4. Γιατί το GREXIT είναι ο μόνος τρόπος ανατροπής της σημερινής καταστροφής;

Το Grexit, όπως αντίστοιχα το Brexit, Frexit κλπ, στη στενή του έννοια, είναι απλά η μονομερής έξοδος μέλους της ΕΕ από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και από την ΕΕ. Αποτελεί δηλαδή μια απόπειρα ανάκτησης εθνικής κυριαρχίας μέσα από την επανάκτηση του νομίσματος μιας χώρας και επομένως και της νομισματικής πολιτικής. Όμως μια τέτοια ενέργεια όχι μόνο δεν εξασφαλίζει μεγαλύτερη εθνική κυριαρχία, αλλά αντίθετα κάνει μια χώρα-μέλος της ΕΕ ακόμα πιο ευάλωτη στις πιέσεις που θα ασκηθούν από τα άλλα μέλη, μέσω του ελέγχου ενός πολύ πιο ισχυρού νομίσματος, του Ευρώ, που εκ των πραγμάτων (αν όχι και εσκεμμένα) θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά. Και αυτό, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα παραμένοντας στην ΕΕ παραμένει πλήρως ενσωματωμένη όχι μόνο στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά ακόμη και σε όλους τους περιορισμούς της οικονομικής πολιτικής της που επιβάλλει η ΕΕ, πχ στον έλεγχο των συνόρων της όσον αφορά την είσοδο μεταναστών, αλλά και τους περιορισμούς ακόμη και στον τρόπο άσκησης της δικαστικής εξουσίας (βλ. πχ τις συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ Ευρωχούντας και Πολωνίας), για να μην αναφέρουμε και τους περιορισμούς στην άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής (βλ. πχ τις συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ Ευρωχούντας και Ουγγαρίας η οποία τόλμησε να διώξει ένα «Πανεπιστήμιο», φανερό όργανο του Σόρος, για τη διάδοση της ιδεολογίας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη Βουδαπέστη).

Ήταν ακριβώς για να ξεφύγει από αυτούς τους περιορισμούς που ο Βρετανικός λαός (δηλ. τα θύματα της παγκοσμιοποίησης ανάμεσά του) υπερψήφισαν στο δημοψήφισμα του 2016 την έξοδο από την ίδια την ΕΕ, όντας μέχρι τότε σε μια κατάσταση ντε φάκτο Brexit με τη στενή έννοια. Το «μάθημα» που έδωσε η Ευρωχούντα στη Βρετανία, η οποία χρησιμοποίησε κάθε μέσο στη διάθεσή της για τη συντριβή της ετυμηγορίας του Βρετανικού λαού, είναι μάθημα σε όσους, δήθεν ‘αφελείς’ πολιτικάντηδες στην Ελλάδα διακηρύσσουν ότι η έξοδος από την ΕΕ θα έπρεπε να περάσει πρώτα από την έξοδο από την Ευρωζώνη! Εάν ακόμη και η κραταιά Βρετανία, όπως όλα δείχνουν, θα υποχρεωθεί τελικά να εφαρμόσει ένα ψευτο-Brexit, όπου τυπικά η Βρετανία θα είναι εκτός ΕΕ αλλά ουσιαστικά θα εξακολουθεί να είναι μέλος της, μπορεί κανένας να καταλάβει το γιατί αποτελεί πλήρη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού να διακηρύσσει κάποιος ότι είναι ευκολότερο για μια χώρα να φύγει πρώτα από το Ευρώ για να εξασφαλίσει την έξοδο από την ΕΕ! Και φυσικά το πόσο ακίνδυνο είναι για τις ΕΕ το Grexit με τη στενή έννοια το έδειξε και ο ίδιος ο Σόιμπλε το 2015 , όταν επέμενε να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, χαρίζοντάς μας ακόμη και μέρος του Χρέους, υπό τον όρο να μείνει στην ΕΕ! 

Είναι λοιπόν φανερό ότι η μόνη σημαντική έννοια του Grexit είναι η ευρεία έννοια του, που σημαίνει την έξοδο τόσο από την Ευρωζώνη, όσο και από την ΕΕ. Μόνο με αυτή την έννοια ικανοποιείται ο θεμελιώδης στόχος του GREXIT που είναι η επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής), έτσι ώστε να μπορεί ο ίδιος ο λαός, μέσω κοινωνικών ελέγχων που θα επιβληθούν στις αγορές, να καθορίζει τις ασκούμενες πολιτικές, ανεξάρτητα από τη βούληση των ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Παρόλα αυτά, κανένας από τους δήθεν ριζοσπάστες ανεξάρτητους από τα κόμματα υποψήφιους στις Ελλάδα για τις Ευρω-εκλογές, ή ακόμη και τις δημοτικές εκλογές σε Δήμους όπως της Αθήνας, δεν διανοήθηκε να θέσει θέμα Grexit με την ευρεία έννοια, φανερώνοντας ότι η πολιτική απάτη δεν είναι «προνόμιο» μόνο των συστημικών πολιτικάντηδων…

Για να επιτευχθεί, όμως, το επίπεδο εθνικής κυριαρχίας που απαιτείται ώστε να μην εξαρτιόμαστε από εξωτερικά κέντρα για την οργάνωση της παραγωγής και την κάλυψη των βασικών αναγκών, χρειάζεται να στραφούμε προς πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας.

Μια οικονομία θεωρείται αυτοδύναμη όταν στηρίζεται πρωταρχικά στους εγχώριους παραγωγικούς πόρους (ανθρώπινους ή φυσικούς) για την κάλυψη των αναγκών, και μόνο κατ’ εξαίρεση σε ξένους. Οικονομική αυτοδυναμία, δηλαδή, δεν σημαίνει αυτάρκεια (παρόλο που τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε επιτύχει τέτοια επίπεδα κυρίως σε αγροτικούς τομείς), ούτε απομόνωση όπως υποστηρίζουν οι παγκοσμιοποιητές κάθε είδους. Αντίθετα, αποτελεί την απαραίτητη συνθήκη για την πραγματική συνεργασία και συνύπαρξη των λαών στο πλαίσιο μίας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται στην εθνική και οικονομική κυριαρχία των κρατών-μελών, στη θέση της σημερινής εγκληματικής ΝΔΤ των αγορών. Και αυτό γιατί μόνο με αυτοδύναμη οικονομία είναι εφικτός ο πραγματικός αυτοκαθορισμός ενός λαού. Δεδομένου μάλιστα ότι η μονομερής έξοδος τόσο από την ΕΕ όσο και –αναπόφευκτα–από τους υπόλοιπους θεσμούς της ΝΔΤ (ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) θα προκαλέσει τις άμεσες αντιδράσεις της Υ/Ε, που θα πάρουν πιθανώς τη μορφή οικονομικού πολέμου (π.χ. μέσω κυρώσεων), η οικονομική αυτοδυναμία είναι αναγκαία προϋπόθεση για την εθνική και οικονομική κυριαρχία. Έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες, η οικοδόμηση της οικονομικής αυτοδυναμίας αποτελεί το δικό μας όπλο απέναντι στις επιταγές της Υ/Ε που θέλει την Ελλάδα ενταγμένη στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές.

Είναι επομένως φανερό ότι μία τέτοια στρατηγική δεν αποτελεί μόνο τον απαραίτητο μηχανισμό άμυνας, αλλά και την αναγκαία συνθήκη για μία αυτοκαθοριζόμενη οικονομία και κοινωνία, ώστε να έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε γενικότερες αλλαγές στο πολιτικό, οικονομικό και ευρύτερα πολιτιστικό επίπεδο με βάση τη βούληση του λαού.

Ποια είναι τα άμεσα μέτρα που πρέπει να ληφθούν μετά το Grexit στην Ελλάδα;

1. Μονομερής πλήρης διαγραφή του χρέους και ακύρωση όλων των Μνημονίων και Δανειακών συμβάσεων

Είναι εκ των ων ουκ άνευ να ακυρωθούν όλα τα Μνημόνια και οι αντίστοιχοι νόμοι που υπεγράφησαν, για τους οποίους δεν ρωτήθηκε ποτέ ο ελληνικός λαός, ενώ την μόνη φορά που του δόθηκε βήμα για να ακουστεί η άποψή του, το καλοκαίρι του 2015 (έστω και με τον κίβδηλο τρόπο της Συριζαϊκής απάτης), βροντοφώναξε ΟΧΙ με συντριπτικά ποσοστά. Μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει το παραπέρα άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλουν οι νόμοι αυτοί, όπως και το εγκληματικό ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου που ξεκίνησε από το 2010 με αφορμή το υπέρογκο χρέος (και όχι ως αιτία!), το οποίο συνεχίστηκε και από την «Αριστερή» κυβέρνηση. Το μέτρο αυτό (δηλ. η ακύρωση Μνημονίων και συναφών Νόμων) αποτελεί μονόδρομο για να μπορέσουμε να θεσπίσουμε αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στην οικονομία μας, ώστε η λειτουργία της να καθορίζεται με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι αυτές των πολυεθνικών.  Με άλλα λόγια, είναι θέμα επιβίωσης του ελληνικού λαού. Αντίστοιχα, η πλήρης και μονομερής διαγραφή του χρέους είναι κεφαλαιώδες ζήτημα που συνδέεται άμεσα με την μονομερή έξοδό μας από την ΕΕ (δηλ. το Grexit) και την ακύρωση όλων των Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων.

Το ελληνικό χρέος είναι προϊόν της μακροχρόνιας εξαρτημένης ανάπτυξης της οικονομίας μας, μεταπολεμικά, μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και αργότερα, μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ/Ευρωζώνη. Συνοπτικά, το Χρέος είναι το αποτέλεσμα της μη πραγματικής ανάπτυξης της παραγωγικής μας βάσης (όπως και όλων των χωρών της περιφέρειας), προς όφελος των αναπτυγμένων μητροπολιτικών χωρών. Δηλαδή είναι η συστηματική μεταφορά οικονομικού πλεονάσματος προς αυτές τις χώρες (κυρίως Γερμανία και χώρες του Βορρά), που αντανακλάται σε μας ως έλλειμμα δηλ. ως χρέος (βλ. Τάκη Φωτόπουλου Εξαρτημένη Ανάπτυξη, επανέκδοση Κουκκίδα, 2017). Έτσι ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να αναγνωρίζει καν αυτό το υπέρογκο χρέος που μας φόρτωσαν στην πλάτη οι ξένες και η ντόπια ελίτ. 

Ακόμα, μεταπολιτευτικά το ελληνικό χρέος εκτινάχτηκε όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ συνέχισαν και βάθυναν το μοντέλο εξαρτημένης ανάπτυξης με την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Αντί, δηλαδή, να επιλέξουν, (έχοντας τότε την στήριξη του λαού), τη σύγκρουση με τις ελίτ και την οικοδόμηση ενός αυτοδύναμου οικονομικού μοντέλου, προτίμησαν την οικονομική μεγέθυνση μέσω του δανεισμού. Έτσι φτιάχτηκε το (όποιο) κράτος πρόνοιας και η ελληνική καταναλωτική κοινωνία, δηλαδή, με ξένα κόλλυβα, τα οποία τα πληρώνουμε σήμερα. Ειδικότερα, στα χρόνια των μνημονίων, η διόγκωση του δημοσίου χρέους είχε να κάνει με την προσπάθεια των ευρωπαϊκών ελίτ να σώσουν τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες και, προφανώς όχι, τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους, σε αντίθεση με όσα υποστήριζαν οι πολιτικάντηδες και οι δημοσιογράφοι τους. Έτσι, έχει φτάσει το ελληνικό κράτος σήμερα να χρωστάει κοντά 300 δις, από τα οποία δεν ωφελήθηκε επ’ ουδενί ο ελληνικός λαός.

2. Έξοδος από τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς που ελέγχονται από την Υπερεθνική Ελίτ (ΠΟΕ, ΔΝΤ κλπ)—πέρα από ΝΑΤΟ κλπ

Η έξοδος από αυτούς τους οργανισμούς είναι αναγκαία για την εξασφάλιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας μετά την έξοδο από την ΕΕ. Εθνική και οικονομική κυριαρχία όμως είναι έννοιες ασύμβατες με την κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς, τις οποίες ελέγχουν απόλυτα οι πολυεθνικές σε μια  παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς. Εναλλακτικά, μπορούμε ν’ αναπτύξουμε οικονομικές σχέσεις με κάθε χώρα  που επιδιώκει επίσης την εθνική κυριαρχία της, χωρίς οποιεσδήποτε είδους παρεμβάσεις στις οικονομικές και εθνικές πολιτικές που ακολουθεί η κάθε χώρα. Με τις χώρες αυτές μπορούμε να κτίσουμε μια άλλη διεθνή κοινότητα που δεν θα βασιζόταν στις αρχές του επιθετικού ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας σε βάρος άλλων λαών καθώς και τις αρχές της παρεμβατικότητας στις υποθέσεις τους. Ο στόχος δηλαδή θα ήταν μια άλλη πραγματική διεθνής κοινότητα όπου οι λαοί θα είχαν κάθε δυνατότητα ν’ αναπτύξουν τις παραγωγικές τους δυνάμεις με τον τρόπο που θέλουν, και ν’ ακολουθούν τις εσωτερικές πολιτικές που επιθυμούν χωρίς καμιά ξένη παρέμβαση. Με τους λαούς αυτούς θα κτίζαμε μια άλλη διεθνή κοινωνία βασισμένη στις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας.  

3. Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του λεηλατημένου κοινωνικού πλούτου, ιδιαίτερα σε υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας (ΔΕΗ κλπ), αλλά και γενικότερα σε παραγωγικούς κλάδους που είναι απαραίτητοι για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη

4. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος

Η κοινωνικοποίηση των τραπεζών είναι απαραίτητο μέτρο  τόσο για να μπορεί να γίνει κεντρικός έλεγχος της κυκλοφορίας του νέου νομίσματος που θα εισαχθεί ώστε να αποφευχθούν οι κερδοσκοπίες, όσο και για να λειτουργήσουν οι τράπεζες ως κινητήριος μοχλός της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας και όχι με κριτήριο τις τσέπες των τραπεζιτών. Φυσικά, οι κοινωνικοποιημένες τράπεζες θα αποκοπούν πλήρως όχι μόνο από τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (αποκτώντας έτσι την ευελιξία που χρειάζεται μακριά από τις εντολές της ΕΕ), αλλά και από το διεθνές Τραπεζικό σύστημα, ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα οι διεθνείς Τραπεζικές ελίτ να επεμβαίνουν στο πρόγραμμα της οικονομικής αυτοδυναμίας, δημιουργώντας κερδοσκοπικές κρίσεις σε βάρος του νομίσματός μας. 

5. Επαναεισαγωγή της δραχμής με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές

Η δραχμή βασικά θα χρησιμοποιείται σαν μέσον ανταλλαγών στο εσωτερικό της χώρας, ενώ για τις εξωτερικές ανταλλαγές μας θα μπορούσαμε βέβαια να χρησιμοποιήσούμε το ξένο συνάλλαγμα που εισπράττουμε από τον τουρισμό και τις εξαγωγές άλλων αγαθών και υπηρεσιών, σε μια ισοτιμία με τη δραχμή που θα κανονιζόταν βασικά από το κοινωνικό σύνολο σε συνεργασία με τις ειδικές υπηρεσίες. Η δραχμή δηλαδή δεν θα ήταν διεθνές νόμισμα και δεν θα ήταν δυνατό να γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας στο εσωτερικό ή το εξωτερικό αλλά θα μπορούσε, σε συμφωνία με άλλες χώρες που ακολουθούν επίσης πολιτικές  για την εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, να αποτελέσει τη βάση για ένα «καλάθι νομισμάτων» (πχ μαζί με το ρούβλι και άλλα σχετικά νομίσματα) που θα διευκόλυνε τις διεθνείς ανταλλαγές, αλλά και θα απότρεπε διεθνείς κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στη χώρα μας. Βασικά άλλωστε οι διεθνείς ανταλλαγές μας θα γινόντουσαν σε διμερή βάση με χώρες που επίσης ακολουθούν πολιτικές εθνικής κυριαρχίας και όχι στη βάση της διεθνούς αγοράς και ζήτησης.

Οι καταθέσεις των πολιτών στις Τράπεζες θα ήταν απόλυτα εξασφαλισμένες και η μετατροπή τους σε δραχμές θα γινόταν με βάση το κριτήριο ότι η αγοραστική τους δύναμη θα έπρεπε να ήταν ανάλογη με αυτήν των Ευρώ στην Ελλάδα.

6. Κοινωνικοποίηση των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας

Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση που θ’ αναλάμβανε την εφαρμογή παρόμοιου προγράμματος μετά την υπερψήφιση του Grexit θα ήταν σε θέση να ξεκινήσει ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων μέσω των κοινωνικοποιημένων Τραπεζών, δανειοδοτώντας τόσο συγκεκριμένους κλάδους παραγωγής βασικών αγαθών όσο και τοπικές επιχειρήσεις μικρο-ιδιωτών, αγροτικούς συνεταιρισμούς κλπ. στο πλαίσιο της οικοδόμησης της αυτοδύναμης οικονομίας. Η κινητοποίηση της εγχώριας αποταμίευσης μέσω αντίστοιχων κινήτρων θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαδικασία αυτή. 

Από την άλλη μεριά, το άμεσο μέτρο της κοινωνικοποίησης στρατηγικών κλάδων παραγωγής εντάσσεται στον γενικότερο προσανατολισμό της οικονομικής αυτοδυναμίας, με στόχο την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών. Η κοινωνικοποίηση που προτείνεται δεν αποτελεί αντιγραφή των αντίστοιχων προγραμμάτων που εφάρμοζαν σοσιαλδημοκράτες ή/και σοσιαλιστές του παρελθόντος. Και αυτό γιατί προτείνεται ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας που θα περιέχει τόσο μια νέου τύπου κρατική ιδιοκτησία (που δεν θα ελέγχεται απλά από γραφειοκράτες αλλά και από το κοινωνικό σύνολο), αλλά και την τοπική όσο και την ατομική μικρο-ιδιοκτησία.

Η ριζική όμως αλλαγή του παραγωγικού προτύπου ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες της οικονομικής αυτοδυναμίας στο πλαίσιο της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας πρέπει να συνοδεύεται από αντίστοιχες αλλαγές στο καταναλωτικό πρότυπο για να είναι επιτυχημένη. Το καταναλωτικό πρότυπο δεν μπορεί βέβαια να είναι αυτό που καθορίζουν σήμερα οι πολυεθνικές μέσα από τη μαζική και πολυέξοδη διαφήμιση από τα μέσα πληροφόρησης που διαθέτουν. Το καταναλωτικό πρότυπο, σε αυτή τη φάση της αυτοδύναμης οικονομίας θα καθορίζεται από το κοινωνικό σύνολο με βάση τις ανάγκες των πολιτών που θα προκύπτουν από τις αποφάσεις των συνελεύσεων των πολιτών, στο πλαίσιο πάντοτε των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. 

7. Αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων

Οι αγορές γενικά θα είναι κάτω από αυστηρό κοινωνικό έλεγχο ώστε ν’ αποφεύγεται κάθε είδους εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και να προετοιμάζεται η μετάβαση σε μια άλλη κοινωνία όπως η Περιεκτική Δημοκρατία ή όποια άλλη μορφή κοινωνικού συστήματος θ’ αποφάσιζε ο Ελληνικός λαός. Τα εμπορεύματα θ’ ανταλλάσσονται σε τιμές που θα αντιπροσωπεύουν βασικά το κοινωνικό κόστος των εμπορευμάτων, δηλαδή το κόστος παραγωγής συν το κόστος μεταφοράς, διάθεσης του προϊόντος κλπ. Η εργασία θ’ αμείβεται με βάση το κοινωνικό κόστος παραγωγής και αναπαραγωγής της, ενώ το κεφάλαιο θα μπει σε μια διαδικασία σταδιακής κοινωνικοποίησής του.

8. Οικοδόμηση ενός νέου πραγματικού κοινωνικού κράτους που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες των πολιτών όσον αφορά την Υγεία-Φαρμακευτική αγωγή, την Παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες γενικότερα και θα κάνει περιττή την ιδιωτική κάλυψη των αναγκών αυτών που είναι όχι μόνο κοινωνικά άδικη αλλά και ιδιαίτερα δαπανηρή