BREXIT ! ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ–ΟΡΟΣΗΜΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Η ιστοσελίδα grexit.gr χαιρετίζει την περήφανη νίκη του Βρετανικού λαού! Η οριστική απόσχιση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση της ολιγαρχίας των Πολυεθνικών είναι γεγονός. Ο Βρετανικός λαός δέχθηκε λυσσαλέο αγώνα εδώ και 4 χρόνια, από τότε που έλαβε την ιστορικής σημασίας απόφαση για Brexit, αφού η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων είχε κατανοήσει ότι παρ’ όλο που η Μ. Βρετανία διατηρούσε το εθνικό της νόμισμα είχε απωλέσει εντός της ΕΕ κάθε εθνική, οικονομική και πολιτιστική κυριαρχία.

Το ιστορικής σημασίας Brexit των Βρετανών αποτελεί μεγάλο πλήγμα στα σχέδια των παγκοσμιοποιητικών ελίτ για την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω της ολοκλήρωσης του θεσμού της ΕΕ στην ευρωπαϊκή ήπειρο, και παρ’ όλη τη σχεδιασμένη εκλογική ήττα του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Υπερεθνική Ελίτ. Κάθε άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και αν δεν είναι ιδιαίτερα γνώστης της πολιτικής, χαίρεται με την σπουδαία αυτή νίκη-ορόσημο του Βρετανικού λαού, ο οποίος δεν λύγισε και με επιμονή επέτυχε τον τελικό του στόχο να δει την χώρα του εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη, όπως με συνέπεια πρόβαλλε τον σκληρό αυτό αγώνα η ιστοσελίδα μας.

Σίγουρα στην ιστορική αυτή συμφωνία έγιναν υποχωρήσεις και συμβιβασμοί και η Βρετανική ελίτ δεν προχώρησε σε μονομερή έξοδο από την ΕΕ χωρίς καμιά συμφωνία. Όμως ο στόχος της Υπερεθνικής Ελίτ για ένα ξεδοντιασμένο Μπρέξιτ δεν επετεύχθη. Όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον : «Ενώ κάναμε το δίκαιο μερίδιο των συμβιβασμών κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, δεν αμφισβητήσαμε ποτέ τον στόχο της αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας – τον κεντρικό σκοπό της αποχώρησης από την ΕΕ. Πάντα έλεγα ότι το Brexit δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή: η αρχή μιας νέας εποχής εθνικής αλλαγής και ανανέωσης, η επόμενη πράξη στο μεγάλο δράμα της ιστορίας της χώρας μας. Θα ανακτήσουμε την ικανότητα να ασκούμε εξουσίες που για πολύ καιρό ήταν μόνο προστατευόμενο τμήμα των Βρυξελλών.»

Έτσι το Brexit γίνεται σήμερα το ζωντανό παράδειγμα (σαν η αναγκαία, αλλά όχι και επαρκής συνθήκη) σαν το πρώτο βήμα για κάθε λαό που θέλει να παλέψει για την εθνική και κοινωνική του κυριαρχία και αυτοκαθορισμό που σήμερα καταλύονται βάναυσα από τη στυγνή Παγκοσμιοποίηση. Και αυτό ενώ παντού στον κόσμο αναπτύσσονται ραγδαία τα κινήματα για εθνική κυριαρχία (βλέπε τη Διακήρυξη του ΜΕΚΕΑ σχετικά με τη συμφωνία του Brexit), παρόλο τον πόλεμο και την κατασυκοφάντηση που γίνεται εναντίον τους από τα έμμισθα ή και «ιδεολογικά» όργανα της εγκληματικής Υπερεθνικής Ελίτ. Έτσι, στην πατρίδα μας που έχει μετατραπεί σε κανονικό προτεκτοράτο, φτάσαμε στο σημείο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας (κάνοντας ουσιαστικά ευθεία επίθεση κατά των κινημάτων εθνικής κυριαρχίας) να δηλώνει σε πρωτοχρονιάτικο άρθρο της ότι «πρέπει να αντισταθούμε στην τυραννία της πλειοψηφίας» για χάρη των «ατομικών δικαιωμάτων» και ότι «τα θεσμικά αντίβαρα, η διάκριση των εξουσιών και ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία και την κρατική εξουσία». Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι ούτε οι νόμοι εκφράζουν σήμερα ουσιαστικά τη λαϊκή κυριαρχία αφού φυσικά οι νόμοι σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (σε αντίθεση π.χ. με τη Βρετανία) ουσιαστικά σχεδιάζονται, μέσω της ΕΕ, από τους προϊστάμενους της ντόπιας ελίτ στην Υπερεθνική Ελίτ. Επομένως, ειδικά στην πατρίδα μας εκφράζεται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ η αναγκαιότητα για την διαμόρφωση ενός πανεθνικού κινήματος GREXIT που θα συμβαδίσει με τα αναπτυσσόμενα ευρωπαϊκά κινήματα κυριαρχίας και θα βγάλει το λαό μας από το τέλμα στο οποίο τον βυθίζει για τις επόμενες δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ντόπιες υποτελείς ελίτ και Ευρωκατοχικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονται.

Διαβάστε την «Διακήρυξη του ΜΕΚΕΑ για τη συμφωνία του Brexit- το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία των κινημάτων κυριαρχίας»

grexit.gr – 6/1/2021

Αμερικανικές Εκλογές: H νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ως το ταξικό ζήτημα της εποχής μας (Frank Furedi)

Σχόλιο Αντιπαγκοσμιοποίηση: Παρά το γεγονός ότι όλο το παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο έχει στήσει το δικό του πάρτυ για την έκβαση των αμερικανικών εκλογών, ένα συμπέρασμα είναι τουλάχιστον βέβαιο: η εργατική τάξη του σήμερα και εν γένει τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στήριξαν την υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ. Το άρθρο του Frank Furedi που ακολουθεί καταφέρνει να αναδείξει το ζήτημα αυτό αν και όχι με την απαραίτητη επάρκεια, κάτι που οφείλεται στην ανικανότητα του συγγραφέα να αντιληφθεί το φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της σύνδεσής της με τα αιτήματα για εθνική κυριαρχία που αναδύονται σε μεγάλο κομμάτι της Δύσης από τα λαϊκά στρώματα, που στην αμερικανική περίπτωση εκφράστηκαν μέσα από τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο.

Έτσι, ο Furedi εστιάζει στην πολιτιστική πλευρά της σημερινής πολυδιάστατης σύγκρουσης μεταξύ της Υπερεθνικής Ελίτ και των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία, αδυνατώντας να δει τη βασική οικονομική της διάσταση, ασχολούμενος ως επί τον πλείστον με τις πολιτικές ταυτότητας (την πεμπτουσία της παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας), οι οποίες, όπως ορθά παρατηρεί, αντιπαρατίθενται με την δήθεν ξεπερασμένη θέαση της κοινωνίας ως «ταξικά» διαχωρισμένης

Η διαπίστωση ότι και σε αυτές τις εκλογές μεγάλο κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων αντιστάθηκε στον καταιγισμό «ρατσιστικής» και «φασιστικής» συκοφαντίας προερχόμενης, κατά κύριο λόγο, από τις φιλελεύθερες, «αριστερές» και «προοδευτικές» πολιτιστικές και μιντιακές ελίτ, δείχνει για άλλη μία φορά τα τελευταία χρόνια ότι ένα ρήγμα έχει διαμορφωθεί στις δυτικές κοινωνίες της παγκοσμιοποίησης. Ένα ρήγμα μεταξύ των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης (δηλ. της εναπομείνουσας παραδοσιακής εργατικής τάξης, των ελαστικά εργαζόμενων ή/και άνεργων, των νέων που αλλοτριώνονται από την παγκοσμιοποιητική κουλτούρα κ.λπ.) και των κοινωνικών στρωμάτων που οφελούνται από το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών που επιφέρει. Για εμάς το ρήγμα αυτό υποδηλώνει ότι το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης είναι το ταξικό ζήτημα της εποχής μας και είναι αυτό ακριβώς που στοιχειώνει την Υπερεθνική Ελίτ, η οποία προσπαθεί να συντρίψει τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία πάση θυσία.

Αυτές οι εκλογές ως ο θρίαμβος της τάξης επί της ταυτότητας. Αυτό είναι το πιο αναπάντεχο και  σημαντικό αποτέλεσμα.

Frank Furedi, RT,  (04.11.2020)

Ανεξάρτητα του άμα ο Τραμπ ή ο Μπάιντεν κερδίσουν της αμερικάνικες εκλογές του 2020, αυτό που αποκαλύφθηκε είναι ότι οι δημοσκόποι και οι ειδικοί αναλυτές δεν έχουν κατανοήσει το τι συμβαίνει με το ταξικό ζήτημα, καθώς μάλλον για αυτούς η εργατική τάξη είναι απλά ένα απομεινάρι του παρελθόντος. Από τη δική τους οπτική, είσαι ή λευκός ή μαύρος ή λατίνος ή ασιάτης. Εναλλακτικά, θα είσαι είτε άντρας είτε γυναίκα, στρέιτ ή γκέι, τρανς ή μέλος οποιοδήποτε άλλης ομάδας ταυτότητας (identity group).

Οι πολιτιστικές ελίτ κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους προέβαλαν την εικόνα ότι όλες οι διαφορετικές ομάδες ταυτότητας θα συνασπίζονταν ενάντια στον Τραμπ, υπερισχύοντας έναντι του συρρικνωμένου αριθμού των λευκών ανδρών υποστηρικτών του.

Σύμφωνα με την στρατηγική των «ετοιμοπόλεμων» (woke) MME όπως οι New York Times, η Washington Post, το Vox, ο Τραμπ είναι ένας σκληροπυρηνικός ρατσιστής που απευθύνεται μόνο στο κομμάτι του εκλογικού σώματος που τάσσεται υπέρ της λευκής ανωτερότητας. Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με αυτήν την φαντασίωση, η ψηφοφορία στην Φλόριντα και στο Τέξας έδειξαν ότι ο Τραμπ τα πήγε πολύ καλύτερα στους λατίνους και στους μαύρους απ’ ότι περίμεναν. Το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικανοί σε αυτές τις δύο πολιτείες στην πραγματικότητα αύξησαν τα ποσοστά τους σε αυτές τις ομάδες ανθρώπων αναδεικνύει την πεποίθηση των  υποστηρικτών των πολιτικών ταυτότητας περί υπερίσχυσης της ταυτότητας έναντι της τάξης ως ανεδαφική .

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εμπλέκονται πολλοί λόγοι στο γιατί οι δημοσκοπήσεις πάντα υποεκτιμούν την υποστήριξη του εκλογικού σώματος στον Τραμπ αλλά και σε αντίστοιχους λαϊκιστικούς αγώνες όπως το Brexit. Αλλά ένας από τους λόγους για τον οποίο οι εκτιμήσεις τους βγαίνουν λάθος είναι το γεγονός ότι θέτουν τα ερωτήματά τους σε ανθρώπους που τους μοιάζουν, δηλαδή σπουδαγμένους επαγγελματίες των πανεπιστημίων, των οποίων η άποψη για τον κόσμο είναι θεμελιωδώς διαφορετική από εκείνους τους ανθρώπους που διανέμουν τα πακέτα της Amazon ή δουλεύουν πίσω από τα ταμεία των σουπερμάρκετ. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι δημοσκοπήσεις βγαίνουν εν τέλει λάθος είναι ότι οι άνθρωποι της εργατικής τάξης ξέρουν πως οι απόψεις τους αντιμετωπίζονται με απέχθεια από τις μιντιακές ελίτ με αποτέλεσμα συχνά να επιλέγουν να κρατούν τη γνώμη τους για τον εαυτό τους.

Όπως φάνηκε, μία από τις κρίσιμες διαφορές μεταξύ των ανθρώπων που ψήφισαν Μπάιντεν και αυτών που ψήφισαν Τραμπ είναι αν κατά τη διάρκεια της πανδημίας κατάφερες να εργαστείς από το σπίτι ή αν έπρεπε να βγεις έξω για να βγάλεις τα προς το ζην. Ενώ η επαγγελματική τάξη έπινε το τσάι της από το σπίτι ποστάροντας ταυτόχρονα θυμωμένα tweets για τον Τραμπ, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης ήταν απασχολημένοι κάνοντας δουλειές εκτός σπιτιού. Οι επαγγελματίες με πανεπιστημιακή εκπαίδευση ήταν πολύ πιο πιθανό να ψηφίσουν Μπάιντεν από τους τύπους που δουλεύουν μες στο ψοφόκρυο συντηρώντας την υποδομή του έθνους.

Οι δημοσκόποι είτε παριστάνουν είτε όντως πιστεύουν ότι η εργατική τάξη είναι ένα απομεινάρι του παρελθόντος. Οι πολιτιστικές ελίτ λιγότερο ή περισσότερο επαναλαμβάνουν την άποψη αυτή και στο βαθμό που γνωρίζουν την ύπαρξη των ανθρώπων της εργατικής τάξης, τους θεωρούν ως μία ακόμα ομάδα ταυτότητας. Ακόμα και σήμερα αναφέρονται στην «αρρενωπότητα της εργατικής τάξης» ή της «τοξικής αρρενωπότητας» όταν φέρνουν στο νου τους την εικόνα ενός ατόμου της εργατικής τάξης. Αφού φαντάζονται ότι το φαινόμενο της εργατικής τάξης προσωποποιείται στον λευκό ρατσιστή άνδρα, τότε σίγουρα θα έμειναν έκπληκτοι όταν ανακάλυψαν ότι οι φτωχοί λατίνοι όπως και λευκοί που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα είναι πολύ πιο πιθανό να ψηφίσουν Τραμπ παρά Μπαίντεν.

Το ότι η τάξη έχει πραγματικά σημασία απεικονίζεται και από το ποιοι άνθρωποι χρηματοδότησαν της εκστρατείες του Μπαίντεν και του Τραμπ αντίστοιχα. Οι μεγάλες τράπεζες, οι εταιρικοί γίγαντες της τεχνολογίας, οι πανεπιστημιακά σπουδαγμένοι και υψηλά αμειβόμενοι επαγγελματίες έδωσαν απλόχερα τα μετρητά τους στον Μπάιντεν. Σε αντίθεση, ήταν οι εργαζόμενοι – μάστορες και φορτηγατζήδες – με τη συνεισφορά των 10 δολαρίων που βοήθησαν στη χρηματοδότηση της εκστρατείας του Τραμπ. Αρκετά αναπάντεχα γύρω από το φαινόμενο Τραμπ φτιάχτηκε ένας λαϊκιστικός συνασπισμός εργαζομένων, αν και ιστορικά ήταν το Δημοκρατικό Κόμμα αυτό που βασιζόταν στην υποστήριξη της εργατικής τάξης. Όπως το Εργατικό Κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, έτσι και το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται πια για την εργατική τάξη και έχει αποφασίσει να γίνει ένα κίνημα που εκφράζει τις απόψεις καλά αμειβόμενων, σπουδαγμένων επαγγελματιών.

Αυτό που έδειξαν οι αμερικανικές εκλογές είναι ότι η αμερικανική πολιτιστική ελίτ αδυνατεί να περνάει πάντα το δικό της. Οι πολιτικές ταυτότητας υπέστησαν ένα σημαντικότατο πλήγμα χάρη στο ένστικτο της κοινής λογικής που διαθέτουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης. Ας ελπίσουμε ότι η εργατική τάξη, φανερώνοντας τις φαντασιώσεις που διασπείρονται από τις δημοσκοπήσεις, θα αντλήσει έμπνευση από την επιτυχία της αυτή και η πεποίθηση ότι η φωνή της όντως μετράει θα ισχυροποιηθεί.

Συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου στον Κώστα Ουίλς: Ο τριμέτωπος αγώνας της Υπερεθνικής Ελίτ κατά των κινημάτων αντι-παγκοσμιοποίησης

Στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του στη ραδιοφωνική συνέντευξη του Κώστα Ουίλς στις 31/10/2020 (“Ελλάδα ώρα μηδέν”, ART FM 90.6), ο Τάκης Φωτόπουλος ανέλυσε τις διάφορες διακλαδώσεις της κρίσιμης χρονικής συγκυρίας που διανύει η Υπερεθνική Ελίτ, η οποία διαχειρίζεται το σύστημα σήμερα, δηλαδή τους θεσμούς της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Για να μπορέσουμε ωστόσο να συλλάβουμε το τι γίνεται σήμερα στον κόσμο, το βασικό σημείο εκκίνησης δεν μπορεί παρά να είναι η παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε με τη δημιουργία και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών τη  δεκαετία του ’80 και μετά, αφού βέβαια είχε ανοίξει ο δρόμος για τη διαδικασία αυτή, μετά τα κτυπήματα κατά του υπαρκτού σοσιαλισμού που οδήγησαν και στην κατάρρευσή του. Έτσι σήμερα μερικές εκατοντάδες Πολυεθνικών ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, ενώ συγχρόνως έχει δημιουργηθεί και μια άτυπη προς το παρόν ελίτ που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Υπερεθνική Ελίτ (Y/E) και σήμερα ουσιαστικά κυβερνά τον κόσμο (οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά). Η διαδικασία όμως αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, κυρίως λόγω της αντίστασης των λαών που παίρνει διάφορες μορφές: από τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία στη Δύση μέχρι τα φονταμενταλιστικά κινήματα στην Ανατολή.

Η Υ/Ε, δηλαδή το δίκτυο των ελίτ (οικονομικών, πολιτικών, μιντιακών, πολιτιστικών) που κυβερνά τον κόσμο στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ) έχει εξαπολύσει έναν πόλεμο σε όλα τα μέτωπα τη στιγμή αυτή, με στόχο τη συντριβή των κινημάτων για την εθνική κυριαρχία που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα την τελευταία 10ετία και έβαζαν σε άμεσο κίνδυνο το σχέδιό της για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Τα μέτωπα αυτά είναι βασικά τρία:

  • 1ο Μέτωπο:  Υ/Ε ενάντια στα κινήματα εθνικής κυριαρχίας στη Δύση

Α) Έτσι, γίνεται μια επίθεση για να ξεδοντιαστεί το Brexit στη Βρετανία, που έβαλε τορπίλη στο σχέδιο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης κάτω από την αιγίδα της Υ/Ε, όπως εκφραζόταν από την Ευρω-ελίτ (οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, και κυρίως σε σχέση με το άνοιγμα των συνόρων για ν’ αντιμετωπιστεί η προϊούσα γήρανση του Ευρωπαϊκού πληθυσμού).  Σήμερα, γίνεται βασικός αγώνας από το Βρετανικό κατεστημένο (Βουλή των Λόρδων κλπ) ώστε η Κυβέρνηση Τζόνσον να μην ξεκόψει εντελώς τους δεσμούς με την ΕΕ  στις τελικές διαπραγματεύσεις, δηλαδή για ένα ξεδοντιασμένο Μπρέξιτ.

Β) Παράλληλα, γίνεται επίθεση κατά των  Εργατικών κινημάτων στις ΗΠΑ που στράφηκαν κατά των τεράστιων αμερικανικών Πολυεθνικών που αποτελούσαν τον κορμό της Υ/Ε, απαιτώντας να κάνουν επενδύσεις στις ΗΠΑ αντί για την Κίνα την Ινδία κλπ, δημιουργώντας ανεργία και τεράστια συμπίεση των πραγματικών μισθών και ημερομισθίων. Σήμερα, όλη η άρχουσα τάξη στην Αμερική, σε απόλυτη συνεργασία με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ καθώς και την «Αριστερά» (τύπου Τσόμσκι κ.ά.), κάνουν το παν να φράξουν τον δρόμο στην επανεκλογή του Τραμπ, μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν απόλυτα ελέγξιμος από την ελίτ και άρχισε να δείχνει τάσεις εγκατάλειψης της σύγκρουσης με τα εθνικιστικά κινήματα στην Μ. Ανατολή, με τη Ρωσία κ.λπ. Μέχρι εμφύλιο πόλεμο απειλούν αν επανεκλέγει ο Τραμπ, σαν κορύφωμα του αγώνα εναντίον του όλα αυτά τα χρόνια μετά την εκλογή του το 2016.

γ) Τέλος, γίνεται μαζική επίθεση κατά των κινημάτων για την εθνική κυριαρχία στη Γαλλία και την Ιταλία ιδιαίτερα, με πρόσχημα τον κορωνοϊό  (μολονότι βέβαια ο κορωνοϊός είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα και δεν αποκλείεται να έχει δημιουργηθεί από στοιχεία της Υ/Ε για τον έλεγχο των πληθυσμών). Έτσι, η συντριβή των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, σε συνέχεια της στυγνής κρατικής βίας, σήμερα συνεχίζεται άνετα με το κλείδωμα όλων στα σπίτια τους. Και αυτό γιατί τα Κίτρινα Γιλέκα ξεπερνώντας μια σκουριασμένη «Αριστερά», η οποία πάλευε (στα λόγια) για την «εργατική επανάσταση» κ.λπ., ενώ στην πραγματικότητα συνέπλεε με την άρχουσα τάξη μη θέτοντας θέμα εξόδου από την ΕΕ και τη ΝΔΤ γενικότερα, προχώρησαν με κινήματα που οργανωθήκαν στη βάση σε αιτήματα για ριζικές θεσμικές αλλαγές. Σήμερα, τα κινήματα αυτά έχουν συντρίβει με την ωμή αστυνομική βία αλλά κυρίως με τον κορωνοϊό και το «κλείδωμα» των πολιτών στα σπίτια τους.

–Στην πραγματικότητα, ο κορωνοϊός παίζει σήμερα κρίσιμο ρόλο, ιδιαίτερα στη Δύση, για τον ουσιαστικό εγκλεισμό των πολιτών στα σπίτια τους και τον παράλληλο εκφοβισμό τους που αποτρέπει κάθε κίνημα δράσης κατά της ΝΔΤ. Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά την ύπαρξη συνωμοσίας για τη δημιουργία του ιού —πράγμα βέβαια που δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί— αφού η παγκοσμιοποίηση, από μόνη της, ήταν ο κύριος παράγοντας για την ταχύτατη εξάπλωση του!

  • 2ο Μέτωπο: Υ/Ε και έλεγχος πετρελαίου της Μέσης Ανατολής και των λαών της 

Έτσι, πρώτα, η στρατιωτική μηχανή της Υ/Ε συνέτριψε  από την αρχή του αιώνα αυτού :

α) τον Αραβικό εθνικισμό και σοσιαλισμό: το Μπάαθ (Ιράκ, Σύρια), την Τζαμαχιρίγια (Λιβύη), και

β) έμμεσα τον Ιρανικό Ισλαμικό εθνικισμό, μέσα από τις χειρότερες οικονομικές κυρώσεις σε καιρό ειρήνης (τις δολοφονικές αυτές οικονομικές κυρώσεις υλοποιούν κυρίως οι ΗΠΑ, κάτω από την πίεση του Σιωνιστικού λόμπι, με το οποίο δεν έκοψε ποτέ σχέσεις ο Τραμπ).

Σήμερα, η Υ/Ε, με βασικό όργανο τον Μακρόν, επιτίθεται κατά των φονταμενταλιστικών Αραβικών κινημάτων που διαδέχτηκαν τα παλαιά εθνικιστικά κινήματα. Ο πόλεμος σήμερα εναντίον των λαών αυτών δεν είναι πια στρατιωτικός, αλλά κυρίως πολιτιστικός. Όταν, δηλαδή, μετά τη στρατιωτική συντριβή τους οι λαοί αυτοί στράφηκαν σε διάφορα είδη Ισλαμικού φονταμενταλισμού, αφού ο Ισλαμικός εθνικισμός είχε πια συντριβεί, ο φονταμενταλισμός αυτός πήρε τη μορφή και θρησκευτικού πολέμου κατά της Δύσης (σε μια ουσιαστικά αντιστροφή των Σταυροφοριών) για εκδίκηση βασικά ενάντια στις εκατόμβες που δημιούργησε η Δύση στις χώρες τους.

Το κύριο όργανο της Υ/Ε στο Μέτωπο αυτό είναι ο Μακρόν, το πρώην στέλεχος της Ρόθτσαϊλντ, που επιτίθεται υποτίθεται, με βάση τις αρχές του Διαφωτισμού κ.λπ. κατά του επιθετικού θρησκευτικού σκοταδισμού, εν πλήρη γνώσει βέβαια ότι ο μόνος επιθετικός θρησκευτικός σκοταδισμός σήμερα είναι ο Αραβικός αφού ο Χριστιανικός έπαψε από καιρό να είναι επιθετικός, ενώ οι άλλες θρησκείες δεν ήταν ποτέ επιθετικές με αυτή την έννοια.

  • 3ο Μέτωπο:  Υ/Ε έναντι του νέο-Τουρκικού εθνικισμού του Ερντογάν:

Ο Ερντογάν,  εκμεταλλευόμενος τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών, των επενδύσεων κλπ από την Υ/Ε, επιδιώκει να παίξει ρόλο επιστάτη της Υ/Ε στη Μέση Ανατολή με οικονομικο-πολιτικά ανταλλάγματα στη Μεσόγειο, τον Καύκασο κ.λπ. Εντούτοις, η Υ/Ε θέλει να έχει τον Ερντογάν ελεγχόμενο μέσα στη ΝΔΤ και εκείνο που τρέμει είναι μήπως συμπήξει αυτός μια Ευρασιατική Ένωση με τη Ρωσία που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στη διάλυση της ΝΔΤ αν προσχωρούσαν σε αυτή σημαντικά κράτη. Η Ελληνική ελίτ παίζει βέβαια όπως πάντα τον ρόλο της δουλικής, εξυπηρετικής ελίτ, με την ελπίδα ότι ΔΕΝ θ’ αναγκαστεί σε εξευτελιστικές , ακόμη και εδαφικές, παραχωρήσεις προς την Τουρκική ελίτ.

Ακούστε τη συνέντευξη!

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: H Παγκοσμιοποίηση, η “Μαύρη Εξέγερση” και η «Αριστερά»

Ανακοίνωση του Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ)

Παγκοσμιοποίηση, η “Μαύρη Εξέγερση” και η «Αριστερά»

Η έκρηξη οργής των μαύρων στις ΗΠΑ για την κτηνώδη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, που μετατράπηκε σε παναμερικανική εξέγερση, είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη και οδήγησε, πέραν των επιθέσεων εναντίον αστυνομικών τμημάτων, και σε μη ελεγχόμενες από τους φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές καταστάσεις, όπως οι επιθέσεις στο CNN, σε τράπεζες και σε άλλα σύμβολα της υπερεθνικής ελίτ. Βέβαια, δεν είδαμε παρόμοιας έκτασης εξέγερση την εποχή Ομπάμα, στην οποία επίσης υπήρχαν πολλά περιστατικά φόνων από μπάτσους, ούτε όταν βομβάρδιζε παρέα με την Χίλαρι τον λαό της Λιβύης και το καθεστώς Καντάφι, που αγωνιζόταν για τους μαύρους της Αφρικής.

Οι λόγοι του κύκλου της βίας στην Αμερική ανάγονται όχι μόνο σε φυλετικές προκαταλήψεις που προέρχονται από παλιά και εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα σε σώματα του κράτους όπως η Αστυνομία, αλλά και σε ανταγωνισμούς που είναι αναπόφευκτοι σε μια παγκοσμιοποιητική πολυπολιτισμική κοινωνία όπου αυτό που «ενώνει» τους πολίτες είναι ο καταναλωτισμός και ο ατομικισμός, ενώ παράλληλα καλλιεργείται έντονα από το κατεστημένο ο διαχωρισμός με βάση το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλικότητα και άλλα πολιτικά ασήμαντα χαρακτηριστικά, δηλαδή οι λεγόμενες «πολιτικές ταυτότητας».

Ο κυριότερος λόγος όμως είναι οι βαθιές κοινωνικοοικονομικές ανισότητες έχουν φτάσει σε πρωτοφανή ύψη λόγω της εμβάθυνσης και επέκτασης τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης —και όχι απλώς λόγω του “καπιταλισμού”, όπως διακηρύσσει η παλαιολιθική αντισυστημική αριστερά που σήμερα διαδηλώνει στην Ελλάδα γενικώς και αορίστως «κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και του ρατσισμού», λες και ζούμε κάπου στη δεκαετία του ’60!

Οι ανισότητες αυτές βγαίνουν στο προσκήνιο ανά πάσα στιγμή αρκεί να υπάρξει μια αφορμή για να ανάψει το φιτίλι. Έτσι, σήμερα στις ΗΠΑ, όπου ήρθε να προστεθεί και η μεγάλη πανδημία του κορωνοϊού με δεκάδες χιλιάδες θύματα κυρίως ανάμεσα στα φτωχά στρώματα και ειδικά τους Αφροαμερικανούς, καθώς και η πελώρια οικονομική κρίση που την ακολουθεί και έχει ήδη προκαλέσει 30 εκατομμύρια νέους ανέργους, η εξέγερση βέβαια μαζικοποιείται από πλατιά λαϊκά στρώματα που βλέπουν ότι το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο προς την εξαθλίωση.

Όμως, ο μονοθεματικός “αντι-αυταρχικός” κυρίαρχος χαρακτήρας της εξέγερσης, που συνεπαίρνει τους πιο αφελείς ειδικά στην αμερικανική αστική νεολαία —ειδικά σε μια τέτοια κρίσιμη προεκλογική περίοδο στην Αμερική η οποία μπορεί να κρίνει και την πορεία της σύγκρουσης του αγώνα για εθνική κυριαρχία ενάντια στην παγκοσμιοποίηση— ήταν εύκολο να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης ή και να πυροδοτηθεί περαιτέρω από την αμερικάνικη “αριστερά” και έμμεσα την υπερεθνική ελίτ, τους διάφορους Σόρος, αντίφα κ.λπ. Όλοι αυτοί τώρα δίνουν τα ρέστα τους για να πέσει ο Τραμπ με ξεκάθαρο στόχο να κατατροπωθεί το κίνημα για εθνική κυριαρχία “από τα κάτω”, το οποίο εκπροσωπούσε, στρεβλά έστω, ο Τραμπ. Δηλαδή το κίνημα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης κυρίως ανάμεσα στα εργατικά λαϊκά στρώματα της Αμερικής, πολλά από τα οποία ψήφιζαν Δημοκρατικούς στο παρελθόν και λόγω της αποβιομηχάνισης που προήλθε από τη μεταφορά της παραγωγής των αμερικάνικων πολυεθνικών σε άλλες χώρες, έμειναν άνεργα ή κατέληξαν στην υποαπασχόληση κ.λπ. Και αυτό ανεξάρτητα από τις συχνά αλλοπρόσαλλες πολιτικές του Τραμπ που έκανε κατά τη διάρκεια της θητείας του, σε αντίθεση συχνά με τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

Ο Τραμπ δηλαδή εκφράζει έστω και με στρεβλό τρόπο το αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών στις ΗΠΑ για ανακοπή του φαινομένου της Παγκοσμιοποίησης και εθνική κυριαρχία. Γι’ αυτό υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων με πρόγραμμα να επιστρέψουν οι βιομηχανίες στις ΗΠΑ, να ξαναδημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να μπουν έλεγχοι στις «αγορές» (κάτι που πέτυχε εν μέρει με τους δασμούς που επέβαλε στα κινεζικά προϊόντα) και γενικότερα να υπάρξει ένας βαθμός εθνικής πολιτικής και οικονομίας, αλλά και να σταματήσουν οι πόλεμοι στους οποίους πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, στο εξωτερικό. Ο ίδιος στόχος, αυτός της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, εκφράστηκε καθαρότερα και επιτεύχθηκε με το ιστορικό Brexit, μετά τον επίμονο αγώνα του βρετανικού λαού και προς μεγάλη απογοήτευση της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) που έκανε λυσσαλέο αγώνα εναντίον του, αλλά και προς μεγάλη απογοήτευση της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» του βρετανικού Εργατικού κόμματος, που έχει μετατραπεί σε ένα αστικό κόμμα απατεώνων όπως ο δικός μας άθλιος ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, η πελώρια οικονομική κρίση που μόλις τώρα ξεκινάει εξαιτίας της μεγάλης πανδημίας του κορωνοϊού, ο οποίος επελαύνει τώρα και στην περιφέρεια (χώρες του Τρίτου Κόσμου κ.λπ.), δείχνει και την ανοησία κάποιων «μαρξιστών» της κακιάς ώρας που υποστηρίζανε ότι η πανδημία χρησιμοποιείται (αν δεν «κατασκευάστηκε») από τις ελίτ (αορίστως) δήθεν για να υπερβούν την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση προ κορωνοϊού. Και αυτό όταν βέβαια η προ-κορωνοϊού κρίση δεν συγκρίνεται με τη σημερινή κρίση που ανατέλλει, την οποία όλοι  οι έγκυροι αναλυτές προβλέπουν ότι θα είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση στην Ιστορία! Ή παρόμοια αβάσιμες είναι οι απόψεις ότι η πανδημία κατασκευάστηκε ή χρησιμοποιείται για να φέρει, αόριστα πάλι, τον «παγκόσμιο φασισμό», μη «βλέποντας» ότι ο παγκόσμιος φασισμός έχει ήδη αρχίσει να κτίζεται π.χ. στην Ευρώπη με την ΕΕ, για τις αποφάσεις της οποίας μόνο οι λαοί δεν ερωτώνται! Αν μάλιστα έκαναν το λάθος οι ελίτ στο παρελθόν και ρωτούσαν με δημοψηφίσματα τους λαούς, οι προτάσεις τους πάντα απορρίπτονταν και οι Ευρω-ελίτ έφταναν στην αθλιότητα να τα επαναλαμβάνουν μέχρι οι λαοί να «πειστούν» να περάσουν τη γραμμή τους. Γι’ αυτό και έπαψαν πια οι Ευρω-ελίτ να κάνουν δημοψηφίσματα… Και είναι βέβαια άλλο πράγμα ότι, αντικειμενικά, η πελώρια επερχόμενη κρίση θα φέρει μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης, καταστρέφοντας ακόμα και τμήματα της Υ/Ε, αλλά εναπόκειται στους λαούς να ανακόψουν τη συγκέντρωση αυτή αποκόπτοντας τους δεσμούς τους με το σημερινό σύστημα, τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Τώρα, το τμήμα της υπερεθνικής ελίτ στις ΗΠΑ έχει λυσσάξει, αφού έβλεπε με τρόμο, ενόψει των προσεχών προεδρικών εκλογών, ότι η επανεκλογή Τραμπ είναι σχεδόν βέβαιη και βρήκε τη «χρυσή ευκαιρία» με την εξέγερση και ρίχνει στη μάχη όλους τους εκλεκτούς της «σύμμαχους» ή όργανα, την αλητεία της αμερικανικής ψευτο-αριστεράς, υποστηριζόμενης από μαζικά προβαλλόμενους ‘διανοουμένους’ τύπου Τσόμσκι, Ναόμι Κλάιν κ.λπ.

Έτσι η «αριστερά» αυτή:

—από την αρχή της εκλογής Τραμπ οργάνωνε διαδηλώσεις εναντίον του, ενάντια στον δήθεν «ρατσιστή» Τραμπ, πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση (!), όπως αντίστοιχα χαρακτήριζε «εθνικιστικό» και «ρατσιστικό» το πανεθνικό κίνημα του βρετανικού λαού για Brexit.

—υποστήριζε άμεσα ή έμμεσα τους εγκληματίες «προοδευτικούς» Ομπάμα, Χίλαρι, που βομβάρδισαν και μακέλεψαν τη Συρία και τη Λιβύη εμπεδώνοντας την Νέα Διεθνή Τάξη, ενώ ο Τραμπ παρά τις αλλοπρόσαλλες φραστικές κυρίως ακρότητές του, στην εξωτερική του πολιτική σε αντίθεση με την κυβέρνηση Ομπάμα – Χίλαρι, αλλά και του προηγούμενου Ρεπουμπλικάνου Μπους, δεν έχει ανοίξει μέχρι στιγμής νέο πολεμικό μέτωπο, έχει παγώσει τις πολεμικές επιχειρήσεις και κατηγορείται για αποτυχία στο Συριακό Μέτωπο, ενώ έχει αποφύγει μέχρι τώρα την κλιμάκωση με τις χαρακτηρισμένες εχθρικές χώρες των ΗΠΑ.

Από την άλλη βέβαια, ο Τραμπ είναι ο πρώτος πρόεδρος που εξυπηρετεί απόλυτα τα σιωνιστικά συμφέροντα, πιθανότατα για να έχει και κάποιον υποστηρικτή ανάμεσα στις ελίτ. Το γεγονός όμως ότι δεν έχει εξαπολύσει μέχρι τώρα πόλεμο κατά του Ιράν, παρά τη λυσσώδη πίεση των Σιωνιστών (κάτι που προγραμμάτιζε σχεδόν ανοιχτά η Χίλαρι), δεν είναι τυχαίο.

Έτσι, η εγκληματική Υ/Ε, βλέποντας ότι ο εκλεκτός της Τζο Μπάιντεν χάνει τις εκλογές του Νοέμβρη παρά τη μαζική προπαγάνδα (όπως είχε κάνει και στο δημοψήφισμα του Μπρέξιτ, αλλά και στις τελευταίες βρετανικές εκλογές), με την πολύτιμη βοήθεια αυτής της εκφυλισμένης «αριστεράς», προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση που διαμορφώνεται διεθνώς: την εμφάνιση δηλαδή σε όλο τον κόσμο κινημάτων για την εθνική και οικονομική κυριαρχία ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αυτό ενώ η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον δίνει δείγματα γραφής έχοντας μόλις εξαγγείλει πρόγραμμα για την ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής αυτοδυναμίας της Βρετανίας…Και είναι βέβαια άλλο, ότι, αντικειμενικά, η πελώρια επερχόμενη κρίση θα φέρει μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης, καταστρέφοντας όμως ακόμα και τμήμα της Υ/Ε, ενώ εναπόκειται στους λαούς να ανατρέψουν το σύστημα και την πορεία αυτής της καταστροφικής Νέας Διεθνούς Τάξης.

Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα εν όψει μιας γιγάντιας επιχείρησης της Υ/Ε και των δεκανικιών της στην παγκοσμιοποιητική «αριστερά», που έχει κύριο στόχο, όπως προαναφέραμε, να ανατραπούν καταρχήν τα αναδυόμενα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και για εθνική κυριαρχία στην Αμερική και αλλού. Σε ένα δεύτερο επίπεδο γίνεται την ίδια στιγμή συστηματική προσπάθεια από τις πολιτιστικές ελίτ, τη διεθνή ιντελιγκέντσια και τα μίντια που πλέον ολοκληρωτικά ελέγχει η Υ/Ε, να εμπεδωθεί ακόμη περισσότερο η παγκοσμιοποιητική κουλτούρα του ατομισμού, της διαίρεσης των λαϊκών στρωμάτων με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά ταυτότητας και να δημιουργηθεί κλίμα εμφυλίου ανάμεσά τους. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στις πολυπολιτισμικές μητροπόλεις της παγκοσμιοποίησης, με την εκμετάλλευση συχνά των μειονοτήτων και των «απολίτικων» νέων που πέφτουν σήμερα δυστυχώς εύκολα στην παγίδα της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» και των μίντια ότι το κυρίαρχο που έχουν να παλέψουν είναι ένα δήθεν πανίσχυρο «ρατσιστικό», αν όχι φασιστικό σύστημα, όπως εκφράζεται από τους Τραμπ, Τζόνσον, Λε Πεν, Σαλβίνι κ.λπ. —οι οποίοι απλώς προσπαθούν να εκπροσωπήσουν/εκμεταλλευτούν τα μαζικά κινήματα για κυριαρχία που αναδύονται παντού—, αντί να παλέψουν ενάντια την τερατώδη και πρωτόγνωρη στην ιστορία εξουσία της υπερεθνικής ελίτ!

Ουσιαστικά δηλαδή η υπερεθνική ελίτ, που κυβερνά τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, θέλει να στρέψει την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων για τη συνεχή χειροτέρευση της οικονομικής και κοινωνικής τους ζωής μακριά από τις ίδιες τις ελίτ αυτές και το ίδιο το σύστημα σε ένα αλληλοφάγωμα για τα ‘ατομικά δικαιώματα’ κ.λπ. Το γνωστό απόφθεγμα που ιστορικά χαρακτήριζε τις ελίτ «διαίρει και βασίλευε» ίσως ποτέ δεν είχε βρει τέτοια μαζική εφαρμογή στους λαούς όπως σήμερα…

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 5/6/2020

Ο Τάκης Φωτόπουλος και ο Άρθουρ Σκάργκιλ (Arthur Scargill) κεντρικοί ομιλητές σε εκδήλωση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας

Την Τρίτη στις 15 Οκτώβρη 2019 στις 6 το απόγευμα, ο Τάκης Φωτόπουλος πρόκειται να δώσει μια ομιλία για το Brexit σε μία δημόσια εκδήλωση που οργανώνεται ίσως από τη μόνη μεγάλη αριστερή οργάνωση στη Μεγάλη Βρετανία που παίρνει μία ξεκάθαρη θέση υπέρ του Brexit, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SLP).Το θέμα της εκδήλωσης αφορά τις “Σοσιαλιστικές Στρατηγικές για την έξοδο από την ΕΕ” με τον Τάκη Φωτόπουλο να είναι ο κεντρικός ομιλητής μαζί με τον θρυλικό συνδικαλιστή των ανθρακωρύχων κατά την εποχή της Θάτσερ και ηγέτη του SLP, Άρθουρ Σκάρκγιλ. Άλλα δύο μέλη των πιο μαχητικών συνδικάτων της Βρετανίας, ο Eddie Dempsey και ο Alex Gordon, θα λάβουν ακόμα μέρος στην εκδήλωση. Ώρα και Μέρος: Τρίτη, 15 Οκτωβρίου, 18:00-20:30, Hamilton House, Mabledon Place, London, WC1H 9BD 

Ευρωεκλογές ’19: Μεγάλη νίκη και εδραίωση των κομμάτων που εκπροσωπούν τα κινήματα για Εθνική κυριαρχία

Οι φετινές Ευρωεκλογές σηματοδότησαν πανευρωπαϊκά μια μεγάλη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. Όπως είχε επισημάνει η ιστοσελίδα grexit.gr, αυτές οι εκλογές θα ήταν οι σημαντικότερες στην ιστορία της ΕΕ, εφόσον μέχρι τώρα ήταν σχεδόν διακοσμητικού χαρακτήρα, με την πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις χώρες –μέλη να απέχουν από αυτές, αφού έβλεπαν ότι η ψήφος τους δεν είχε καμιά σημασία σε σχέση με την πολιτική και τις αποφάσεις της ΕΕ, οι οποίες λαμβάνονται πλέον σε υπερεθνικά κέντρα και όχι βέβαια στο Ευρωκοινοβούλιο.

Όμως με την άνοδο σχεδόν παντού στην Ευρώπη των λαϊκών αντιδράσεων ενάντια στην ΕΕ και την συνακόλουθη άνοδο των κομμάτων που εκφράζουν τα άτυπα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία, ήταν αναμενόμενη η αύξηση της συμμετοχής των ευρωπαϊκών λαών στις φετινές Ευρωεκλογές για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ΕΕ, με το ποσοστό συμμετοχής να ανέρχεται στο 51%, δηλαδή 8 μονάδες πάνω από τις προηγούμενες Ευρωεκλογές του 2014, σημειώνοντας μάλιστα ρεκόρ εικοσαετίας! (Βλέπε δηλώσεις του Εκπροσώπου Τύπου του ΕΚ, Ζαμ Ντουκ, στις Βρυξέλλες.)

Στις κεντρικές χώρες της ΕΕ δηλ. Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία (πλην Γερμανίας), η ραγδαία άνοδος των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία εκφράστηκε μέσα από την λαϊκή ψήφο στα κόμματα που σήμερα αναλαμβάνουν να την εκπροσωπήσουν, αποτελώντας κόλαφο για τις Ευρω-ελίτ:

• Στη Βρετανία το νεοσύστατο κόμμα του BREXIT του Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος πρωτοστάτησε στο κίνημα του Βρετανικού λαού για BREXIT, ήρθε πρώτο με 31% με μεγάλη διαφορά από τα 2 παραδοσιακά κόμματα τα, οποία έκαναν ότι μπορούσαν για να ακυρώσουν ή να νοθεύσουν την πεντακάθαρη ετυμηγορία των Βρετανών για ένα πραγματικό BREXIT. Έτσι οι Συντηρητικοί της Τερέζα Μέι, η οποία αμέσως μετά παραιτήθηκε, καταποντίστηκαν 18 ολόκληρες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες Ευρωεκλογές λαμβάνοντας 8,8 % έναντι 23,3 % (συνυπολογίζοντας βέβαια τη σημαντική μετακίνηση ψηφοφόρων και προς τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες οι οποίοι έλαβαν 20%)! Οι Εργατικοί αντίστοιχα έπεσαν 10 ολόκληρες μονάδες παίρνοντας 13,3% έναντι 24,7% των Ευρωεκλογών του 2014.
• Στη Γαλλία ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρί Λεπέν ήρθε πρώτος με 23,3 % αφήνοντας δεύτερο το κόμμα του εκλεκτού της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), παγκοσμιοποιητή Μακρόν, με 22,4%, ενώ οι Σοσιαλιστές από το 14% στο οποίο είχαν καταβαραθρωθεί το 2014, έπεσαν κι άλλο στο 6%! Ακόμα η «αριστερά» του Μελανσόν επίσης καταβαραθρώθηκε και επανήλθε στο ποσοστό του 2014 με 6%.
• Στην Ιταλία η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι ήρθε πρώτο κόμμα με 34,3 %, έναντι 6,5% στις προηγούμενες Ευρωεκλογές, αφήνοντας δεύτερο τον εταίρο της στην Κυβέρνηση, το Κίνημα των 5 αστέρων με 17% (έναντι 21,15%), κυρίως λόγω του ότι η Λέγκα έχει συνολικά πιο σταθερές θέσεις για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία της Ιταλίας σε σχέση με τα 5 αστέρια. Αυτό φαίνεται κυρίως στη στάση της Λέγκας απέναντι στην παράνομη μετανάστευση που προωθεί η Υ/Ε και η ΕΕ με τα «ανοικτά σύνορα», αλλά την ίδια στιγμή εκδηλώθηκε άμεσα μετά τις Ευρωεκλογές με την αποφασιστικότητα του Σαλβίνι να αγνοήσει τις απειλές των Βρυξελλών για τιμωρία στο σχέδιο της Ιταλικής κυβέρνησης να παραβεί τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ και να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε μια ντε φάκτο αποχώρηση της Ιταλίας από την Ευρωζώνη.

Όμως και στη Γερμανία υπήρξε περαιτέρω πτώση των δύο μεγάλων κομμάτων: Των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ στο 29% από 35% και των Σοσιαλδημοκρατών στο 15,8 % από 27% το 2014, με διπλασιασμό του ποσοστού των Πρασίνων στο 20%, οι οποίοι εκφράζουν τα βολεμένα μεσαία στρώματα. Ενώ το εθνικοκυριαρχικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία βασικά διατήρησε τα ποσοστά του στο 11% σε σχέση με το 13% που πήρε στις εθνικές εκλογές και το 7% στις ευρωεκλογές του ’14. Στην Ουγγαρία το κυβερνόν κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν κατήγαγε για μια ακόμα φορά συντριπτική νίκη με 52,3% αφήνοντας πίσω το Δημοκρατικό κόμμα με 16,1 %, και αφού έδωσε μάχες με την ΕΕ σε μια σειρά ζητήματα, ενώ το περισσότερο παλαιοεθνικιστικού χαρακτήρα κυβερνών κόμμα στην Πολωνία ήρθε πρώτο ανεβάζοντας κι άλλο το ποσοστό του στο 45,4%. (Πηγή)

Σε όλη την Ευρώπη η συνολική δύναμη των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων αυξήθηκε, παρά τη λυσσώδη προπαγάνδα των Ευρω-ελίτ και όλων των συστημικών δυνάμεων βεβαίως με την πολύτιμη συμμετοχή και της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», ότι αυτά τα κόμματα είναι «λαϊκιστικά», «ακροδεξιά», εώς και «φασιστικά», επισείοντας όπως πάντα τον μπαμπούλα του δήθεν επερχόμενου φασισμού, λες και ζούμε κάπου στον μεσοπόλεμο…

Έτσι σήμερα στην ΕΕ μετά τις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου παγιώνεται μια πραγματικότητα όπου από τη μια μεριά έχουμε τον καταποντισμό ή τη σημαντική καθίζηση των πάλαι ποτέ κυρίαρχων παραδοσιακών δεξιών/κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων, ενώ διαμορφώνονται πιο ξεκάθαρα οι δύο σύγχρονες αντίθετες τάσεις: από τη μια μεριά τα άτυπα κινήματα και κόμματα για την εθνική κυριαρχία ενάντια στην ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση, και από την άλλη οι φιλοευρωπαϊκές παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, όπως αυτό αποτυπώθηκε και με την άνοδο σε πολλές χώρες των Φιλελευθέρων, αλλά και των Πρασίνων, οι οποίοι εκπροσωπούν μια δήθεν «προοδευτική» παγκοσμιοποίηση. Επομένως στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης διαγράφεται το οριστικό τέλος του παραδοσιακού δίπολου Δεξιάς –Αριστεράς και αναδύεται ο αγώνας για Εθνική και οικονομική κυριαρχία ως το κατ’ εξοχήν ταξικό ζήτημα.

Όπως όμως έχουμε αναλύσει, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στα άτυπα λαϊκά κινήματα για εθνική κυριαρχία που φουντώνουν παντού στην Ευρώπη, και στα κόμματα τα οποία επιδιώκουν να τα εκπροσωπήσουν σήμερα. Αυτό το οποίο προτάσσουμε είναι η αυτο-οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα κόμματα αυτά που προς το παρόν -και εν μέρει- τα εκπροσωπούν (μη όντας πάντα ξεκάθαρα προς τους στόχους τους ή συνεπή στον αγώνα τους), για να προχωρήσουν οι λαοί στην έξοδο από τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης (ΕΕ, ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ).

Οι Ευρωεκλογές στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα οι Ευρωεκλογές έφεραν τα περίπου αναμενόμενα αποτελέσματα. Η συμμετοχή έφτασε το 59% (λίγο μικρότερη από τις αντίστοιχες του 14) και σχεδόν στα ίδια ποσοστά σε σχέση με τις Εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ακύρωσε το μεγάλο ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα, προχώρησε άρον άρον σε εκλογές για να εκβιάσει την ψήφο του. Ο κόσμος αηδιασμένος και απογοητευμένος από τους κορυφαίους απατεώνες της «πρώτης φοράς Αριστερά», απείχε σε ποσοστό 43, 4 % κάνοντας ιστορικό ρεκόρ αποχής. Η έλλειψη πραγματικά εναλλακτικής πρότασης στην Ελλάδα για την έξοδο από την καταστροφή και το θάψιμο ενός άμεσου πραγματικού grexit , τόσο από τους εγκληματίες απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τα μισόλογα κομμάτων όπως ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ αλλά και του ΚΚΕ, οδήγησαν το λαό μας στην απόγνωση, το αδιέξοδο και την συνέχιση αλλά και εμβάθυνση της Ευρωκατοχής για άλλα 4 χρόνια από την κατοχική κυβέρνηση των Κουίσλιγκς του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έλαβε τότε 35,46%…

Στις Ευρωεκλογές του Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο 23,76%, μια αναμενόμενη πτώση 12 ολόκληρων μονάδων , που κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη για να τιμωρηθεί το ιστορικό έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ για την παγίωση της Ευρωκατοχής στη χώρα μας και την πλήρη απώλεια κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, με κορυφαίο γεγονός το σχεδιασμένο ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας. Η ΝΔ ήρθε πρώτη με 33,12%, ελλείψει φυσικά πραγματικής εναλλακτικής λύσης για τα λαϊκά στρώματα. Αντίστοιχα, η ΧΑ έπεσε σημαντικά στο 4,88% ως αποτέλεσμα ότι το κόμμα αυτό ποτέ δεν θέλησε να γίνει ένα σύγχρονο πατριωτικό κίνημα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, που θα συνένωνε τα λαϊκά στρώματα πέρα από «αριστερές» και «δεξιές» ταμπέλες, αλλά ο ηγετικός του πυρήνας ξεκίνησε και παρέμεινε πάντοτε νεοναζιστικού χαρακτήρα. (Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού λαού είναι ο «φασισμός» της ΧΑ και ότι θα ξεκινούσαμε «αντιφασιστικό αγώνα» όπως κάνει η κάθε τάσης «αριστερά», συμπλέοντας με την υπερεθνική ελίτ και την ΕΕ, οι οποίες άλλωστε είχαν αποφασίσει να «κοντύνουν» τη ΧΑ με τις δίκες της κυβέρνησης Σαμαρά).

Το άλλο «δεξιό» κόμμα που εισήλθε στην Ευρωβουλή με 4,18%, η Ελληνική Λύση, η οποία παρουσιάστηκε ως πατριωτική και πρότασσε την εθνική ανεξαρτησία ως το θεμελιώδες ζητούμενο, μέσα σε λίγους μήνες έκανε στροφή κάποιων μοιρών στην πυξίδα, καθώς το σύμβολο αυτού του κόμματος, από κει που «δείχνει» βορειοανατολικά προς Ρωσία, ξαφνικά πήγε… βορειοδυτικά προς ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ο αρχηγός του έβριζε καθημερινά, για να «διαπιστώσει» όψιμα ότι το θέμα δεν είναι να «τα σπάσουμε» με τους Δυτικούς μας «σύμμαχους», αλλά να γίνουμε «ισότιμοι εταίροι»! Και βέβαια με πρόγραμμα να «αναπτύξουμε» την οικονομία μας μέσα στην ΕΕ, όντας το απόλυτο προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ…

Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο η απαξίωση του λαού μας προς μια Αριστερά ουσιαστικά νεκρή, όπως συνέβη σχεδόν παντού στην Ευρώπη, φάνηκε πεντακάθαρα στις φετινές Ευρωεκλογές: μετά από 9 χρόνια Ευρωκατοχής και καταστροφής, το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε μια μονάδα λαϊκής υποστήριξης, ενώ η ΛΑΕ καταποντίστηκε στο 0,5%, όπως συνολικά αμελητέα ήταν τα ποσοστά της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς.

Τέλος, το παγκοσμιοποιητικό φιλοΕΕ κόμμα του πολιτικού αρχιαπατεώνα Βαρουφάκη, με «πρόγραμμα» «να κάνουμε δημοκρατική την ΕΕ των πολυεθνικών», κατάφερε να αποσπάσει ένα ποσοστό κοντά στο 3%, ενώ ο Βαρουφάκης έσπευσε να δηλώσει ότι η Ευρώπη …κινδυνεύει από τη Ρωσία του Πούτιν, για να μην ξεχνάνε τα αφεντικά του στην Υπερεθνική Ελίτ για ποιους δουλεύει ο φωστήρας… Με το πέρας των Ευρωεκλογών για μια ακόμα φορά η ελεεινή κουστωδία του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον οι μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες που έχουν υπάρξει διαχρονικά, αλλά και σ’ όλη την ΕΕ, επιταχύνουν τις εξελίξεις προκηρύσσοντας τις Εθνικές εκλογές σύντομα, ελπίζοντας ότι θα ελαχιστοποιήσουν τις απώλειές τους.

Κλείνοντας, οι φετινές Ευρωεκλογές στην πατρίδα μας κατέδειξαν καθαρά ότι μετά από 9 χρόνια Ευρωκαταστροφής δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος για τον ελληνικό λαό από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες εντέλει είναι όλες συστημικές, αφού αποδέχονται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την Κατοχή της πατρίδας μας. Η έλλειψη ενός ισχυρού κινήματος για την εθνική και οικονομική κυριαρχία οδηγεί σε αδιέξοδο το οποίο θα φανεί και στις Εθνικές εκλογές:
• Είτε με τα συστημικά κόμματα (ΝΔ ,ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ) τα οποία μόνα τους είτε με κάποιους συνδυασμούς, θα συνεχίζουν την ευρωκαταστροφή και το ζυγό για τους Έλληνες με απρόβλεπτες συνέπειες
• Είτε με τις διάφορες «δεξιές» «πατριωτικές» δυνάμεις οι οποίες δε λένε κουβέντα για το πώς μπορεί η ελληνική οικονομία μέσα στην ΕΕ των ανοικτών αγορών να ορθοποδήσει, και πολύ περισσότερο δεν λένε κουβέντα για ΕΕ και ΝΑΤΟ σε σχέση με την εθνική κυριαρχία/ ανεξαρτησία μας
• Είτε με τις διάφορες τάσεις μιας ξεπεσμένης πανευρωπαϊκά παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» η οποία δεν διανοείται πλήρη, άμεση και οριστική ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ ειδικότερα, ως προϋπόθεση για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία μας, παρά μόνο λέει μισόλογα για την «εκ των έσω» αλλαγή της ΕΕ ή το πολύ για την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Απευθυνόμαστε λοιπόν στον Ελληνικό Λαό και του λέμε: Υπάρχει λύση. Παλλαϊκό κίνημα GREXIT τώρα! Για την άμεση, πλήρη και οριστική αποδέσμευση της Ελλάδας από την σκλαβιά της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης. Grexit οργανωμένο, με πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας, για να γίνει επιτέλους η Ελλάδα εθνικά, οικονομικά και πολιτιστικά κυρίαρχη χώρα! Είναι στο χέρι σου! Είναι στο χέρι κάθε πολίτη η συγκρότηση ενός γιγάντιου κινήματος για την Εθνική και οικονομική κυριαρχία πέρα από τους ξεπερασμένους διαχωρισμούς «αριστεράς» – «δεξιάς»… Eίναι στο χέρι μας να συντονιστούμε και να συμβαδίσουμε με τους άλλους λαούς στην Ευρώπη που μάχονται για την Εθνική και Οικονομική κυριαρχία τους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση!

 
7/6/2019