε η έννοια του έθνους, όπως φάνηκε ήδη από τους Ελληνο-Περσικούς πολέμους. Η θεμελιακή αυτή αντίφαση βασιζόταν στο γεγονός ότι το μεν στοιχείο της ελληνικής γλώσσας παρέπεμπε στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που θεμελιωνόταν στον ορθολογισμό, ο οποίος απέρριπτε κάθε μυστικισμό, ενώ φυσικά το θρησκευτικό στοιχείο παρέπεμπε στο Βυζάντιο, το οποίο θεμελιωνόταν στον θρησκευτικό μυστικισμό.

2. Το Ελληνικό Κράτος που γεννήθηκε από την επανάσταση του ’21 είχε επομένως όλα τα χαρακτηριστικά ενός εξαρτημένου Κράτους, εφόσον η ίδια η επανάσταση δεν θα μπορούσε να θεμελιωθεί χωρίς την αποφασιστική στήριξη των «Προστάτιδων Δυνάμεων». Ο στόχος τους ήταν, βέβαια, φανερός: η αποθεμελίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που θα επέτρεπε το άνοιγμα των αγορών τους στις ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομικές δυνάμεις της εποχής (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία —μέχρι βέβαια τη Σοβιετική Επανάσταση του 1917). Το γεγονός αυτό βέβαια δεν μειώνει την ιστορική σημασία της επανάστασης του ’21 εφόσον, χωρίς αυτήν, θα περιμέναμε πολλά χρόνια ακόμα πριν πάψουμε να είμαστε μια επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το Ελληνικό Κράτος ήταν, ήδη από τη γέννησή του, ένα εξαρτημένο πολιτικά και οικονομικά κράτος από τις Μεγάλες Δυνάμεις της Εποχής και κυρίως τη Βρετανία προπολεμικά, την οποία διαδέχθηκαν μεταπολεμικά οι ΗΠΑ. Ο «Εθνικός Διχασμός» άλλωστε πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αντιπροσώπευε παρά τη σύγκρουση μέσα στην πολιτική ελίτ μεταξύ υποστηρικτών της μιας ή της άλλης πλευράς μεταξύ των αντιμαχόμενων Μεγάλων Δυνάμεων. Ο πραγματικός Εμφύλιος ξεκίνησε μεταπολεμικά όταν τα λαϊκά στρώματα που επάνδρωσαν τη Λαϊκή Αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών, τα οποία ονειρευόντουσαν ότι με την Απελευθέρωση θα ολοκληρωνόταν η Επανάσταση του ’21 και θα δημιουργούνταν ένα πραγματικά εθνικό κράτος που θα θεμελιωνόταν στην εθνική λαϊκή κυριαρχία, ήρθαν σε σύγκρουση με τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα λαϊκά στρώματα που τις υποστήριζαν. Τότε, οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι που διαδέχτηκαν τους Βρετανούς, επέβαλαν, με τη σύμπραξη φυσικά των ελληνικών οικονομικών ελίτ και του ελληνικού στρατού που έλεγχαν απόλυτα, το «μετεμφυλιακό» Ελληνικό Κράτος, το οποίο ήταν ουσιαστικά μια κακή απομίμηση του Αμερικανικού παρόμοια με αυτές που επέβαλαν τον ίδιο καιρό σε όλη τη Λατινική Αμερική κ.α.

3. Εντούτοις, ο αγώνας για τη λαϊκή κυριαρχία δεν σταμάτησε ούτε μετά τη συντριβή των λαϊκών στρωμάτων που σήκωσαν κυρίως την Αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών. Παρ’ όλη την αστυνομοκρατία του Καραμανλικού καθεστώτος, κατ’ εντολή των ξένων πατρώνων του, ένα πελώριο φοιτητικό κίνημα με ριζοσπαστικά αιτήματα ανδρώθηκε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες (κάτι σαν προοίμιο του Μάη ’68) που έδωσε ώθηση και στην καλλιτεχνική άνθηση της ίδιας εποχής αλλά και επάνδρωσε το πελώριο λαϊκό κίνημα που αντιστάθηκε στην έξωση του νόμιμου Πρωθυπουργού από το Παλάτι. Το αποτέλεσμα ήταν η 7χρονη στρατιωτική δικτατορία που έβαλε στον «πάγο» όλα αυτά τα κινήματα που εκδηλώθηκαν μετά την πτώση της Χούντας, διαστρεβλωμένα μέσα από τη δήθεν «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου η οποία απλώς «άλλαξε τα πράγματα για να παραμείνουν ουσιαστικά τα ίδια»! Δηλαδή, η Ελλάδα συνέχισε ακόμη να είναι ένα αμερικανικό προτεκτοράτο, μολονότι η ένταξή της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη άρχισε να τη μετατρέπει σε προτεκτοράτο απευθείας της Υπερεθνικής  Ελίτ. Το γεγονός αυτό ήταν βέβαια αναπόφευκτο μετά την άνδρωση της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, στο πλαίσιο της οποίας τα έθνη-κράτη έγιναν απλά διακοσμητικά στοιχεία για την εκπλήρωση των εντολών της Υπερεθνικής Ελίτ.

4. Στο πλαίσιο της Νέας αυτής Διεθνούς Τάξης όπου η εθνική κυριαρχία χανόταν όχι μόνο για τα παραδοσιακά εξαρτημένα κράτη όπως η Ελλάδα, αλλά και για τους λαούς σε κυρίαρχες μέχρι τότε χώρες όπως η Βρετανία και οι ίδιες οι ΗΠΑ, γεννηθήκαν τα νέα κινήματα για την εθνική και κοινωνική κυριαρχία, όπως το Μπρέξιτ στη Βρετανία και τα λαϊκά κινήματα στις ΗΠΑ που στήριξαν τον Τραμπ, καθώς και παρόμοια κινήματα στην Ουγγαρία, την Πολωνία κ.λπ. Το ενοποιητικό στοιχείο όλων αυτών των κινημάτων που ήδη αποδείχθηκαν νικηφόρα στη Βρετανία ήταν η επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας που ήταν υπό διωγμό από την Υπερεθνική Ελίτ, κάτω από τα διασπαστικά κινήματα κάθε εθνικής κυριαρχίας που επέβαλε η Υπερεθνική Ελίτ, με βάση την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή την ιδεολογία που είχε βασικό σκοπό τη διάσπαση της ενότητας των λαϊκών στρωμάτων η οποία είχε σφυρηλατηθεί με βάση την ιστορική καταγωγή και παράδοσή τους, και τη δημιουργία, αντίθετα, διαιρεμένων λαών με βάση τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή την πληθώρα εθνικών ταυτοτήτων που δημιουργούσε η μαζική μετανάστευση από χώρες με άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις, την οποία ενίσχυαν οι ελίτ με κάθε τρόπο, που διέλυε τις ιστορικές ταυτότητες των λαών αυτών. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκαν οι παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες του σήμερα, με πρότυπο την αμερικανική, όπου το ενοποιητικό στοιχείο των λαών ήταν μόνο ο καταναλωτισμός! Έτσι δημιουργήθηκε το σημερινό παγκοσμιοποιημένο σύστημα, που ουσιαστικά είναι μια παγκόσμια αγορά για τη μεγιστοποίηση των κερδών των πολυεθνικών επιχειρήσεων οι οποίες ελέγχουν τον σημερινό κόσμο…

5. Είναι λοιπόν φανερό ότι σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε την Επανάσταση του ’21 για την πραγματική λαϊκή κυριαρχία που συνοδεύει την τυπική Εθνική κυριαρχία, κάτι που δεν πετύχαμε ποτέ στα 200 χρόνια από την πρώτη αυτή επανάσταση. Αυτή είναι η πραγματική σημασία αυτού που γιορτάζουμε σήμερα και όχι τα πανηγύρια των δικών μας ελίτ μαζί με τους εκπροσώπους των ξένων ελίτ. Στο πλαίσιο παρόμοιας ανάλυσης δεν έχουν βέβαια θέση οι μεγαλοϊδεατισμοί του κάθε Ερντογάν και οι λαοί θα μπορούσαν να συζούν ειρηνικά μέσα σε ομοσπονδίες κυριάρχων εθνών-κρατών, και είναι μάλιστα πιθανό τώρα ότι ακόμη και έθνη σαν τη Ρωσία και την Κίνα μπορεί να στραφούν σε ενώσεις σαν την Ευρασιατική Ένωση που είχε οραματιστεί ο Πούτιν, όταν πια καταλάβουν ότι τα κυρίαρχα μέλη της Υπερεθνικής Ελίτ δεν πρόκειται ποτέ να τις δουν σαν ισότιμα μέλη της, αφού το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους και το φθηνό εργατικό δυναμικό τους στην προσπάθεια μεγιστοποίησης των οικονομικών ωφελημάτων από αυτές.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 24/03/2021

*Ένθετη φωτογραφία: Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Βρυζάκη Θεόδωρου «Η Έξοδος του Μεσολογγίου», 1853

BREXIT ! ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ–ΟΡΟΣΗΜΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η ιστοσελίδα grexit.gr χαιρετίζει την περήφανη νίκη του Βρετανικού λαού! Η οριστική απόσχιση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση της ολιγαρχίας των Πολυεθνικών είναι γεγονός. Ο Βρετανικός λαός δέχθηκε λυσσαλέο αγώνα εδώ και 4 χρόνια, από τότε που έλαβε την ιστορικής σημασίας απόφαση για Brexit, αφού η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων είχε κατανοήσει ότι παρ’ όλο που η Μ. Βρετανία διατηρούσε το εθνικό της νόμισμα είχε απωλέσει εντός της ΕΕ κάθε εθνική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία.

Το ιστορικής σημασίας Brexit των Βρετανών αποτελεί μεγάλο πλήγμα στα σχέδια των παγκοσμιοποιητικών ελίτ για την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω της ολοκλήρωσης του θεσμού της ΕΕ στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και παρ’ όλη τη σχεδιασμένη εκλογική ήττα του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Υπερεθνική Ελίτ. Κάθε άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και αν δεν είναι ιδιαίτερα γνώστης της πολιτικής, χαίρεται με την σπουδαία αυτή νίκη-ορόσημο του Βρετανικού λαού, ο οποίος δεν λύγισε και με επιμονή επέτυχε τον τελικό του στόχο να δει την χώρα του εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη, όπως με συνέπεια πρόβαλλε τον σκληρό αυτό αγώνα η ιστοσελίδα μας.

Σίγουρα στην ιστορική αυτή συμφωνία έγιναν υποχωρήσεις και συμβιβασμοί και η Βρετανική ελίτ δεν προχώρησε σε μονομερή έξοδο από την ΕΕ χωρίς καμιά συμφωνία. Όμως ο στόχος της Υπερεθνικής Ελίτ για ένα ξεδοντιασμένο Μπρέξιτ δεν επετεύχθη. Όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον : «Ενώ κάναμε το δίκαιο μερίδιο των συμβιβασμών κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, δεν αμφισβητήσαμε ποτέ τον στόχο της αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας – τον κεντρικό σκοπό της αποχώρησης από την ΕΕ. Πάντα έλεγα ότι το Brexit δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή: η αρχή μιας νέας εποχής εθνικής αλλαγής και ανανέωσης, η επόμενη πράξη στο μεγάλο δράμα της ιστορίας της χώρας μας. Θα ανακτήσουμε την ικανότητα να ασκούμε εξουσίες που για πολύ καιρό ήταν μόνο προστατευόμενο τμήμα των Βρυξελλών.»

Έτσι το Brexit γίνεται σήμερα το ζωντανό παράδειγμα (σαν η αναγκαία, αλλά όχι και επαρκής συνθήκη) σαν το πρώτο βήμα για κάθε λαό που θέλει να παλέψει για την εθνική και κοινωνική του κυριαρχία και αυτοκαθορισμό που σήμερα καταλύονται βάναυσα από τη στυγνή Παγκοσμιοποίηση. Και αυτό ενώ παντού στον κόσμο αναπτύσσονται ραγδαία τα κινήματα για εθνική κυριαρχία (βλέπε τη Διακήρυξη του ΜΕΚΕΑ σχετικά με τη συμφωνία του Brexit), παρόλο τον πόλεμο και την κατασυκοφάντηση που γίνεται εναντίον τους από τα έμμισθα ή και «ιδεολογικά» όργανα της εγκληματικής Υπερεθνικής Ελίτ. Έτσι, στην πατρίδα μας που έχει μετατραπεί σε κανονικό προτεκτοράτο, φτάσαμε στο σημείο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας (κάνοντας ουσιαστικά ευθεία επίθεση κατά των κινημάτων εθνικής κυριαρχίας) να δηλώνει σε πρωτοχρονιάτικο άρθρο της ότι «πρέπει να αντισταθούμε στην τυραννία της πλειοψηφίας» για χάρη των «ατομικών δικαιωμάτων» και ότι «τα θεσμικά αντίβαρα, η διάκριση των εξουσιών και ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία και την κρατική εξουσία». Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι ούτε οι νόμοι εκφράζουν σήμερα ουσιαστικά τη λαϊκή κυριαρχία αφού φυσικά οι νόμοι σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (σε αντίθεση π.χ. με τη Βρετανία) ουσιαστικά σχεδιάζονται, μέσω της ΕΕ, από τους προϊστάμενους της ντόπιας ελίτ στην Υπερεθνική Ελίτ. Επομένως, ειδικά στην πατρίδα μας εκφράζεται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ η αναγκαιότητα για την διαμόρφωση ενός πανεθνικού κινήματος GREXIT που θα συμβαδίσει με τα αναπτυσσόμενα ευρωπαϊκά κινήματα κυριαρχίας και θα βγάλει το λαό μας από το τέλμα στο οποίο τον βυθίζει για τις επόμενες δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ντόπιες υποτελείς ελίτ και Ευρωκατοχικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονται.

Διαβάστε την «Διακήρυξη του ΜΕΚΕΑ για τη συμφωνία του Brexit- το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία των κινημάτων κυριαρχίας»

grexit.gr – 6/1/2021

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Η Βουλγαρία στον «άξονα» αντίστασης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Από διαδήλωση το 2018 στη Σόφια ενάντια στην άφιξη Γιούνκερ

Ανακοίνωση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης

Η Βουλγαρία στον «άξονα» αντίστασης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Ενώ η σύγκρουση μεταξύ της ΕΕ και της Πολωνίας και Ουγγαρίας βρίσκεται σε εξέλιξη για μια σειρά σοβαρών ζητημάτων που αναδείξαμε στην τελευταία ανακοίνωσή μας «Τα εμβόλια των Πολυεθνικών και η Εθνική Κυριαρχία» (1/12/20), φαίνεται ότι και η Βουλγαρία βρίσκεται στο δρόμο για να προσχωρήσει στον «άξονα των λαϊκιστικών χωρών», όπως χαρακτηρίζει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και η ΕΕ τις χώρες των οποίων οι ηγεσίες με τη λαϊκή βέβαια στήριξη δεν ευθυγραμμίζονται με τις επιταγές της ΕΕ.

Έτσι, μετά από αλλαγή κυβέρνησης στο Βουκουρέστι το 2019 —και εν μέσω αυξανόμενου άγχους για «αυταρχική» μετατόπιση στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη— το προσκήνιο έχει μετατοπιστεί στη Σόφια. Σε μια πρόσφατη έκθεση για το κράτος δικαίου στη Βουλγαρία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τη μη διαφανή ιδιοκτησία των μέσων ενημέρωσης, την πίεση στους δημοσιογράφους και το νέο σχέδιο νομοθεσίας σχετικά με την ξένη χρηματοδότηση ΜΚΟ. Τον Ιούνιο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι ένας παρόμοιος νόμος στην Ουγγαρία ήταν ασυμβίβαστος με τα θεμελιώδη δικαιώματα της ΕΕ (βλ. “EU’s top court rules against Hungary on NGO funding”, Financial Times, 18/6/2020).

Η γειτονική μας Βουλγαρία, 14 χρόνια μετά την ένταξή της στην ΕΕ, είναι μία από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης μαζί με την Ελλάδα. Η πορεία της ήταν αυτή όπως όλων των κεντροανατολικών Ευρωπαϊκών κρατών, που μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού και την είσοδό τους στην «ελεύθερη αγορά», η παραγωγική τους δομή καταστράφηκε και οι λαοί τους εξαθλιώθηκαν, με «δώρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης το να κοιμούνται πολλοί κάτοικοί τους στα παγκάκια. Το άφθονο χρήμα που έρευσε στις χώρες αυτές από την ΕΕ θυμίζει την περίπτωση της πατρίδας μας, που αφού τα περίφημα κοινοτικά κονδύλια συγκάλυψαν τη σταδιακή παραγωγική αποδιάρθρωση της γεωργίας και της βιομηχανίας μας, τελικά οδηγηθήκαμε στην οικονομική καταστροφή.

Ενώ όμως η Ελλάδα μετατράπηκε σε απόλυτο προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ και της ΕΕ, ακόμα και η Βουλγαρία δεν έφτασε σε αυτό το σημείο. Μετά το 2015 έκλεισε τα σύνορά της στην «ελεύθερη μετανάστευση», ενώ προσφάτως με τη Ρουμανία προωθεί νομοθεσία ελέγχου της χρηματοδότησης και λειτουργίας των ΜΚΟ στο έδαφός της, όπως μας πληροφορούν σε αποκαλυπτικό άρθρο τους οι Financial Times με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Βουλγαρία προσχωρεί στην ενοχλητική ομάδα της Ευρώπης» (“Bulgaria joins Europe’s awkward squad”, 30/11/2020).

Η ΕΕ, βέβαια, παρουσίαζε μέχρι τώρα τις διαφωνίες με την κυβέρνηση της Βουλγαρίας απλώς σαν ζητήματα «διαφθοράς» και «διαφάνειας» (όπως άλλωστε κάνει και με την Ουγγαρία και την Πολωνία), σε μια σαφή απόπειρα εξαπάτησης των Ευρωπαϊκών λαών για τη σημασία των συγκρούσεων αυτών που βάζουν δυναμίτιδα στα θεμέλια του σαθρού οικοδομήματος που έστησε η Υ/Ε στην Ευρώπη σαν το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας της, με παρόμοιες ενώσεις να ακολουθήσουν στην Αμερική (η NAFTA, δηλ. η ΕΕ της Αμερικανικής ηπείρου, που θα αναζωογονηθεί μετά την «εκλογή» του εκλεκτού της Υ/Ε στις ΗΠΑ, του Μπάιντεν), την Ασία (ASEAN) κ.λπ., καθώς και μεταξύ ηπειρωτικών οικονομικών μπλοκ, όπως προμηνύει η στρατηγική συμφωνία ASEAN-ΕΕ και άλλες πολύ πρόσφατες κινήσεις.

Όμως τώρα αποκαλύπτεται ότι η Βουλγαρική κυβέρνηση δεν είναι τελικά και τόσο «υπάκουο παιδί» στις εντολές της ΕΕ, αφού όχι μόνο αρνείται να εκχωρήσει κάθε πολιτική εξουσία–απόφαση στους υπερεθνικούς κανόνες της ΕΕ (όπως έγινε με την Ελλάδα όπου ακόμα και στον τομέα της ενημέρωσης κυριαρχούν απόλυτα τα μέσα που ελέγχει η Υ/Ε), αλλά και εμποδίζει ευθέως την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ, διαλύοντας το σχέδιο της τελευταίας για πλήρη «ΕΕ-ποίηση» και ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων, και περικύκλωση της Ρωσίας.

Αυτόν τον άμεσο κίνδυνο να ενταχθεί και η Βουλγαρία στον ευρωπαϊκό «άξονα αντίστασης», επισημαίνει και το συστημικό όργανο της Υ/Ε, οι πάντα καλά ενημερωμένοι Financial Times —αφού ο στόχος τους είναι η ενημέρωση των ελίτ και όχι η συσκότιση της αλήθειας για την «πλέμπα», όπως κάνουν τα άλλα συστημικά ΜΜΕ. Τελικά, τόσο η καταρρέουσα «ευρωπαϊκή οικογένεια», όσο και τα αφεντικά της στην Υπερεθνική Ελίτ, μετά την ιστορική απαρχή του Μπρέξιτ και στη συνέχεια την αμφισβήτησή της από την Ουγγαρία και την Πολωνία χθες, και τη Βουλγαρία σήμερα, αποκαλύπτουν ότι το μέλλον δεν ανήκει σε ενώσεις ψευτο-κρατών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελίτ, αλλά σε συνομοσπονδίες εθνικά κυρίαρχων λαών για την εθνική και κοινωνική ελευθερία…

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 5/12/2020