Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: Τα εργατικά στρώματα στη Βρετανία άνοιξαν τον δρόμο για πανευρωπαϊκό αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

Τα εργατικά στρώματα στη Βρετανία άνοιξαν τον δρόμο για πανευρωπαϊκό αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

1. Ο πολιτικός σεισμός των πολλών ρίχτερ στη Βρετανία δεν ήταν προβλέψιμος για τα ΜΜΕ που ελέγχει η Υπερεθνική Ελίτ και φυσικά ούτε για τα στρώματα της μεσαίας τάξης που είναι συγκεντρωμένα κυρίως στο Λονδίνο. Και ήταν αυτά τα μεσαία στρώματα που κάθε βράδυ έκαναν διαδηλώσεις απέξω από το Κοινοβούλιο ενάντια σε οποιαδήποτε απόπειρα  να προχωρήσει το Μπρέξιτ που είχαν βεβαία υπερψηφίσει τα λαϊκά στρώματα. Χθες όμως ήρθε η σειρά των λαϊκών στρωμάτων που πληρώνουν κάθε μέρα στο πετσί τους την παγκοσμιοποίηση να δώσουν το παρόν τους. Ένα μαζικό παρόν που σάρωσε τα μεσοαστικά κόμματα και κυρίως το Εργατικό κόμμα που τους εκπροσωπούσε. Σε κάθε περιοχή της Αγγλίας εκτός Λονδίνου και από την Ουαλία μέχρι τη Βόρεια Ιρλανδία το ρεύμα του Brexit συμπαρέσυρε τα πάντα και ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το Εργατικό κόμμα, αφού ήταν στις εργατικές περιοχές ιδιαίτερα, οι οποίες παραδοσιακά ψήφιζαν Εργατικό κόμμα (από τα χωριά των ανθρακωρύχων που είχαν ματώσει κάτω από την ωμή βία των Συντηρητικών της Θάτσερ μέχρι τις ερειπωμένες βιομηχανικές πόλεις της Βόρειας Αγγλίας που παραδοσιακά ψήφιζαν Εργατικούς) που έδωσαν τη συντριπτική νίκη στον Μπόρις Τζόνσον και το κόμμα του. Η μόνη εξαίρεση ήταν οι Σκωτσέζοι εργάτες που, παρασυρμένοι από ένα βλακώδη εθνικισμό που τους υπόσχεται ανεξαρτησία… μέσα στην ΕΕ, ψήφισαν τους Σκωτσέζους εθνικιστές.

2. Φυσικά, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα που πλήρωσαν μέχρι τώρα τα «αγαθά» της παγκοσμιοποίησης δεν αλλαξοπίστησαν ξαφνικά. Απλά κατέδειξαν τη γύμνια του Εργατικού κόμματος που από τον Μπλερ και πέρα μετατράπηκε σε ένα καθαρό κόμμα των βολεμένων μεσοαστών, στους οποίους ανήκουν και οι “αριστεροί” ηγέτες του καθώς και οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Αυτοί είναι η σημερινή «Αριστερά» σήμερα στη Βρετανία και όχι μόνο. Είναι οι ίδιοι «αριστεροί» πολιτικοί απατεώνες τύπου Βαρουφάκη, Τσόμσκι κ.α. που την παραμονή των εκλογών εξόρκιζαν τους Βρετανούς εργάτες:

  • να υπερψηφίσουν τους πολιτικούς απατεώνες του Εργατικού κόμματος που εν πλήρη γνώση ότι με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές μέσα στην ΕΕ ήταν αδύνατες οι μαζικές εθνικοποιήσεις κλπ (που υπόσχονταν) και
  • να καταψηφίσουν τον «προαιώνιο εχθρό» τους Συντηρητικούς. Έστω και εάν αυτοί ήταν οι μόνοι που έδιναν αγώνα για να μην καταπατηθεί η λαϊκή θέληση υπέρ του Brexit. Δηλαδή, υπέρ της εξόδου από το κλαμπ των καταβολεμένων στην παγκοσμιοποίηση, που ελέγχουν την ΕΕ και εκτελούν πιστά τις εντολές της Υπερεθνικής ελίτ για την κατάργηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας μέσα από το άνοιγμα και «απελευθέρωση» όλων των αγορών, σαν το πρώτο βήμα για την κατάργηση των κρατών-εθνών.

3. Όμως ήταν στα πλαίσια των κρατών-εθνών που έγιναν όλες οι μεγάλες επαναστάσεις, κυρίως οι σοσιαλιστικές, κάτι βέβαια που είναι αδύνατο μέσα στην πανσπερμία λαών της ΕΕ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι εδώ και χρόνια οι ελίτ μέσα στον ΟΗΕ διακήρυσσαν ότι το όνειρό τους είναι να γίνουμε όλοι μέσα στην ΕΕ μια νέα «Αμερική» ή «Αυστραλία», δηλαδή συνονθυλεύματα καταναλωτών με μοναδικό όνειρο τον καταναλωτισμό που τους επιτρέπει βέβαια το σύστημα. Στο πλαίσιο της δήθεν πολυεθνικής αυτής κοινωνίας οι μόνοι επιτρεπτοί αγώνες είναι αυτοί για τις ατομικές ελευθέριες, δηλαδή οι αγώνες για την ατομική αυτονομία, ενώ οι αγώνες για τη συλλογική αυτονομία και αυτοδιάθεση, οι οποίοι γίνονται πολύ περισσότερο εφικτοί στο πλαίσιο του κράτους-έθνους, παρά στον ψευτο-διεθνισμό της ΕΕ, συντρίβονται με την ωμή βία (βλ. π.χ.  Κίτρινα Γιλέκα). Αυτού του είδους την κοινωνία επιδιώκουν οι υπερεθνικές ελίτ, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν τους υπηκόους τους απλά σαν εργατική δύναμη (όπου βέβαια τους χρειάζονται) και κυρίως σαν καταναλωτές.

4. Η δε περίφημη «Αριστερά» σήμερα σε όλο τον κόσμο συντάσσεται πλήρως με τις επιδιώξεις αυτές των ελίτ, γι’ αυτό και τα εργατικά στρώματα την εγκαταλείπουν μαζικά. Στη Βρετανία όμως τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα γιατί είχαν ν’ αντιμετωπίσουν ένα ιστορικό Εργατικό κόμμα με μακρούς αγώνες στο ενεργητικό του (όταν βέβαια η Βρετανία ήταν κράτος-έθνος) κατά των ελίτ. Ο αγώνας αυτός έγινε ιδιαίτερα δύσκολος, όταν με την ευκαιρία που έδωσαν στα λαϊκά στρώματα με το δημοψήφισμα για το Brexit, όντας σίγουροι ότι θα το κερδίσουν, ξέσπασε η κρίση, όταν τα εργατικά στρώματα ψήφισαν μαζικά το Brexit σαν προϋπόθεση για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, που με τη σειρά της ήταν προϋπόθεση για κάθε ριζική κοινωνική αλλαγή που αποκλειόταν εξ ορισμοί μέσα στην ΕΕ. Επί τριάμισι χρόνια μετά το δημοψήφισμα, οι ελίτ κι οι παρακαθήμενοι «αριστεροί» ηγέτες του Εργατικού κόμματος και των συνδικάτων έκαναν το παν για να βραχυκυκλώσουν το Brexit με κάθε κοινοβουλευτικό ή μη κόλπο, ή ακόμη και βία στη διάθεσή τους. Και απέτυχαν. Όταν όμως νόμισαν ότι τα λαϊκά στρώματα είχαν πια αποκάμει, επιχείρησαν τις χθεσινές εκλογές, όπου πήραν βέβαια το μάθημα της ζωής τους.

5. Φυσικά ο αγώνας δεν τελείωσε εδώ. Πέτυχε όμως ήδη κάτι πολύ σημαντικό: Ν’ αποκαλύψει τον πραγματικό ρόλο της «Αριστεράς» και του Εργατικού κόμματος σαν κομπάρσων των ελίτ. Αυτό σημαίνει ότι αν αύριο ο Τζόνσον και το κόμμα του αποπειραθούν να προδώσουν και αυτοί τη λαϊκή εντολή με την οποία εξελέγησαν, δηλαδή για ένα καθαρό Brexit–που στην πραγματικότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με «μη συμφωνία» με την ΕΕ ώστε να μπορεί η κάθε κυβέρνηση ν’ ακολουθεί την οικονομική πολιτική που θέλει– τότε τα λαϊκά αυτά στρώματα που έδωσαν την περήφανη νίκη στους Συντηρητικούς θα τους εγκαταλείψουν πάραυτα, αρκεί να έχει δημιουργηθεί στο μεταξύ κάποιο πραγματικά φιλεργατικό πολιτικό κίνημα που θα τα εκφράζει. Με άλλα λόγια, η μάχη κερδήθηκε, η «Αριστερά» ξευτελίστηκε, αλλά ο πόλεμος βέβαια συνεχίζεται, χωρίς όμως περιττά και επικίνδυνα βαρίδια….

Υ.Γ. Τη στιγμή που η άθλια «Αριστερά» υπέστη δεινή ήττα όταν δεν κατάφερε να εξαπατήσει τους Βρετανούς ψηφοφόρους ότι η άνοδος των Συντηρητικών και των οπαδών του Brexit σημαίνει άνοδο τ0υ… φασισμού, όχι μόνο δεν το ‘βαλε κάτω μετά το συντριπτικό πλήγμα που τους έδωσαν χθες τα εργατικά στρώματα, αλλά θρασύτατα κατέβηκαν και στο κέντρο του Λονδίνου, κάτω από την ταμπέλα “αντιφα” για να δημιουργήσουν επεισόδια επειδή η Βρετανία κινδυνεύει από τον φασισμό! Και αυτό,  όταν τα εργατικά και τα λαϊκά στρώματα ψήφισαν ‘μονοκούκι’ το κόμμα που υποσχόταν να τηρήσει τη λαϊκή απόφαση στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ποιοι είναι λοιπόν οι πραγματικοί φασίστες;;;

“Έξοδος από την ΕΕ τώρα!”: Οι ομιλίες των Τάκη Φωτόπουλου και Arthur Scargill για το Brexit

Σε μια πραγματικά λαϊκή συγκέντρωση, όπου εκφράστηκε η επιθυμία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη Μεγάλη Βρετανία για έξοδο από την ΕΕ, ο Τάκης Φωτόπουλος είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει την ανάλυση του ΜΕΚΕΑ για το διακύβευμα του Brexit στο πλαίσιο της Νέας Διεθνούς Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μαζί με τον ιστορικό ηγέτη των ανθρακωρύχων, Άρθουρ Σκάργκιλ, έγινε σαφές ότι ο μόνος δρόμος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι ο δρόμος της “σκληρής” εξόδου. Με τις ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας να αδυνατούν να διαχειριστούν το ηχηρό ΟΧΙ που είπε ο λαός στην ΕΕ, με συνέπεια η έξοδος να πηγαίνει από παράταση σε παράταση με σκοπό να μην γίνει ποτέ (κι αν γίνει να είναι, εν τέλει, “νερωμένη”), η εκδήλωση που διοργάνωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα προσέφερε τόσο μια διαφωτιστική όσο και μία αγωνιστική οπτική της πραγματικότητας.

Η ομιλία του Τάκη Φωτόπουλου:

Η ομιλία του Άρθουρ Σκάργκιλ:

Ο Τάκης Φωτόπουλος και ο Άρθουρ Σκάργκιλ (Arthur Scargill) κεντρικοί ομιλητές σε εκδήλωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας

Την Τρίτη στις 15 Οκτώβρη 2019 στις 6 το απόγευμα, ο Τάκης Φωτόπουλος πρόκειται να δώσει μια ομιλία για το Brexit σε μία δημόσια εκδήλωση που οργανώνεται ίσως από τη μόνη μεγάλη αριστερή οργάνωση στη Μεγάλη Βρετανία που παίρνει μία ξεκάθαρη θέση υπέρ του Brexit, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SLP).Το θέμα της εκδήλωσης αφορά τις “Σοσιαλιστικές Στρατηγικές για την έξοδο από την ΕΕ” με τον Τάκη Φωτόπουλο να είναι ο κεντρικός ομιλητής μαζί με τον θρυλικό συνδικαλιστή των ανθρακωρύχων κατά την εποχή της Θάτσερ και ηγέτη του SLP, Άρθουρ Σκάρκγιλ. Άλλα δύο μέλη των πιο μαχητικών συνδικάτων της Βρετανίας, ο Eddie Dempsey και ο Alex Gordon, θα λάβουν ακόμα μέρος στην εκδήλωση. Ώρα και Μέρος: Τρίτη, 15 Οκτωβρίου, 18:00-20:30, Hamilton House, Mabledon Place, London, WC1H 9BD 

Η μάχη του Brexit και οι μεταλλαγμένοι-παγκοσμιοποιητές “φιλελεύθεροι”

Σχόλιο: Σε αυτό το άρθρο ο έντιμος παλιός φιλελεύθερος Neil Clark που δεν έχει διστάσει στο παρελθόν να υποστηρίξει τις θέσεις του Τάκη Φωτόπουλου (κάτι που οι σημερινοί «αριστεροί» δεν διανοούνται να κάνουν!) ξεσπαθώνει ενάντια στον μεταλλαγμένο παγκοσμιοποιητικό φιλελευθερισμό που υιοθετούν οι σημερινοί υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αντιλαμβανόμενος ότι η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία και κουλτούρα, την οποία ενστερνίζονται, διαφοροποιείται, πλέον, από τον κλασικό φιλελευθερισμό, του οποίου οι αξίες συμπυκνώνονταν στην αντίληψη της αστικής/φιλελεύθερης δημοκρατίας (δηλαδή «αρνητική» αντίληψη της ελευθερίας ως «ελευθερίας από», από την οποία πηγάζουν τα διάφορα αστικά δικαιώματα όπως π.χ. ελευθερία του λόγου κ.λπ.), δεν χάνει την ευκαιρία να εντοπίσει την μεταστροφή αυτή στην πιο σημαντική μάχη των τελευταίων ετών ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης και στις ελίτ: στο Brexit.

O Clark, έστω υποσυνείδητα, έχει συνειδητοποιήσει από πού προέρχονται οι διαφορές αυτές μεταξύ κλασικού και νέου μεταλλαγμένου φιλελευθερισμού: δηλαδή στο γεγονός ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός είχε αναπτυχθεί στο περιβάλλον του έθνους-κράτους, ενώ ο μεταλλαγμένος φιλελευθερισμός στο παγκοσμιοποιητικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνει πολλές από τις αξίες του. Για παράδειγμα, κανένας από τους κλασικούς φιλελεύθερους δεν θα υποστήριζε το «δικαίωμα» αλλοεθνών να πηγαίνουν σε μια χώρα χωρίς κανένα έλεγχο, ενώ σήμερα η «ελεύθερη» μετανάστευση θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα από τους μεταλλαγμένους φιλελεύθερους (αλλά και τους μεταλλαγμένους «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ!). Οι σημερινοί αυτοί φιλελεύθεροι, τους οποίους κριτικάρει ο Clark, εξακολουθούν φυσικά να διατηρούν τα βασικά στοιχεία του φιλελευθερισμού, όπως είναι η «δικαιωματική» αντίληψη της ελευθερίας αδιαφορώντας για το ζωτικό συλλογικό περιεχόμενό της (ελευθερία ως ατομική και συλλογική αυτονομία), τα οποία, ακριβώς γιατί είναι πολιτικοί αντιπρόσωποι της Νέα Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα μπολιάζουν με αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και ιδεολογία.

Όπως είχε τονίσει από σχεδόν 20 χρόνια πριν ο Τάκης Φωτόπουλος, «το πολιτικό πρόγραμμα του νεοφιλελεύθερου κινήματος […] εξέφραζε κυρίως τις νέες ανάγκες των οικονομικών ελίτ δεδομένων των αλλαγών στις αντικειμενικές συνθήκες. Σε αντίθεση με την Παλιά Φιλελεύθερη Δεξιά που είχε ιδρυθεί με βάση την παράδοση, την ιεραρχία και την πολιτική φιλοσοφία, η ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης Νέας Δεξιάς βασιζόταν στην πίστη στην οικονομική “δημοκρατία” μέσω της αγοράς και του ανταγωνισμού, με την έννοια της απελευθέρωσης των πολιτών από την “εξάρτηση” του κράτους πρόνοιας».[1] Βέβαια, στην παραπάνω περιγραφή θα περιλαμβάναμε σήμερα δίχως δεύτερη σκέψη και την «Αριστερά», η οποία αδυνατώντας να αντιληφθεί τις δομικές αλλαγές που έφερε η παγκοσμιοποίηση, διαδραματίζει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου προς όφελος του συστήματος, θέτοντας εαυτόν απέναντι στα λαϊκά στρώματα.

Ουσιαστικά, οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι δεν εκφράζουν τίποτα άλλο πέρα από το κυρίαρχο κοινωνικό (υπο)παράδειγμα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού (ο οποίος ενσωματώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αντιτίθεται στον έλεγχο της οικονομίας από το κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα επίπεδα ανισότητας) και μεταμοντερνισμού (του οποίου κύρια χαρακτηριστικά είναι ένα μεταμφιεσμένος φιλελευθερισμός με πολιτικές προεκτάσεις τις πολιτικές ταυτότητας ενάντια σε κάθε συνολικό πρόταγμα κοινωνικής αλλαγής, αποτελώντας ουσιαστικά ένα δήθεν εναλλακτικό και αντιπολιτευτικό παράδειγμα).

Έτσι, για τους σημερινούς μεταλλαγμένους φιλελεύθερους:

  1. η προστασία των δικαιωμάτων αποτελεί μια καθολική αξία ανώτερη από τον συλλογικό αυτοκαθορισμό και την εθνική κυριαρχία, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο τις ποικίλες εγκληματικές εισβολές των τελευταίων 20 χρόνων.
  2. η πολυπολιτισμική κοινωνία προτιμάται έναντι της εθνικής κοινότητας, η οποία αποτελεί εν δυνάμει στοιχείο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση
  3. ο κρατισμός και το κράτος πρόνοιας που μέχρι πριν 30-40 χρόνια ήταν κυρίαρχο αποτελεί τη σύγχρονη κατάρα και εμπόδιο στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα

Και φυσικά όποιος διαφωνεί με αυτά κατονομάζεται φασίστας!

Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, ότι οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι αποτελούν το αποτέλεσμα της αλλαγής των συστημικών παραμέτρων που έφερε η άνοδος των Πολυεθνικών (δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) σε συνδυασμό με την επικράτηση της μεταμοντέρνας θεωρίας και κουλτούρας.

Ο αγώνας που δίνεται αυτή τη στιγμή στη Βρετανία φανερώνει τις διαφοροποιήσεις αυτές και αποδεικνύει τον βουτηγμένο στην υποκρισία μεταλλαγμένο φιλελευθερισμό των παγκοσμιοποιητών, στους οποίους δεν ανήκει ο Clark και γι’ αυτό ακριβώς έχει μια ξεκάθαρη ματιά στη θεώρηση του σημερινού κόσμου.

 

“Οι Ανελεύθεροι Αντιδημοκράτες λένε «στα αρχ…ια μας» ο λαός στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας»”

Neil Clark, RT, (18.09.2019)

Το συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth (Μπόρνμαουθ) μας φανέρωσε πού βρίσκεται σήμερα ο «φιλελευθερισμός» και η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε ένα αρκετά σκοτεινό μέρος. Αν έχεις τις λάθος (αδιάβαστες) απόψεις, το κόμμα που κηρύσσει την «ανεκτικότητα» δεν θα σε ανεχτεί.  Η Βρετανία του 2019 παρουσιάζει ένα αναποδογυρισμένο πολιτικό τοπίο, λες και προέρχεται απευθείας από τις όπερες Savoy των Gilbert και Sullivan.[2] «Συντηρητικοί» που δεν συντηρούν τίποτα. «Κομμουνιστές του χαβιαριού» που αντιτίθενται στον κομμουνισμό. Και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες που δεν είναι ούτε ιδιαίτερα φιλελεύθεροι ούτε ιδιαίτερα δημοκράτες.

Έπρεπε κάποιος να παρακολουθήσει το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών για να πιστέψει τι έγινε – αλλά ακόμα και τότε γινόταν μετά βίας πιστευτό.

Πρώτα απ’ όλα, ήταν η απόφαση του κόμματος για ακύρωση του Brexit, χωρίς καν ένα δεύτερο δημοψήφισμα.

Λέγοντας «στα αρχ…ια μας» το Brexit, και δεσμευόμενοι να εγκαταλείψουν το Άρθρο 50 από την «πρώτη μέρα που θα βρεθούν στην εξουσία» – αν γίνει ποτέ αυτό – οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες λένε στην ουσία «στα αρχ…ια μας» οι 17.4 εκατομμύρια άνθρωποι που, λανθασμένα ή όχι, ψήφισαν το 2016 να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς να ήταν είτε κομμάτι της εργατικής τάξης ή/και να ήταν ηλικιωμένοι.

Η πολιτική αυτή θα μπορούσε ίσως να είχε αμβλυνθεί από μία σαφή δήλωση ότι το κόμμα αντιλαμβάνεται τον λόγο για τον οποίο ο λαός ψήφισε υπέρ του Brexit. Αλλά όχι. Πηγές από το κόμμα επιβεβαίωσαν στην Daily Mirror ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα αγνοούσαν το αποτέλεσμα ενός δεύτερου δημοψηφίσματος σε περίπτωση που κέρδιζε ξανά το Brexit. Επομένως, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία πόσες φορές οι Βρετανοί θα εκφράσουν την επιθυμία τους να αποχωρήσουν από την ΕΕ, γιατί οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα το αγνοήσουν ούτως ή άλλως. Όλα στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας».

Βλέπετε, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες γνωρίζουν πολύ καλύτερα από το 70 τοις εκατό των εργαζομένων και άνεργων που είναι πάνω από 55 ετών όπως και από το 60 τοις εκατό των άνεργων που ψήφισαν Brexit. Είναι τρομερά ανώτεροί τους. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με τον σύγχρονο «φιλελευθερισμό». Επιμένει ότι πρέπει να έχεις τη σωστή στάση, διαφορετικά δεν θα πρέπει να έχεις λόγο. Είτε έχει να κάνει με τον ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της Λιβύης είτε με την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και την προσπάθεια να επιβληθεί ένας «πολιτικά ορθός» και απίστευτα πληκτικός πολιτιστικός κομφορμισμός, ο μαχητικός φιλελευθερισμός (και σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι μόνο στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες) έχει μετατραπεί σε μία τόσο ακραία ιδεολογία σαν αυτές που συνήθως επιτίθεται. Επαναλάβετε μετά από εμένα: Στο όνομα της «ανεκτικότητας» ό,τι δεν εγκρίνουμε δεν θα γίνεται ανεκτό. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες έχουν καλωσορίσει μέσα στο μαντρί τους αρκετούς δεξιούς αποστάτες από τους Τόριδες και τους Εργατικούς με τους οποίους μοιράζονται τον ίδιο ψηλομύτικο τρόπο σκέψης. Στο συνέδριο εμφανίστηκε στο βήμα ένας Chuka Umunna, ένας άνθρωπος που έχει γυρίσει σε έναν ημερολογιακό χρόνο περισσότερα κόμματα και από την Kate Moss. Ο Chuka στις αρχές του (ημερολογιακού) χρόνου ήταν ένας ημι-αποστασιοποιημένος, υπερ-Μπλερικός βουλευτής των Εργατικών. Τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε για να σχηματίσει την «Ανεξάρτητη Ομάδα», η οποία μετονομάστηκε σε «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο». Ωστόσο, τον Ιούνιο άλλη μία αλλαγή έλαβε χώρα με τον Chuka να αποχωρεί από το «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο» για να γίνει ξανά ανεξάρτητος. Έπειτα άλλαξε για άλλη μία φορά, συμπράττοντας με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Και είναι μόνο Σεπτέμβρης!

Αυτή τη βδομάδα στο Συνέδριο, ο Umunna έβγαλε έναν λόγο για την εξωτερική πολιτική που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από το πολεμοχαρές γεράκι, τον νεοσυντηρητικό Τζον Μπόλτον. Σε αυτόν τον λόγο ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, καταγγέλθηκε ως «απολογητής» της ρωσικής κυβέρνησης. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είναι τρομερά αντι-ρατσιστές, αλλά το να επιτίθενται στη Ρωσία δεν είναι απλώς αποδεκτό, είναι αναμενόμενο.

Ο Umunna, ένας πρώην «Εργατικός φίλος του Ισραήλ», ακόμα υποστήριξε – χωρίς καμία δόση ειρωνείας – ότι ο Κόρμπιν «δεν μπορεί να προασπίζεται τον φιλελευθερισμό». Αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, τότε ακόμα καλύτερα για τον Κόρμπιν, καθώς ποιο τίμιο άτομο θα ήθελε να αποκαλείται «προασπιστής του φιλελευθερισμού» το 2019, παρατηρώντας τι σημαίνει σήμερα ο φιλελευθερισμός;

Δεν είναι μόνο στη Βρετανία που οι «φιλελεύθεροι» δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλό. To Βέλγιο, επίσης, φαίνεται να έχει επηρεαστεί εξίσου σοβαρά. Το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth καλωσόρισε τον Γκι Φέρχοφσταντ, τον ευρωβουλευτή που νωρίτερα αυτή τη χρονιά αναγνώρισε μαζί με τον Ντόναλντ Τράμπ (στον οποίο προηγουμένως ασκούσε κριτική) τον Χουάν Γουαϊδό ως τον μόνο «νόμιμα εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού της Βενεζουέλας» και με σωστό σύγχρονο «φιλελεύθερο» και συμβολικό τρόπο, πόζαρε στο Twitter με μια σημαία ανακηρύσσοντας τον Γουαϊδό ως Πρόεδρο. Ίσως δεν διανοήθηκε ποτέ ότι ως Βέλγος δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης της Βενεζουέλας – κατά τον ίδιο τρόπο που ένας πολιτικός της Βενεζουέλας δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης του Βελγίου. Ωστόσο, οι Βέλγοι «φιλελεύθεροι» νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να χρήζουν ηγέτες ανά τον κόσμο. Η αλαζονεία της πεποίθησης αυτής δεν λέγεται. Αυτή τη βδομάδα στο Bournemouth, o Φέρχοφσταντ έκανε λόγο για αυτοκρατορίες. «Ο κόσμος του αύριο είναι ένας κόσμος αυτοκρατοριών, στον οποίο οι Ευρωπαίοι και εσείς οι Βρετανοί μπορείτε να υπερασπίζετε τα συμφέροντά σας, τον τρόπο ζωής σας μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση», τόνισε με ενθουσιασμό.

Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά ειρωνικά καθώς επανειλημμένως μας έχουν πει ότι οι υποστηρικτές του Brexit είναι νοσταλγοί της αυτοκρατορίας. Εν τέλει αποδεικνύεται ότι ο βασικός Ευρωπαίος υποστηρικτής της παραμονής είναι κι αυτός λάτρης της αυτοκρατορίας. Αλλά στην περίπτωσή του δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού επιθυμεί μία «αυτοκρατορία του καλού», που δίχως αμφιβολία θα την διαχειρίζονται άνθρωποι που φοράνε μπλουζάκια που θα λένε «στα αρχ…ια μας» αυτά που δεν μας αρέσουν. Και τη στιγμή που νομίζατε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν περισσότερο οργουελιανά, η ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Jo Swinson, έχοντας εξοργίσει εκατομμύρια Βρετανούς, αφού το κόμμα της ουσιαστικά λέει ότι σας έχουμε γραμμένους «στα αρχι…ια μας», δεσμευόμενο, ταυτόχρονα, να συντρίψει τον «λαϊκισμό» (δηλαδή τη δημοκρατία), δήλωσε ότι θα βάλει στην καρδιά της ημερήσιας διάταξης του κόμματός της την «ευτυχία» σκοπεύοντας ακόμα να διορίσει «Υπουργό Ευτυχίας».

Κυρία Swinson, αν υπήρχε ένα πράγμα που θα μας έκανε ευτυχισμένους αυτό θα ήταν η κατά κράτος ήττα του ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και καθ’ όλα υποκριτικού σύγχρονου «φιλελευθερισμού».

 

[1] Takis Fotopoulos, “The Myth of Postmodernity”, Democracy & Nature, Vol. 7, No. 1 (2001).

[2] Είδος κωμικής όπερας του ύστερου 19ου αιώνα, δημιούργημα των W.S. Gilbert και Arthur Sullivan.

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για το δήθεν βρετανικό πραξικόπημα: Οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στη φασιστική Νέα Διεθνή Τάξη που εκφράζει η ΕΕ

Ανακοίνωση Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) για το δήθεν βρετανικό πραξικόπημα: Οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στη φασιστική Νέα Διεθνή Τάξη που εκφράζει η ΕΕ

 
  1. Η μυθολογία των πραξικοπηματικών ελίτ για το δήθεν Βρετανικό πραξικόπημα

Οι εξελίξεις στη βρετανική πολιτική σκηνή που πυροδοτήθηκαν από την απόφαση του Πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον να αναστείλει την παρούσα κοινοβουλευτική περίοδο, στο υπόβαθρο του Brexit, φανέρωσαν εκ νέου τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), όπως αυτή εκφράζεται από τα μέλη της στο μιντιακό και πολιτικό πεδίο.

Έτσι, από τη μεριά του κατεστημένου εκφράστηκαν φωνές ακόμα και για πραξικοπηματική κίνηση του Πρωθυπουργού με τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν (τον Τσίπρα της Βρετανίας) να αναφέρεται σε «σκάνδαλο και απειλή προς τη δημοκρατία». Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της παραμονής της Βρετανίας στη ΕΕ και αυτή θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε αμέσως.

Όσον αφορά τον καλοστημένο μύθο των ελίτ και των μιντιακών οργάνων τους περί πραξικοπήματος και κατάλυσης της δημοκρατίας στη Βρετανία η αλήθεια είναι ότι ο Μπόρις Τζόνσον δεν κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Η απόφασή του να αναστείλει τις λειτουργίες του κοινοβουλίου είναι, δίχως αμφιβολία, καθόλα επιτρεπόμενη συνταγματικά και αρκετά συνηθισμένη πολιτικά. Στη Βρετανία, η εκλογή ενός νέου Πρωθυπουργού σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούργιας κοινοβουλευτικής περιόδου, η οποία θα έχει ως περιεχόμενο τη συζήτηση των αντίστοιχων νομοσχεδίων που σκοπεύει να περάσει η νέα κυβέρνηση. Αυτή η μετάβαση από τη μία κοινοβουλευτική περίοδο στην άλλη συμβολίζεται παραδοσιακά από το κλείσιμο της Bουλής και την ομιλία της βασίλισσας με την οποία ξεκινά η νέα περίοδος. Αντιλαμβανόμαστε, με βάση τα παραπάνω, ότι εφόσον ο Μπόρις Τζόνσον είναι ένας νέος Πρωθυπουργός, έχει να προωθήσει ένα νέο πολιτικό πρόγραμμα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πλήρως αναμενόμενο να αναστείλει την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και να εκκινήσει μία καινούργια με μια νέα ομιλία της βασίλισσας. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτή του την απόφαση. Βεβαίως, πρέπει να τονίσουμε ότι η κίνησή του χρησιμοποιείται για να ασκήσει πίεση στους πολιτικούς του αντιπάλους, έτσι ώστε να μπορέσει να φέρει εις πέρας την κεντρική προγραμματική του θέση περί εκπλήρωσης του Brexit, το οποίο έχει ψηφιστεί από το 2016.

Και φυσικά επί τρία χρόνια μια πολιτική απάτη εκτυλισσόταν από την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι που υποκρινόταν ότι εκτελούσε την απόφαση του Βρετανικού λαού για έξοδο από την ΕΕ, όταν αυτή διαπραγματευόταν με την φασιστική ηγεσία της ΕΕ πώς θα δενόταν ο Βρετανικός λαός στην ΕΕ και τις πολιτικές της λιτότητας, ενώ τυπικά θα ήταν η Βρετανία έξω από την ΕΕ. Αυτή την απάτη όμως γρήγορα την κατάλαβαν τα λαϊκά στρώματα που είχαν καταδικαστεί σε μαζική ανεργία και υποαπασχόληση, όχι μόνο από τις Θατσερικές πολιτικές αλλά και τις ίδιες πολιτικές που εφάρμοσαν οι Μπλερικοί, κάτω από το πρόσχημα της ΕΕ, η οποία, όμως, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ  και τις «4 ελευθερίες», δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον Θατσερισμό! Έτσι ξεκίνησε το κίνημα για εθνική και οικονομική κυριαρχία στη Βρετανία που σύντομα εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, την Ιταλία, τη κεντρική Ευρώπη κλπ. Πάνω στις πλάτες αυτού του μαζικού κινήματος κινείται και ο Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος βέβαια δεν πρόκειται, ακόμη και έξω από την ΕΕ, να περιορίσει τις αγορές . Όμως ακόμη και αν επέβαλε μόνο μια «καθαρή έξοδο» από την ΕΕ αυτό θα ήταν μια πρώτη μεγάλη λαϊκή νίκη και θα απόκειτο μετά στο λαϊκό κίνημα να παλέψει ενάντια στην όποια Βρετανική κυβέρνηση για να επιβάλει πραγματικούς ελέγχους στις αγορές—πράγμα που θα ήταν αδύνατο όταν θα είχε να παλέψει όχι μόνο με την Βρετανική αλλά και την Ευρωπαϊκή ελίτ. Όλα αυτά προσποιείται ότι δεν τα καταλαβαίνει η δήθεν «Αριστερά», ακόμη και η πέραν της «απάτης του ΣΥΡΙΖΑ», η οποία ουσιαστικά καταδικάζει το τι γίνεται σήμερα στη Βρετανία με το «επιχείρημα» ότι και ο Τζόνσον νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα εφαρμόσει (βλ. ανακοίνωση Λαφαζάνη)!

Ο λόγος δηλαδή για την εγχώρια και διεθνή κατακραυγή απέχει μακράν από τις υποκριτικές δημοκρατικές ευαισθησίες των πολιτικάντηδων και των μιντιακών παρατρεχάμενών τους, οι οποίοι 3 χρόνια μετά τη ψήφο του βρετανικού λαού προσπαθούν με κάθε μέσο να αναστρέψουν την απόφαση αυτή, και φέρνει στο κέντρο το φλέγον ζήτημα: το Brexit και την προθεσμία της 31ης  Οκτωβρίου, ημέρα καταληκτικής εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ (με ή χωρίς συμφωνία). Έτσι, το γεγονός ότι έληξε η προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδος σημαίνει ότι το κοινοβούλιο θα παραμείνει κλειστό για το μεγαλύτερο διάστημα του Σεπτέμβρη, με αποτέλεσμα να απομένει λίγος χρόνος στους υποστηρικτές της παραμονής να σταματήσουν το απευκταίο, δηλαδή την πραγματοποίηση του Brexit. Να σταματήσουν, δηλαδή,  αυτό που αναμένει ο βρετανικός λαός εδώ και 3 χρόνια.

Επομένως, “πραξικοπηματική” μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο η πρακτική που ακολουθούν εδώ και 3 χρόνια οι υποτιθέμενοι αντιπρόσωποι του λαού στο βρετανικό Κοινοβούλιο, οι οποίοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο την ανατροπή του Brexit, αγνοώντας τη θέληση του λαού, επιβεβαιώνοντας την ίδια στιγμή την εισαγωγή της έννοιας «κοινοβουλευτική χούντα». Όπως όμως έχουμε τονίσει και αλλού, το αρχικό πλάνο της βρετανικής ελίτ ήταν να ακολουθήσει τις δαιδαλώδεις και ατελείωτες διαπραγματεύσεις με την ΕΕ με βάση το άρθρο 50, με απώτερο σκοπό να «νερώσουν» το Brexit, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσαν να το αναστείλουν ολοκληρωτικά (αν και είχε ξεκινήσει εκστρατεία για να διεξαχθεί εκ νέου το δημοψήφισμα με βασικό χρηματοδότη τον Τζόρτζ Σόρος). Φυσικά, το άρθρο 50 αποτελεί άλλη μία απάτη, μία ασφαλιστική δικλείδα προς όφελος της ΕΕ, ώστε ακόμα και στην περίπτωση που ένα μέλος επιδιώκει να φύγει, να μην μπορεί να ξεκόψει πραγματικά αλλά να συνεχίσει να είναι σε διάφορους βαθμούς εξαρτημένο απ’ αυτή. Άλλωστε είναι απορίας άξιο το πώς μπορείς να έρθεις σε συμφωνία με έναν οργανισμό που σε καταπιέζει και, βέβαια, τι είδους συμφωνία θα είναι αυτή δεδομένης της τεράστιας διαφοράς οικονομικο-πολιτικής δύναμης;

Έτσι, παρόλο που η Βρετανία σε περίπτωση εξόδου δεν θα είναι τυπικά μέλος της ΕΕ, ως ενταγμένη πλήρως στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) θα εφαρμόζει την ουσία της παγκοσμιοποίησης, δηλ. τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές. Με λίγα λόγια, σκοπός της Υ/Ε είναι τα πράγματα να αλλάξουν για να παραμείνουν ίδια.

  1. Η λαϊκή επανάσταση του Brexit και η μαζική αντεπανάσταση των ελίτ εναντίον του

Βέβαια, στην περίοδο αυτή των 3 και πλέον ετών από τη στιγμή που ο βρετανικός λαός εκδήλωσε, παρόλη την ασύστολη τρομοκρατία, τη βούλησή του για έξοδο από την ΕΕ, οι ντόπιες ελίτ (οικονομικές, μιντιακές πολιτικές) αλλά και η Υ/Ε με τους μηχανισμούς της προσπαθούν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη μέσω πιέσεων διαφόρων ειδών. Μέσα για αυτό το σκοπό είναι η οικονομική τιμωρία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης γι’ αυτήν την απόφαση και η ιδεολογική προπαγάνδα για τα δεινά που θα φέρει (και ήδη δήθεν φέρνει) η επιλογή του Brexit. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Τάκης Φωτόπουλος (New World Order in Action):

“Οι στόχοι της αντεπανάστασης (σ.σ. ενάντια στο Brexit) γίνονται αυτή τη στιγμή αρκετά ξεκάθαροι: η τιμωρία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης υποτίθεται ότι περιλαμβάνει την περαιτέρω συμπίεση του εισοδήματός τους μέσω ενός συνδυασμού μέτρων (πίεση της λίρας και των επιτοκίων δανεισμού προς τα κάτω) με έναν παράλληλο στασιμοπληθωρισμό της οικονομίας. Δηλαδή, μία μείωση του πραγματικού εισοδήματος και της απασχόλησης συνοδευόμενης από πληθωρισμό. Το εμφανές σχέδιο των ελίτ είναι να συνεχίσουν αυτό το «φάρμακο» στον «Άγγλο ασθενή» μέχρι να μαλακώσει και, μέσω νέων βουλευτικών εκλογών, να είναι έτοιμος να δεχθεί όχι μόνο παραχωρήσεις όσον αφορά την κίνηση εργασίας αλλά και συμφωνίες όπως η TTIP και η TPP…”

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου έχουμε δει τη διαδοχική απόρριψη συμφωνιών της προηγούμενης κυβέρνησης της Τερέζα Μέι με την ΕΕ από τους βουλευτές όλων των κομμάτων, όπως και σήμερα παρατηρούμε να βγαίνουν στους δρόμους σύσσωμοι οι καλοβολεμένοι υποστηρικτές της παραμονής με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα. Φυσικά, δεν πρέπει να μας προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός η οργάνωση που πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από την Open democracy του Τζορτζ Σόρος.

Ουσιαστικά δηλαδή η λύση που προκρίνεται από το μετριοπαθές κομμάτι των βρετανικών ελίτ είναι ένα «μαλακό» Brexit το οποίο θα αποτελεί μια τροποποίηση της μέχρι πρότινος σχέσης της Βρετανίας με την ΕΕ. Αυτό θα σημαίνει ότι οι Πολυεθνικές θα συνεχίσουν να ελέγχουν την οικονομική ανάπτυξη (που σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα θα συνεχίσουν να υφίστανται τις συνέπειες της ανταγωνιστικότητας, δηλ. χαμηλοί μισθοί, περαιτέρω ξεχαρβάλωμα του κράτους πρόνοιας κλπ.) με τις πολιτικές που επιβάλλει η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση να παραμένουν. Η μόνη διαφορά θα είναι περί της μεταναστευτικής πολιτικής που αποτέλεσε κεντρικό θέμα διαμάχης στο Δημοψήφισμα και δεν μπορούν τόσο εύκολα να το αγνοήσουν.

  1. Το λαϊκό πανευρωπαϊκό κίνημα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία

Συμπερασματικά, σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς των ελίτ βρίσκεται η πραγματική διέξοδος για τα λαϊκά στρώματα στη Βρετανία. Το μέλλον μπορεί να γίνει για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Βρετανίας καλύτερο από το παρόν, αν το Brexit καταλήξει τελικά σε αποκοπή από την ίδια την Νέα Διεθνή Τάξη  της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, ώστε να ολοκληρωθεί  η εθνική και οικονομική κυριαρχία της χώρας, διαδικασία στην οποία η έξοδος από την ΕΕ είναι μόνο το πρώτο βήμα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είναι εφικτό ο λαός να λαμβάνει τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις και όχι οι Πολυεθνικές αντί γι’ αυτόν. Δίχως αμφιβολία, για να έρθει εις πέρας μία τέτοια πολιτική επιλογή χρειάζεται να αναλάβει δράση ο λαϊκός παράγοντας και να επηρεάσει την πολιτική κατάσταση. Στο πνεύμα των Κίτρινων Γιλέκων κρίνεται αναγκαίο να αυτό-οργανωθεί ο λαός «από τα κάτω» έτσι ώστε η βούλησή του να μην εκφράζεται μέσα από τους διαστρεβλωτικούς φακούς του κάθε πολιτικού ηγετίσκου αλλά μέσω λαϊκών συνελεύσεων, όπως ακριβώς προτείνει το ΜΕΚΕΑ.

Με άλλα λόγια η έξοδος από την ΝΔΤ είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία που μπορεί να επιτευχθεί μόνο σταδιακά. Η έξοδος από την ΕΕ και η ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας είναι η αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό, άλλα δεν είναι και επαρκής. Η επαρκής συνθήκη είναι ο λαός να πάρει στα χέρια του την επίτευξη όχι μόνο της εθνικής κυριαρχίας από την ΕΕ που επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάλυση των κρατών-εθνών ώστε να επισημοποιηθεί η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αλλά και της οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την έξοδο από την ίδια την ΝΔΤ των ελεύθερων και ανοικτών αγορών και τον αγώνα για οικονομική, πολιτική και πολιτιστική αυτονομία του κάθε λαού μέσα σε  μια νέα διεθνή Κοινότητα κυρίαρχων κρατών-εθνών.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 2/9/2019

Σχόλιο του Τάκη Φωτόπουλου με αφορμή τη διαγραφόμενη νίκη του Brexit

Από το δημοψήφισμα του 2016 μέχρι σήμερα έγινε μια τρομερή προσπάθεια από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) να θάψουν την πρώτη λαϊκή φωνή που εκδηλώθηκε καθαρά ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) και το άμεσο όργανό της, την ΕΕ, παρά την τεράστια κινητοποίηση των ντόπιων και διεθνών ελίτ. Η  άθλια “Αριστερά” στράφηκε ενάντια στα εργατικά και γενικότερα τα λαϊκά στρώματα που ψήφισαν φανατικά υπέρ του Brexit γιατί είχαν καταλάβει οτι μόνο με εθνική και οικονομική κυριαρχία ένας λαός μπορεί σήμερα να αυτοκυβερνάται και να μην γίνει το κλωτσοσκούφι των πολυεθνικών που, μέσα από τα όργανά τους στην ΕΕ, εφαρμόζουν τη γραμμή τους για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος των λαών. Ήταν αυτή η αδάμαστη λαϊκή φωνή “από τα κάτω” που δεν επέτρεψε να θαφτεί το βροντερό ΟΧΙ στην Υ/Ε που εκδηλώθηκε πρώτα με το Brexit και, στη συνέχεια, από τα λαϊκά στρώματα στις ΗΠΑ , τη Γαλλία, την Ιταλία και παντού σχεδόν στην Ευρώπη, με θλιβερή εξαίρεση την Ελλάδα, όπου ακόμη τα λαϊκά στρώματα εξαπατώνται είτε από πολιτικούς απατεώνες της “Αριστεράς” είτε από “ορθολογικούς” νεοφιλελεύθερους της Δεξιάς. Οι λαοί, όμως, σήμερα ξεπερνούν παντού τις παρωχημένες  αυτές διακρίσεις μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς αφού καταλαβαίνουν ότι το πραγματικό κριτήριο διάκρισης είναι μεταξύ της ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που θεμελιώνεται στην κατάργηση της εθνικής, οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας, μέσα από ενώσεις ψευδο-κρατών εθνών όπως η ΕΕ, και μιας άλλης διεθνούς κοινωνίας που θα θεμελιώνεται σε μια δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών. Μολονότι οι λαοί αυτοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να  οργανωθούν αυτόνομα, μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, και να ξεπεράσουν τους επαγγελματίες πολιτικούς και τα κόμματά τους, εντούτοις έχουν ήδη καταφέρει, όπως έδειξε σήμερα ο Βρετανικός λαός, να παραμερίσουν όλους αυτούς που μποϊκοτάρουν με κάθε μέσο την εθνική και οικονομική κυριαρχία, όπως η Τερέζα Μέη και ο Τζέρεμυ Κόρμπιν και τις δυνάμεις από πίσω τους, σαν ένα πρώτο βήμα στον στόχο αυτό. Στην περίπτωση μάλιστα που θα τολμήσει ο Μπόρις Τζόνσον να καταπατήσει τις ρητές υποσχέσεις του για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ τον Οκτώβρη, η οργή του Βρετανικού λαού, που ουσιαστικά τον έφερε στην εξουσία, θα είναι αμείλικτη. Ο Βρετανικός λαός δείχνει το δρόμο…

 

Τάκης Φωτόπουλος,
 
Λονδίνο, 23/7/2019

Ευρωεκλογές ’19: Μεγάλη νίκη και εδραίωση των κομμάτων που εκπροσωπούν τα κινήματα για Εθνική κυριαρχία

Οι φετινές Ευρωεκλογές σηματοδότησαν πανευρωπαϊκά μια μεγάλη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Όπως είχε επισημάνει η ιστοσελίδα grexit.gr, αυτές οι εκλογές θα ήταν οι σημαντικότερες στην ιστορία της ΕΕ, εφόσον μέχρι τώρα ήταν σχεδόν διακοσμητικού χαρακτήρα, με την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις χώρες –μέλη να απέχουν από αυτές, αφού έβλεπαν ότι η ψήφος τους δεν είχε καμιά σημασία σε σχέση με την πολιτική και τις αποφάσεις της ΕΕ, οι οποίες λαμβάνονται πλέον σε υπερεθνικά κέντρα και όχι βέβαια στο Ευρωκοινοβούλιο.

Όμως με την άνοδο σχεδόν παντού στην Ευρώπη των λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στην ΕΕ και την συνακόλουθη άνοδο των κομμάτων που εκφράζουν τα άτυπα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία, ήταν αναμενόμενη η αύξηση της συμμετοχής των ευρωπαϊκών λαών στις φετινές Ευρωεκλογές για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ΕΕ, με το ποσοστό συμμετοχής να ανέρχεται στο 51%, δηλαδή 8 μονάδες πάνω από τις προηγούμενες Ευρωεκλογές του 2014, σημειώνοντας μάλιστα ρεκόρ εικοσαετίας! (Βλέπε δηλώσεις του Εκπροσώπου Τύπου του ΕΚ, Ζαμ Ντουκ, στις Βρυξέλλες.)

Στις κεντρικές χώρες της ΕΕ δηλ. Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία (πλην Γερμανίας), η ραγδαία άνοδος των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία εκφράστηκε μέσα από την λαϊκή ψήφο στα κόμματα που σήμερα αναλαμβάνουν να την εκπροσωπήσουν, αποτελώντας κόλαφο για τις Ευρω-ελίτ:

• Στη Βρετανία το νεοσύστατο κόμμα του BREXIT του Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος πρωτοστάτησε στο κίνημα του Βρετανικού λαού για BREXIT, ήρθε πρώτο με 31% με μεγάλη διαφορά από τα 2 παραδοσιακά κόμματα τα, οποία έκαναν ότι μπορούσαν για να ακυρώσουν ή να νοθεύσουν την πεντακάθαρη ετυμηγορία των Βρετανών για ένα πραγματικό BREXIT. Έτσι οι Συντηρητικοί της Τερέζα Μέι, η οποία αμέσως μετά παραιτήθηκε, καταποντίστηκαν 18 ολόκληρες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες Ευρωεκλογές λαμβάνοντας 8,8 % έναντι 23,3 % (συνυπολογίζοντας βέβαια τη σημαντική μετακίνηση ψηφοφόρων και προς τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες οι οποίοι έλαβαν 20%)! Οι Εργατικοί αντίστοιχα έπεσαν 10 ολόκληρες μονάδες παίρνοντας 13,3% έναντι 24,7% των Ευρωεκλογών του 2014.
• Στη Γαλλία ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρί Λεπέν ήρθε πρώτος με 23,3 % αφήνοντας δεύτερο το κόμμα του εκλεκτού της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), παγκοσμιοποιητή Μακρόν, με 22,4%, ενώ οι Σοσιαλιστές από το 14% στο οποίο είχαν καταβαραθρωθεί το 2014, έπεσαν κι άλλο στο 6%! Ακόμα η «αριστερά» του Μελανσόν επίσης καταβαραθρώθηκε και επανήλθε στο ποσοστό του 2014 με 6%.
• Στην Ιταλία η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι ήρθε πρώτο κόμμα με 34,3 %, έναντι 6,5% στις προηγούμενες Ευρωεκλογές, αφήνοντας δεύτερο τον εταίρο της στην Κυβέρνηση, το Κίνημα των 5 αστέρων με 17% (έναντι 21,15%), κυρίως λόγω του ότι η Λέγκα έχει συνολικά πιο σταθερές θέσεις για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία της Ιταλίας σε σχέση με τα 5 αστέρια. Αυτό φαίνεται κυρίως στη στάση της Λέγκας απέναντι στην παράνομη μετανάστευση που προωθεί η Υ/Ε και η ΕΕ με τα «ανοικτά σύνορα», αλλά την ίδια στιγμή εκδηλώθηκε άμεσα μετά τις Ευρωεκλογές με την αποφασιστικότητα του Σαλβίνι να αγνοήσει τις απειλές των Βρυξελλών για τιμωρία στο σχέδιο της Ιταλικής κυβέρνησης να παραβεί τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ και να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε μια ντε φάκτο αποχώρηση της Ιταλίας από την Ευρωζώνη.

Όμως και στη Γερμανία υπήρξε περαιτέρω πτώση των δύο μεγάλων κομμάτων: Των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ στο 29% από 35% και των Σοσιαλδημοκρατών στο 15,8 % από 27% το 2014, με διπλασιασμό του ποσοστού των Πρασίνων στο 20%, οι οποίοι εκφράζουν τα βολεμένα μεσαία στρώματα. Ενώ το εθνικοκυριαρχικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία βασικά διατήρησε τα ποσοστά του στο 11% σε σχέση με το 13% που πήρε στις εθνικές εκλογές και το 7% στις ευρωεκλογές του ’14. Στην Ουγγαρία το κυβερνόν κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν κατήγαγε για μια ακόμα φορά συντριπτική νίκη με 52,3% αφήνοντας πίσω το Δημοκρατικό κόμμα με 16,1 %, και αφού έδωσε μάχες με την ΕΕ σε μια σειρά ζητήματα, ενώ το περισσότερο παλαιοεθνικιστικού χαρακτήρα κυβερνών κόμμα στην Πολωνία ήρθε πρώτο ανεβάζοντας κι άλλο το ποσοστό του στο 45,4%. (Πηγή)

Σε όλη την Ευρώπη η συνολική δύναμη των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων αυξήθηκε, παρά τη λυσσώδη προπαγάνδα των Ευρω-ελίτ και όλων των συστημικών δυνάμεων βεβαίως με την πολύτιμη συμμετοχή και της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», ότι αυτά τα κόμματα είναι «λαϊκιστικά», «ακροδεξιά», εώς και «φασιστικά», επισείοντας όπως πάντα τον μπαμπούλα του δήθεν επερχόμενου φασισμού, λες και ζούμε κάπου στον μεσοπόλεμο…

Έτσι σήμερα στην ΕΕ μετά τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου παγιώνεται μια πραγματικότητα όπου από τη μια μεριά έχουμε τον καταποντισμό ή τη σημαντική καθίζηση των πάλαι ποτέ κυρίαρχων παραδοσιακών δεξιών/κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων, ενώ διαμορφώνονται πιο ξεκάθαρα οι δύο σύγχρονες αντίθετες τάσεις: από τη μια μεριά τα άτυπα κινήματα και κόμματα για την εθνική κυριαρχία ενάντια στην ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση, και από την άλλη οι φιλοευρωπαϊκές παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, όπως αυτό αποτυπώθηκε και με την άνοδο σε πολλές χώρες των Φιλελευθέρων, αλλά και των Πρασίνων, οι οποίοι εκπροσωπούν μια δήθεν «προοδευτική» παγκοσμιοποίηση. Επομένως στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης διαγράφεται το οριστικό τέλος του παραδοσιακού δίπολου Δεξιάς –Αριστεράς και αναδύεται ο αγώνας για Εθνική και οικονομική κυριαρχία ως το κατ’ εξοχήν ταξικό ζήτημα.

Όπως όμως έχουμε αναλύσει, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στα άτυπα λαϊκά κινήματα για εθνική κυριαρχία που φουντώνουν παντού στην Ευρώπη, και στα κόμματα τα οποία επιδιώκουν να τα εκπροσωπήσουν σήμερα. Αυτό το οποίο προτάσσουμε είναι η αυτο-οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα κόμματα αυτά που προς το παρόν -και εν μέρει- τα εκπροσωπούν (μη όντας πάντα ξεκάθαρα προς τους στόχους τους ή συνεπή στον αγώνα τους), για να προχωρήσουν οι λαοί στην έξοδο από τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΕΕ, ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ).

Οι Ευρωεκλογές στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα οι Ευρωεκλογές έφεραν τα περίπου αναμενόμενα αποτελέσματα. Η συμμετοχή έφτασε το 59% (λίγο μικρότερη από τις αντίστοιχες του 14) και σχεδόν στα ίδια ποσοστά σε σχέση με τις Εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ακύρωσε το μεγάλο ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα, προχώρησε άρον άρον σε εκλογές για να εκβιάσει την ψήφο του. Ο κόσμος αηδιασμένος και απογοητευμένος από τους κορυφαίους απατεώνες της «πρώτης φοράς Αριστερά», απείχε σε ποσοστό 43, 4 % κάνοντας ιστορικό ρεκόρ αποχής. Η έλλειψη πραγματικά εναλλακτικής πρότασης στην Ελλάδα για την έξοδο από την καταστροφή και το θάψιμο ενός άμεσου πραγματικού grexit , τόσο από τους εγκληματίες απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τα μισόλογα κομμάτων όπως ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ αλλά και του ΚΚΕ, οδήγησαν το λαό μας στην απόγνωση, το αδιέξοδο και την συνέχιση αλλά και εμβάθυνση της Ευρωκατοχής για άλλα 4 χρόνια από την κατοχική κυβέρνηση των Κουίσλιγκς του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έλαβε τότε 35,46%…

Στις Ευρωεκλογές του Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο 23,76%, μια αναμενόμενη πτώση 12 ολόκληρων μονάδων , που κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη για να τιμωρηθεί το ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ για την παγίωση της Ευρωκατοχής στη χώρα μας και την πλήρη απώλεια κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, με κορυφαίο γεγονός το σχεδιασμένο ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας. Η ΝΔ ήρθε πρώτη με 33,12%, ελλείψει φυσικά πραγματικής εναλλακτικής λύσης για τα λαϊκά στρώματα. Αντίστοιχα, η ΧΑ έπεσε σημαντικά στο 4,88% ως αποτέλεσμα ότι το κόμμα αυτό ποτέ δεν θέλησε να γίνει ένα σύγχρονο πατριωτικό κίνημα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, που θα συνένωνε τα λαϊκά στρώματα πέρα από «αριστερές» και «δεξιές» ταμπέλες, αλλά ο ηγετικός του πυρήνας ξεκίνησε και παρέμεινε πάντοτε νεοναζιστικού χαρακτήρα. (Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού λαού είναι ο «φασισμός» της ΧΑ και ότι θα ξεκινούσαμε «αντιφασιστικό αγώνα» όπως κάνει η κάθε τάσης «αριστερά», συμπλέοντας με την υπερεθνική ελίτ και την ΕΕ, οι οποίες άλλωστε είχαν αποφασίσει να «κοντύνουν» τη ΧΑ με τις δίκες της κυβέρνησης Σαμαρά).

Το άλλο «δεξιό» κόμμα που εισήλθε στην Ευρωβουλή με 4,18%, η Ελληνική Λύση, η οποία παρουσιάστηκε ως πατριωτική και πρότασσε την εθνική ανεξαρτησία ως το θεμελιώδες ζητούμενο, μέσα σε λίγους μήνες έκανε στροφή κάποιων μοιρών στην πυξίδα, καθώς το σύμβολο αυτού του κόμματος, από κει που «δείχνει» βορειοανατολικά προς Ρωσία, ξαφνικά πήγε… βορειοδυτικά προς ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ο αρχηγός του έβριζε καθημερινά, για να «διαπιστώσει» όψιμα ότι το θέμα δεν είναι να «τα σπάσουμε» με τους Δυτικούς μας «σύμμαχους», αλλά να γίνουμε «ισότιμοι εταίροι»! Και βέβαια με πρόγραμμα να «αναπτύξουμε» την οικονομία μας μέσα στην ΕΕ, όντας το απόλυτο προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ…

Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο η απαξίωση του λαού μας προς μια Αριστερά ουσιαστικά νεκρή, όπως συνέβη σχεδόν παντού στην Ευρώπη, φάνηκε πεντακάθαρα στις φετινές Ευρωεκλογές: μετά από 9 χρόνια Ευρωκατοχής και καταστροφής, το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε μια μονάδα λαϊκής υποστήριξης, ενώ η ΛΑΕ καταποντίστηκε στο 0,5%, όπως συνολικά αμελητέα ήταν τα ποσοστά της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς.

Τέλος, το παγκοσμιοποιητικό φιλοΕΕ κόμμα του πολιτικού αρχιαπατεώνα Βαρουφάκη, με «πρόγραμμα» «να κάνουμε δημοκρατική την ΕΕ των πολυεθνικών», κατάφερε να αποσπάσει ένα ποσοστό κοντά στο 3%, ενώ ο Βαρουφάκης έσπευσε να δηλώσει ότι η Ευρώπη …κινδυνεύει από τη Ρωσία του Πούτιν, για να μην ξεχνάνε τα αφεντικά του στην Υπερεθνική Ελίτ για ποιους δουλεύει ο φωστήρας… Με το πέρας των Ευρωεκλογών για μια ακόμα φορά η ελεεινή κουστωδία του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον οι μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες που έχουν υπάρξει διαχρονικά, αλλά και σ’ όλη την ΕΕ, επιταχύνουν τις εξελίξεις προκηρύσσοντας τις Εθνικές εκλογές σύντομα, ελπίζοντας ότι θα ελαχιστοποιήσουν τις απώλειές τους.

Κλείνοντας, οι φετινές Ευρωεκλογές στην πατρίδα μας κατέδειξαν καθαρά ότι μετά από 9 χρόνια Ευρωκαταστροφής δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος για τον ελληνικό λαό από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εντέλει είναι όλες συστημικές, αφού αποδέχονται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Κατοχή της πατρίδας μας. Η έλλειψη ενός ισχυρού κινήματος για την εθνική και οικονομική κυριαρχία οδηγεί σε αδιέξοδο το οποίο θα φανεί και στις Εθνικές εκλογές:
• Είτε με τα συστημικά κόμματα (ΝΔ ,ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ) τα οποία μόνα τους είτε με κάποιους συνδυασμούς, θα συνεχίζουν την ευρωκαταστροφή και το ζυγό για τους Έλληνες με απρόβλεπτες συνέπειες
• Είτε με τις διάφορες «δεξιές» «πατριωτικές» δυνάμεις οι οποίες δε λένε κουβέντα για το πώς μπορεί η ελληνική οικονομία μέσα στην ΕΕ των ανοικτών αγορών να ορθοποδήσει, και πολύ περισσότερο δεν λένε κουβέντα για ΕΕ και ΝΑΤΟ σε σχέση με την εθνική κυριαρχία/ ανεξαρτησία μας
• Είτε με τις διάφορες τάσεις μιας ξεπεσμένης πανευρωπαϊκά παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» η οποία δεν διανοείται πλήρη, άμεση και οριστική ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ ειδικότερα, ως προϋπόθεση για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία μας, παρά μόνο λέει μισόλογα για την «εκ των έσω» αλλαγή της ΕΕ ή το πολύ για την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Απευθυνόμαστε λοιπόν στον Ελληνικό Λαό και του λέμε: Υπάρχει λύση. Παλλαϊκό κίνημα GREXIT τώρα! Για την άμεση, πλήρη και οριστική αποδέσμευση της Ελλάδας από την σκλαβιά της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης. Grexit οργανωμένο, με πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας, για να γίνει επιτέλους η Ελλάδα εθνικά, οικονομικά και πολιτιστικά κυρίαρχη χώρα! Είναι στο χέρι σου! Είναι στο χέρι κάθε πολίτη η συγκρότηση ενός γιγάντιου κινήματος για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία πέρα από τους ξεπερασμένους διαχωρισμούς «αριστεράς» – «δεξιάς»… Eίναι στο χέρι μας να συντονιστούμε και να συμβαδίσουμε με τους άλλους λαούς στην Ευρώπη που μάχονται για την Εθνική και Οικονομική κυριαρχία τους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση!

 
7/6/2019

 

Τι ψηφίζω στις Ευρωεκλογές 2019

Ευρωεκλογές 2019

Την Κυριακή 26 Μάη οι λαοί, που οι ελίτ τους τούς έχουν εντάξει στην ΕΕ (κατά κανόνα, όπως στην Ελλάδα, χωρίς να τους ρωτήσει κανένας γι’ αυτό!) είναι αποφασισμένοι να δώσουν ένα γερό μάθημα στις Ευρω-ελίτ αλλά και την Υπερεθνική Ελίτ που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία που έχουν πολλαπλασιαστεί σε όλη την Ευρώπη, ξεκινώντας με το Brexit και συνεχίζοντας με τον αγώνα για ένα άτυπο Frexit (Κίτρινα Γιλέκα), Italexit  κλπ., αναμένεται να δώσουν γερό μάθημα στην Ευρω-χούντα των Βρυξελλών που τολμά και αποκαλεί τα θύματα της παγκοσμιοποίησης που έχουν εξεγερθεί παντού ως «ακροδεξιά», αν όχι «φασιστικά», επειδή την κομματική εκμετάλλευση της οργής αυτής ανέλαβαν κόμματα που συνήθως ταυτιζόντουσαν με τη Δεξιά. Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο, όταν η «Αριστερά» έχει παντού ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη μη θέτοντας θέμα διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή παραπέμποντας το θέμα στα …τρία τέρμινα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Γι’ αυτό και η παλιά διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς δεν έχει πια καμία σημασία για τους λαούς, παρά μόνο για τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί  μαζικό κίνημα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, παρόλο που οι Ευρω-ελίτ σε συνεργασία με τις δικές μας άθλιες πολιτικές ελίτ όλου του πολιτικού φάσματος, οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική καταστροφή. Με τον στόχο να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη ενός παρομοίου γιγάντιου λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα ξεκινήσαμε την ιστοσελίδα αυτή και καλούμε όλους και όλες που θέλουν να παλέψουν μαζί μας για τη σύσταση ενός παλλαϊκού κινήματος Grexit. Όσον αφορά τις εκλογές της Κυριακής, δεν έχουμε άλλη επιλογή στην Ελλάδα από το να τις αγνοήσουμε, είτε θετικά, ψηφίζοντας άκυρο όπως προτείνει το ΜΕΚΕΑ, είτε αρνητικά, απέχοντας από αυτές, ελπίζοντας όμως ότι τα προσεχή χρόνια θα αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο κίνημα και στην Ελλάδα για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία μας, που τα κόμματα του Ελληνικού προτεκτοράτου έχουν κατακουρελιάσει. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε να συμβάλλουμε και εμείς στο κτίσιμο μιας νέας διεθνούς κοινότητας εθνικά κυρίαρχων λαών που θα βασίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις σημερινές ανθρωποφαγικές αρχές της διεθνούς αγοράς…

Grexit/ΜΕΚΕΑ

21/5/2019